ကၽြီ………………။
ေ၀ါကနဲထိုးရပ္လာတဲ့
လိုင္းကားေပၚကေန အတင္းတိုးေ၀ွ႔ၿပီးဆင္းလာတဲ့ လူအုပ္ႀကီးကမနည္းပါ။ ဆင္းတဲ့လူေတြ အတင္းတိုးဆင္းသလို
တက္တဲ့သူေတြကလည္းအတင္းကိုတိုးတက္ၾကေတာ့တာ။ မ်က္စိေရွ႕ျမင္ေနရေတာ့လည္းမၾကည့္ခ်င္လဲၾကည့္ေပေတာ့ေပါ့။ကိုယ္စီးရမယ့္ကားမလာမခ်င္းေတာ့
ခုလိုပဲဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔ ေစာင့္ေနရပါတယ္။
ရုတ္တရက္…………
ရိပ္ခနဲ
ျမင္လိုက္ရတဲ့အရိပ္……
ခင္… ခင္ခင္…ဟုတ္ပါတယ္..
ခင္…ပါ။အရမ္းကိုလွပေနတဲ့ခင္…။
ကားလမ္းမတစ္ဖက္ကေနလမ္းသြယ္ထဲခ်ဳိး၀င္သြားတဲ့
တစ္ခ်ိန္ကသူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခဲ့သူခင့္ကို ကၽြန္မလွမ္းျမင္လိုက္တာေၾကာင့္ လည္ပင္းကေလးေထာင္မတ္၊
ေျခေထာက္ကေလးၾကြၿပီးအသာပဲလွမ္းၾကည့္လိုက္ရပါတယ္။ တ၀ီ၀ီသြားေနတဲ့ကားၾကားထဲ ကေနအတင္းေျပးလုိက္ရင္ေတာင္
ကၽြန္မခင့္ကိုမွီမယ္မထင္။ေအာ္ပဲေခၚလိုက္ရမလား။ လပ္ခုပ္တီးၿပီးပဲေခၚလိုက္ရမလား ေဘးဘီ၀ဲယာကို
အသာငဲ့ၾကည့္လိုက္ရင္း ေ၀ခဲမရစိတ္ေတြက ခင့္ကို အေ၀းေရာက္သြားေစခဲ့ၿပီ။
*****-----*****-----*****-----
“နင္ေနာက္က်လိုက္တာ…”
“ေအးဟာ..
ကားေတြအရမ္းၾကပ္ေနလို႔…။”
အိမ္ကိုေရာက္ေရာက္ခ်င္းနီလာရဲ႕စိုးရိမ္သံအရင္ထြက္လာပါတယ္။
ေန႔တိုင္းေျပာေနက်စကားဆိုေပမယ့္ ဒီစကားေလးကိုပဲေျပာေစခ်င္ၾကတာမဟုတ္လား။နီလာနဲ႔ကၽြန္မအလုပ္ခ်ိန္ကေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ပါ။
ေရာက္ေနက်အခ်ိန္ထက္ နဲနဲေလးေနာက္က်ၿပီဆိုရင္ေတာ့ လည္ပင္းတဆန္႔ဆန္႔နဲ႔ကိုေမွ်ာ္ေနတတ္ၾကၿပီ။
ညီအမရင္းသဖြယ္ျဖစ္ေနၾကေတာ့လည္းအေသးအဖြဲ႕ကအစဂရုတစုိက္နဲ႔ ၾကည့္ေနတတ္ၾကၿပီေလ။ဘာလိုလုိနဲ႔
ကၽြန္မတို႔ ေနလာတာခုဆို ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ေရာေပါ့။
“ငါတို႔အလုပ္နားမွာခင့္ကိုေတြ႔လိုက္သလားလို႔…………..”
“ဟုတ္လို႔လားဟယ္…မ်က္စိမွားတာေနမွာပါ။”
“ငါလဲအဲဒါပဲစဥ္းစားေနတာ…..
ငါ..တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ ရွာၾကည့္္ခ်င္ေသးတယ္။”
“ေတာ္ပါေတာ့ဟယ္….
ပထမတစ္ခါတုန္းကလည္းသူ႔အေမကိုသနားလို႔သာ….ငါတို႔ေတြ ဘယ္ေလာက္အရွက္ရခဲ့လဲ။ အလကားတန္ဖိုးမဲ့တယ္……….။
အတူတူေနခဲ့တာကိုမွမေထာက္ လုပ္ရက္တာ။ ငါကေတာ့ေတြ႔လဲလံုး၀ကိုမေခၚဘူး… ဒီကေျပာင္းသြားတာကိုေက်းဇူးေတာ္တင္ရဦးမယ္”
“နီလာကလည္း…ေအးပါ…နင္မေခၚပါနဲ႔..ငါပဲေခၚပါ့မယ္…ဟုတ္ပီလား..ကဲပါ…လာလာ…ထမင္းစားၾကမယ္”
နီလာ့ရင္ထဲကေဒါသစိတ္ကေလးေျပးထြက္ခဲ့ၿပီ။
မထြက္ပဲလဲမခံႏိုင္ေတာ့ေပ။ ခင့္ကိုအျပစ္မေျပာရက္သလိုနီလာ့ကိုပဲနားလည္ေပးလိုက္ေတာ့သည္။
ခင္နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီးစိတ္ဆိုးေနတဲ့ နီလာကေတာ့ ဒီကိစၥကို လံုး၀ေမ့မယ္မထင္။ ခင္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားတာ
2 ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိခ့ဲပါၿပီ။ ခင့္ရဲ႕ေနာက္ဆံုးပံုရိပ္အခ်ဳိ႕ ကၽြန္မတို႔မွာက်န္ခဲ့ေပမယ့္
သိမ္းထားလို႔ မေကာင္းတဲ့ အရာေတြဆိုေတာ့ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပဲေနခဲ့ၾကပါတယ္။ ခုေတာ့ အေတြးတို႔ကတစ္ဖန္သစ္ေလၿပီ။
ဘာေတြျဖစ္ဦးမယ္မသိ။ခင္တစ္ေယာက္ေတာ့ အလုပ္ေကာင္း၊ေနရာေကာင္းေလးမွာအဆင္ေျပေနမွာပါဟုသာ………………။
*****------*****----*****-----
“ မိခင္ခင္….ညည္း..အမိုက္မ….ဘယ္ႏွယ့္ေအ..
လူၾကားလို႔မေကာင္းဒီလိုအလုပ္မ်ိဳးလုပ္ရတယ္လို႔
ငါေသေတာင္
ညည္းျပန္မလာနဲ႔………”
“လာပါ အန္တီေမရယ္….. လာပါ”
“နီလာ…နီလာ…
လာလာ..အန္တီ့ိကုိလာေခၚ…..”
ေဘးဘီ၀ဲယာကို
အသာငဲ့ေစာင္းၾကည့္လိုက္ရင္း ကၽြန္မမ်က္ႏွာေတြထူပူလို႔ေနပါၿပီ။ ေဒါသေၾကာင့္ တစ္ကုိ္ယ္လံုးတုန္ေနတဲ့
အန္တီေမ့ကိုနီလာ့ဆီပို႔ေပးခဲ့ၿပီး ကၽြန္မခင့္ဆီအေျပးကေလးျပန္၀င္လာခ့ဲပါတယ္။
ေနရာသစ္တစ္ခုမွာအလုပ္အဆင္ေျပပါတယ္ဆိုတဲ့ခင္ကကာလာစံုမ်က္ႏွာန႔ဲ။
နဂုိရည္ေလးနဲ႔ယဥ္စစခင္ကခုေတာ့ ပံုစံေျပာင္းေနခဲ့ၿပီ။ မေတြ႔ရတဲ့အခ်ိန္အတြင္းမွာေက်းဇူးတင္ရမွာကလိပ္စာအတိအက်ေပးထားျခင္းပင္။
မိဘေတြကိုအဆက္အသြယ္ျဖတ္ထားၿပီးလြတ္လပ္စြာေနလိုတဲ့ခင္ကသူေဌးမေလးက့ဲသို႔ပင္။ ခင္တို႔လို
၀န္ထမ္းေတြက အမ်ားသားမို႔ ျပဴတစ္ျပဴတစ္ထြက္ၾကည့္ေနၾကတာကလည္းရွိေသးသည္။ ဘယ္အခန္းထဲ ၀င္သြားမွန္းမသိတဲ့ခင့္ကို
ကၽြန္မမ်က္ႏွာပူပူနဲ႔ပဲအခန္းေပါက္ေစ့ေမးျမန္းရေတာ့တာ။အခန္းတို္င္းလုိလို အ၀တ္ပံုေတြနဲ႔..
ေလ၀င္ေလထြက္မေကာင္းသလို အခန္းပံုစံေတြထဲမွာတစ္ခန္းကို ၂ေယာက္စီ။ မူးေနာက္ေအာင္ ရႈတ္ရွက္ခတ္ေနတဲ့
အ၀တ္တန္ဆာပလာေတြၾကားထဲမွာေတာ့ခင္..
“….ခင္…ခင္ခင္….နင္
ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲဲ…. ကိုယ့္အေမတစ္ေယာက္လံုးလိုက္လာတာကိုေတာင္…..”
“နင္ ငါ့ကိုအရွက္လာခြဲတာလား..
ငါဘာေျပာထားလဲ င့ါဆီမလာၾကပါန႔ဲဆိုတာကို….ေတာ္ၿပီနင္တို႔လဲမလာနဲ႔ င့ါအေမကိုလည္းေနာက္တစ္ခါေခၚမလာနဲ႔…သြား..ထြက္သြားၾက..”
နားႏွစ္ဖက္ကိုလက္နဲ႔ပိတ္ရင္းေအာ္ေနတဲ့ခင္..
ရွက္ျခင္း၊ေၾကာက္ျခင္းေတြရင္ထဲကိုဒိန္းခနဲေနေအာင္ခံစားလို္က္ရတဲ့ကၽြန္မ..စပ္စုတတ္တဲ့လူေတြရဲ႕အက်င့္နဲ႔ခင့္ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြ……
ကာလာစံုမ်က္ႏွာေပးေတြကလူကိုမခံခ်င္စရာ။
……အန္တီေမ့
ကိုတြဲကူထားတဲ့ နီလာကစိတ္ေတြတို…။
မေမ့ႏိုင္ပါ..ဘယ္ေတာ့မွေမ့ေပ်ာက္မရပါ။
ဒါေတြကအတိတ္တဲ့လား….. အတိတ္ကဆိုရင္က်န္ခဲ့ၿပီလား.. ဟင့္အင္းမက်န္ခဲ့ပါဘူး ကၽြန္မတို႔နဲ႔
ခုထိထပ္တူရွိေနဆဲပါ။ ကုန္လြန္ခဲ့တာေန႔ရက္ေတြၾကားမွာအေၾကာင္းတရားေတြကေနာက္ကလိုက္ေနဆဲပါ။
မေမ့ႏိုင္တဲ့အရိပ္ေတြလည္းရွင္သန္ေနၿမဲျဖစ္မွာပါ…………။
*****-----*****-----*****
သူဇာ…သူဇာ…
လာလာ…ျမန္ျမန္…
နီလာ…ဘာလဲ..ဘာျဖစ္လာတာလဲ….အေရးတႀကီးနဲ႔………
လာလာ.
အ၀တ္အစားမလဲနဲ႔ေတာ့….. လာလာ……
တကၠစီ……တကၠစီ….
ငါ့ကိုလည္းေသခ်ာေျပာျပပါဦးဟယ္….
ဟူး….ေမာလိုက္တာ….အိမ္ေပၚေတာင္မေရာက္ေသးဘူး…။
ဟုိေရာက္ေတာ့
နင္သိရမယ္…..။
“ေတာက္……..”
ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္လိုက္သံေၾကာင့္
ကၽြန္မနီလာ့ကိုလွည့္ၾကည့္မိလုိက္ပါတယ္။ မခံမရပ္ႏိုင္ျခင္းအျခင္းအရာေတြ အထင္းသားေပၚေနေပမယ့္
အေၾကာင္းစံုကိုေမးလည္းခုခိ်န္ေျပာမည္မဟုတ္။ နီလာေျပာတဲ့ေနရာသာ ျမန္ျမန္ေရာက္ပါေစလို႔သာရင္ထဲက်ိတ္ၿပီးဆုေတာင္းေနရံုကလဲြလို႔
ဘာမ်ားတက္ႏိုင္ဦးမည္နည္း………………….။
“ကားဆရာ…ေရွ႕နားနဲနဲ….”
“ရၿပီ…. ရၿပီ”
မဆင္းနဲ႔..
ဒီကေနပဲ…..ၾကည့္…
စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုရဲ႕
ခပ္လွမ္းလွမ္းကရပ္ထားတဲ့ကားထဲမွာေတာ့ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္၊ နီလာညႊန္ျပရာမွာေတာ့ ဘာမွမျမင္….
အလ်ဳိအလ်ဳိသြားေနၾကတ့ဲလူေတြ.. ဘာမ်ားထူးျခားေနလို႔ပါလိမ့္…အေၾကာင္းမဲ့ သက္သက္ေတာ့ နီလာဒီကိုေခၚခဲ့မွ
မဟုတ္။
“ဟယ္..
ခင္ခင္….ဟိုမွာဟိုမွာ…နီလာ.. ဟိုမွာခင္ခင္….”
“ေအး…ၾကည့္ေန…..”
“ေဟာ..ေဟာ… ျမင္ၿပီမဟုတ္လား”
“ဟင္း……………….”
“ သက္ျပင္းမခ်နဲ႔မမ….ငါကသိေနတာၾကာၿပီ။
မေသခ်ာမွာစိုးလို႔ နင့္ကိုမေျပာတာ. တခင္ခင္လုပ္မေနနဲ႔။ ခု ျမင္ၿပီမလား။ဟိုကေပ်ာ္ေနတာမိုးမျမင္
ေလမျမင္”
“ေအးဟာ….ခုလိုေပၚတင္ႀကီးကေတာ့
ဘယ္ေကာင္းမလဲ။အန္တီေမကိုငါတို႔ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။ ခင္ေတာ့ နာမည္ပ်က္ပါၿပီ၊ ဒီေလာက္ႀကီးနဲ႔မ်ားတြဲရတယ္လို႔….
တြဲစရာဒီေလာက္ေတာင္ရွားလားမသိဘူး..။
“ပြစိပြစိေျပာမေနနဲ႔
လာျပန္မယ္”
*****-----*****-----*****
စကားသံတို႔
တိတ္ဆိတ္သြားရင္း….. အိမ္အျပန္လမ္းေလးအဓိပ္ပါယ္ျပည့္စံုခ့ဲၿပီ။ ဆိုဖာခံုကိုမီွၿပီးမ်က္လံုးမွတ္ထားေပမယ့္
ခင့္ပံုရိပ္ေတြ ေဖ်ာက္လို႔မရခဲ့။ ေဘးဘီ၀ဲယာကပံုရိပ္တို႔တရိပ္ရိပ္နဲ႔က်န္ေနခဲ့ေပမယ့္ခင္ရဲ႕ပံုရိပ္အခ်ဳိ႕ကို
ကၽြန္မဘယ္ခ်ိန္မွ ေမ့ေပ်ာက္ႏိုင္ပါ့မလဲ။စားေသာက္ဆိုင္ထဲတြဲသြားတဲ့ခင္.. ရယ္ကာေမာကာနဲ႔
နင္..တစ္ကယ္ေပ်ာ္ေနတာလား၊ မေရရာတဲ့ဒီဘ၀ႀကီးမွာ နင္ ဘယ္ေလာက္ထိေပ်ာ္ေနႏိုင္မလဲဆိုတာငါတို႔အသက္ရွိသေရြ႕ေတာ့
ျမင္ခ်င္ပါေသးတယ္။
ခင္ေရ…..
နင္ကေတာ့ နင္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ဘ၀ကို ရေအာင္ႀကိဳးစားလိုက္တာ။ ေတာ္လိုက္တာလိ႔ုငါတို႔မေျပာဘူးေနာ္။
ဒီလိုျပည့္စုံမႈအတြက္ အားရ၀မ္းသာမ်က္လံုးေတြ နင့္အေမမွာမရွိဘူးဆိုတာနင္သိေလာက္ပါရဲ႕။
ခင္….
တစ္ခ်ိန္ကငါတို႔ေျပာခဲ့ၾကတဲ့
ႀကိဳးစားမႈကဒီလိုမဟုတ္ဘူးေလ။ နင္ေျပာေတာ့ ရိုးသာမွႀကီးပြားတာဆို….
နင္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵေတြ
တစ္ကယ္ျဖစ္လာတဲ့အခါ နင့္ဘ၀ႀကီး လွပသာယာလာမယ္ဆိုတာနင္…. ယံုၾကည္ႏိုင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးရံုကလြဲလို႔
ငါတို႔ဘာမ်ားတက္ႏိုင္ဦးမလဲဟယ္……………………..။
စိမ့္စမ္းေရ
0 comments