စိမ့္စမ္းေရ

Normal 0 false false false EN-US X-NONE X-NONE MicrosoftInternetExplorer4 အိမ္ျပတင္းကို ျဖတ္လို႔  ၀င္ေရာက္လာတဲ့ေလေျပတစ္ခ်က္ေၾကာင့္ ေအးသီတာေက်ာထဲခပ္ေအးေအးကေလး ခံစားလိုက္ရေလသည္။ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသူတစ္ေယာက္ကို စိတ္မခ်ႏိုင္ေသးတာမို႔ အိမ္ျပတင္းကို ပိတ္ရင္ေကာင္းမလား၊ ခဏေစာင့္ရမလားနဲ႔ မိမိဘာသာ ေတြေ၀...

သူလိုခ်င္တာ ရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ကေလးရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်က္လံုးေလးေတြက ကိုေအာင္ေမာင္းရဲ႕တံခ်ဳထိပ္က ျခင္းေလးထဲမွာပင္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်က္လံုးေလးေတြက မ်က္ရည္စို႔ေနေပမယ့္ အေရာင္ေလးေတြက တလက္လက္ေတာက္ပလို႔သာ။ စူးစမ္းၿပီးေရွ႕တိုးလာတဲ့ ကေလးရဲ႕လက္ေသးေသးေလး ျခင္းထဲအေရာက္….. “အား…ေမေမ….ေမေမေရ…အီးဟီးဟီး….ပူတယ္ ပူတယ္….ေမေမ” ျခင္းထဲကလက္ကို ႐ုတ္ခ်ည္းထုတ္ၿပီး သူ႔အေမရွိရာဆီေျပးသြားတဲ့ကေလးေနာက္ကို ကိုေအာင္ေမာင္းက တံခ်ဳကိုင္ၿပီး ေျပးလိုက္လာတဲ့အခါ ကေလးက...

“မိညက္ မိညက္ ထထ ထေတာ့ ဟိုမွာ မိတင္အုန္းေတာင္ သားႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ရြာထဲ အုန္းေမာင္းေလွ်ာက္တီးၿပီးၿပီ” မႏွစ္ၿခိဳက္တဲ့ေလသံနဲ႔ေျပာလာတဲ့ ကိုေအာင္ေမာင္းကို အိပ္ယာထဲကေန မိညွက္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ အၿမဲလိုလိုစကားထဲထည့္ထည့္ ေျပာလာတဲ့ မိတင္အုန္းတို႔သားအမိအေၾကာင္းကို မိညွက္ လံုး၀မႀကိဳက္ေပ။ “ ရွင္ ေျပာျပန္ၿပီလား ကိုေအာင္ေမာင္း စကားေျပာရင္ ဘာျဖစ္လို႔ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္းကို ထည့္ထည့္ေျပာေနရတာလဲ၊ က်ဳပ္ကို ႏႈိးစရာရွိ ႐ိုး႐ိုးတန္းတန္းႏႈိးေပါ့” ေစာေစာစီးစီးေပမယ့္...

အိုဇာတာ  “ဖြားအုန္းေရ ဖြားအုန္း…. ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ထဲ၀င္လာၿပီေနာ္” “ဟဲ့ ဘယ္သူေတြမ်ားတုန္း . . .လာလာ ၀င္လာၾကကြဲ႕ ” မနက္ေစာေစာပင္ရွိေသးသည္။ မိုးလင္းလို႔ အလင္းေရာင္ရခါစေလးမွာပင္။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ၀င္ကာ ေရေႏြးအိုးတည္ေနတဲ့ ဖြားအုန္းက ၿခံေရွ႕ဘက္ကေခၚသံၾကားရာဆီသို႔ ျပန္လည္အေျဖေပးလိုက္ရင္း အိမ္ေရွ႕ဘက္သို႔ ထြက္လာလိုက္ပါတယ္။ အဖြားႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသြင္အျပင္ကို အျပည့္အ၀ပိုင္ဆိုင္ထားၿပီျဖစ္တဲ့ အဖြားအုန္းရဲ႕လက္ထဲမွာ အသင့္ပါလာတဲ့ ထမင္းၾကမ္းပန္းကန္ထဲမွာေတာ့ ငါးေျခာက္ဖုတ္ေလးက...

(ေနာက္ဆံုးပိုင္း) “တို႔ရြာရဲ႕ ရြာဦးေက်ာင္းေလးက ဘယ္ခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ ဘယ္ေနရာကၾကည့္ၾကည့္ ေအးခ်မ္းလိုက္တာေနာ္၊ ငါျဖင့္ ရင္ထဲကို ေအးသြားတာပဲ……”  “ဒီမွာ….ေဒၚေဒၚေမဦး…..ေအးရင္လည္းအေပၚေရာက္မွေအး….ခုတက္ေနတာ ေလွကားေနာ္…..သတိလည္းထားပါဦး…….” ခႏၶာကိုယ္၀၀ႀကီးကို မႏိုင္တႏုိင္သယ္ရင္းက ေလွကားလက္ရမ္းကိုအားျပဳေနရတာမို႔ မပုတိုမ်က္ႏွာက ေခၽြးျပန္ေနေလသည္။ အလုပ္ၾကမ္းေတြကိုဆက္တိုက္လုပ္ႏိုင္ေပမယ့္ ေလွကားအတက္အဆင္းကိုေတာ့ မပုတိုမခံႏိုင္ေပ။ ပုပုတိုတို...

ဟိုင္းေ၀းကားႀကီးမို႔ထင္သည္ မွတ္တိုင္တစ္ခုေရာက္တိုင္း ဆင္းၾကတဲ့ခရီးသည္ေတြကမနည္းပင္၊ ခုလည္း ကၽြန္မဆင္းတဲ့ မွတ္တိုင္မွာ အေတာ့္ကိုအမ်ားသားပင္။ ကိုယ့္ေရွ႕ကေန တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆင္းေနတဲ့ တျခားခရီးသည္ေတြကို ကၽြန္မ စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ေစာင့္ေနလိုက္ၿပီး ေနာက္ဆံုးမွဆင္းခဲ့ေလသည္။ အပိုတန္ဆာပလာေတြမပါတဲ့ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ခရီးေဆာင္အိတ္ငယ္ေလး တစ္လံုးတည္းပင္။ “ဟူး………ရင္ထဲကိုေအးသြားတာပဲ” ကားေပၚကဆင္းဆင္းခ်င္း ေအးျမၿပီးသန္႔ရွင္းတဲ့ေလႏုေအးက ကၽြန္မကိုဆီးႀကိဳေပြ႕ဖက္ေလေတာ့သည္။ ေဘးဘီ၀ဲယာမွာ...