ဘယ္သူမျပဳ

အားလံုးၾကားၾကားသမွ်……..အမွ်……….အမွ်……………အမွ် ယူေတာ္မူၾကပါကုန္ေလာ့……………….။…………….။

သာဓု….သာဓု..သာဓု…။
ေလးေလးေက်ာ္ရဲ႕ အမွ်ေ၀သံကိုၾကားလိုက္ရတဲ့ကၽြန္မ၊ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ သာဓုေခၚဆိုလိုက္ရင္းအိ္ပ္ယာကေနထလိုက္ရပါတယ္။ နံနက္ ၅နာရီခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ဆို ေလးလးေက်ာ္ရဲ႕ အမွ်ေ၀သံက ပံုမွန္ၾကားေနက်။
“ေအး…ေအးေအး..ထေတာ့ ထေတာ့ေနာ္”
တစ္ဖက္ခန္းမွာအိပ္ေနတဲ့ ေအးတို႔ညီမကိုလွမ္းႏိုးလို္က္ရင္းတစ္ေန႔တာအတြက္ အားအင္အျပည့္နဲ႔လည္ပတ္ရဦးမွာပါလားလို႔ေတြးမိလိုက္ရင္းကပဲလုပ္စရာအလုပ္ေတြကိုခပ္သြက္သြက္ေလးလုပ္လိုက္ရပါတယ္။

သမီးတို႔ေရ…ဒီမွာထမင္းခ်ဳိင့္ေတြအဆင္သင့္ပဲေနာ္
ဟုတ္ ႀကီးႀကီး

ကၽြန္မတို႔သံုးေယာက္ကမနက္ ၈နာရီခြဲကေနညေန ၆ နာရီထိေစ်းေရာင္းရတဲ့ လက္ကီလက္ကားဆိုင္တစ္ခုရဲ႕ အလုပ္သမားေတြပါ။  အလုပ္သမားေတြဆိုေပမယ့္ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ယာလိုေနရယံုမကကိုယ့္လက္ကိုယ့္ေျခနဲ႔လုပ္ကိုင္ရတဲ့တာ၀န္ေတြကလည္း တစ္ပံုတစ္ပင္။ စိတ္ခ်ယုံၾကည္မႈနဲ႔အတူနယ္ဘက္ေတြကိုဆိုင္ခြဲေတြျဖန္႔ထားတဲ့ အလုပ္ပို္င္ရွင္ကေတာ့ သေဘာျဖဴ၊ မေနာျဖဴ။ ေန႔စဥ္ေရာင္းရေငြသိန္းေက်ာ္ေတြနဲ႔ မ်ားျပားလွတဲ့ ပစၥည္းေတြကို တစ္လလံုးတာ၀န္ယူထားရၿပီး အကိုေလးစာရင္းလာစစ္ခ်ိန္မွ ပစၥည္းနဲ႔ေငြန႔ဲ ျပန္အပ္ရတာမ်ဳိးဆိုေတာ့ အလုပ္ရွင္နဲ႔ အလုပ္သမ်ားၾကားမွာသစၥာရွိမႈ၊ ယံုၾကည္မႈနဲ႕ အလုပ္လုပ္ေနၾကရပါတယ္။

ေလးေလးေက်ာ္ကေတာ့ ေရာင္းရသမွ်ေငြအားလံုးကိုထိန္းသိမ္းေပးယံုသာ၊ ေဆြမ်ဳိးနီးစပ္ဆိုေပမယ့္ အလွမ္းေ၀းတဲ့ မိသားစုကေနေရာက္လာရတဲ့ ေလးေလးေက်ာ္ကအနည္းငယ္ႏြမ္းပါးယံုရလဲြလို႔ လူရိုးလူေအးတစ္ေယာက္ပါ။ ႀကီးႀကီးကေတာ့ တစ္အိမ္လံုးရဲ႕ အိမ္တာ၀န္အတြက္ မနက္ပိုင္းနဲ႔ညေနပိုင္းေလးသာ တာ၀န္ယူေပးရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ၃ ေယာက္နဲ႔အတူေလးေက်ာ္ကဆိုင္ကိုကူဖြင့္ေပးၿပီးမွ အိမ္ျပန္ရတာပါ။ ေလးေက်ာ္ျပန္ခ်ိန္ဆိုရင္ အိမ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ႀကီးေမကလည္းသူ႔အိမ္သူျပန္ေနက်။ ညေနပိုင္းမွ ႀကီးေမကေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္လာၿပီးညေနစာနဲ႔တျခားအိမ္ကိစၥေလးေတြကိုလုပ္ေပးရပါတယ္။ ႀကီးေမေရာက္လာေတာ့မွ ေလးေက်ာ္က ကၽြန္မတို႔ကိုဆိုင္လာသိမ္းေပးၿပီး ၄ေယာက္သား အတူတူျပန္လာရပါတယ္။ ခုေတာ့လည္းအားလံုးကေနသားက်ေနေတာ့ ကိုယ့္မိသားစုေလးလုိ ျဖစ္ေနပါၿပီေလ။

“ဟယ္…အကိုေလး…ဘယ္တုန္းကေရာက္၊.လလည္းမကုန္ေသးပဲနဲ႔”
“ငါ့အိမ္ငါလာတာဘယ္ခ်ိန္လာလာေပါ့၊ နင္တိ႔ုကို ႀကိဳေျပာရဦးမွာလား”

ဆိုင္သိမ္းၿပီးလို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းဧည့္ခန္းထဲထုိင္ေနတဲ့အကိုေလးကိုျမင္ေတာ့ ေအးရဲ႕အာေမဋိတ္သံန႔ဲအတူအကိုေလးရဲ႕ျပန္ေျဖသံကို ကၽြန္မ အိမ္ထဲမ၀င္ေရေသးဘဲနဲ႔ အတိုင္းသားၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေတြကေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ ေမးလိုက္ေပမယ့္ ျပန္ေျပာလာတဲ့ အကိုေလးရဲ႕စကားလံုးေရြးခ်ယ္မႈေတြကိုေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ခြင့္လြတ္ထားတာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။

“သီတာ……..ေလးေက်ာ္ေကာ”
“လမ္းထိပ္မွာခဏက်န္ခဲ့တယ္။ ၀ယ္စရာေလးေတြရိွိလို႔”
ေျပာစရာရွိတာေျပာခ့ဲၿပီးကိုယ့္အလုပ္ကိုလုပ္ေနလိုက္ပါတယ္။ ဧည့္ခန္းထဲငူငူႀကီးက်န္ခဲ့တာကေတာ့ အကိုေလးတစ္ေယာက္တည္း။
“သားေရ……ထမင္းစားေတာ့မလား။ ႀကီးႀကီးျပင္လို္က္ရေတာ့မလား”

အိမ္ေနာက္ဘက္က ႀကီးႀကီးအသံတစ္အိမ္လံုးၾကားရပါတယ္။ အကိုေလးျပန္ေျဖသံမၾကားရပါ။ တစ္ခါတစ္ေလလည္းအရမ္းကိုလက္ေပါက္ကပ္ပါတယ္။ နားလည္သိတတ္မႈေတြအကိုေလးမွာဘာမွကုိမရွိ။

“ေဟာ……..ငါ့တူဘယ္တုန္းကေရာက္၊ ဒီမွာကြာ……. မနက္ဘုရားဆြမ္းေတာ္ကပ္ဖို႔ ၀င္၀ယ္ေနလို႔”


“အဲ့ေလာက္အမ်ားႀကီးေတာင္ ၀ယ္တယ္ဟုတ္လား ။
ေတာ္႐ံုတန္႐ံုလုပ္ ေလးေက်ာ္ ပိုက္ဆံေတြအလားရေနတာမဟုတ္ဘူး ျဖဳန္းမေနၾကနဲ႔။”
“ေအးပါကြာ….”

အျပန္အလွန္ေျပာသံေတြကိုၾကားေနရတဲ့ကၽြန္မတို႔ေတြကေတာ့ ခပ္္မဆိတ္သာေနလိုက္ပါတယ္။ကိုယ့္၀မ္းကိုေတာင္ မသထာတဲ့အကိုေလးကေတာ့ ေသရင္ကၽြတ္မယ့္ပံုမျမင္။ ကၽြန္မတို႔ကနယ္ကလာၿပီး 10တန္းမေအာင္ ဆိုေပမယ့္ အကိုေလးထက္ေတာ့ အသိပိုရွိတယ္လို႔ ကိုယ့္ဘာသာပဲခံယူထားလိုက္ပါတယ္။

***---***---***---***---***---***---***---***---***---***---
 “ သီတာ……အကိုေလးကလကုန္ထိေနမွာဆိုဟုတ္လား”
“ သူ႔အိမ္ပဲဟယ္… သူေနခ်င္သေလာက္ေနပါေစေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား”
“ဟင္း…………..စိတ္ေတာ့က်ဥ္းက်ပ္ေတာ့မွာပဲ”

ညည္းတြားသံနဲ႔အတူတျခားဘက္လွည့္သြားတဲ့ ေအးကို ကၽြန္မဘာမွျပန္မေျပာလိုေတာ့ပါ။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ၃ေယာက္က တစ္ခန္းတည္းအိပ္ရခ်ိန္ပါ။ စာရင္းေတြနဲ႔ေငြေတြကိုစိစစ္ေနတဲ့အကိုေလးကေတာ့ ကၽြန္မကိုေပးထားတဲ့ အခန္းထဲမွာ။

ေလးေက်ာ္လည္းခုေလာက္ဆိုအခန္းထဲဘာေတြလုပ္ေနမသိ၊ အရင္ကေတာ့ဒီလိုအခ်ိန္ေတြ ကၽြန္မတို႔ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ေနက်၊ စကားစျမည္ေျပာေနက်။ ေနသားမက်တဲ့ပံုစံေတြနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ေတြ လကုန္ရက္ထိဘယ္လိုမ်ားေက်ာ္ျဖတ္ၾကရပါ့မလဲ။
အကိုေလးတို႔နဲ႔ စသိခဲ့ပံုေတြ မ်က္လံုးထဲျပန္စဥ္းစားရင္းနဲ႔ပဲအခ်ိန္ေတြကိုကုန္ေစလိုက္ပါေတာ့တယ္။

----- ------- --------- ---------- -----

“အထည္ဆိုင္မွာလူလိုတယ္ နင္လုပ္မလား၊ အလုပ္ရွင္ေတြကအရမ္းသေဘာေကာင္းတယ္ဟ၊ ငါတို႔ဆိုင္နဲ႔ သိပ္မေ၀းဘူးေလ”
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူေမးလာတဲ့စကားကို ကၽြန္မေသခ်ာစဥ္းစားေနမိပါတယ္။ နယ္ကေနလာရတဲ့ကၽြန္မတြက္ေတာ့ အလုပ္ေကာင္းေလးတစ္ခုကိုလိုခ်င္ေနတာအမွန္ပင္။ 10  တန္းဆက္မတက္ျဖစ္ေတာ့မယ္အတူတူရန္ကုန္မွာအလုပ္ရွာမယ္စိတ္ကူးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းရွိရာအေဆာင္သို႔ အရဲစြန္႔ၿပီးကၽြန္မလာခဲ့မိတာပါ။

“ေအးေလလုပ္ၾကည့္မယ္”
တစ္ခြန္းတည္းသာဆိုလိုက္ေပမယ့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကေတာ့ ျပင္စရာမလိုေတာ့ေပ။

လက္လီလက္ကားျဖန္႔ျဖဴးေရာင္းခ်တဲ့ အထည္ဆိုင္ဆိုေတာ့ အလုပ္သမားေတြအမ်ားႀကီးပါ။ သေဘာမေနာေကာင္းတဲ့ ပိုင္ရွင္အန္တီႀကီးကို ကၽြန္မအလြန္ပဲခ်စ္ခင္မိပါတယ္။ ေက်ာသားရင္သားမခြဲျခားဘဲဆက္ဆံေပးတာမို႔လည္းအလုပ္သမားအားလံုးကသစၥာရွိၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ နယ္ဆိုင္ခြဲေတြဖြင့္ျဖစ္ေတာ့ ကၽြန္မဦးေဆာင္ၿပီးေအးတို႔ညီမႏွစ္ေယာက္န႔ဲအတူခုေနတဲ့ေနရာကိုေရာက္လာျဖစ္တာ။ ရန္ကုန္ဆိုင္ေရာခုဆိုင္ေရာပါဆို ကၽြန္မလုပ္သက္ ၅ ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။
ေနသားက်ေနၿပီျဖစ္တဲ့လည္ပတ္မႈေတြထဲမွာတစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္းအကိုေလးေၾကာင့္စိတ္႐ႈတ္ရတာေတြလည္းရွိခဲ့ပါတယ္။ တစ္မိေပါက္တစ္ေယာက္ထြန္းတာပဲဆိုရမလားမေျပာတတ္ေတာ့ေပ။
ေတာ္ၿပီ၊ ေတာ္ၿပီ……..အိ္ပ္မယ္အိပ္မယ္..။
ကိုယ့္စိတ္ကိုအိပ္ေပ်ာ္တဲ့ဘက္ဆြဲတင္လိုက္ရင္း……………မနက္ဖန္မနက္ေစ်းကုိအကိုေလးလိုက္မွာပါလားလို႔ မေတြးခ်င္တဲ့ အေတြးက ၀င္လာျပန္ပါေရာ………………..။

***----   ***----   ***---   ***---

တာ့တာ..သြားၿပီေနာ္ႀကီးႀကီး။

ႀကီးႀကီးကိုႏႈတ္ဆက္လို္က္ရင္းထမင္းခ်ဳိင့္ဆြဲထားတဲ့ၾကားကလက္ကိုလွမ္းျပလိုက္ပါတယ္။ ကားေနာက္ခန္းမွာ ၄ေယာက္သား စကားတစ္ေျပာေျပာနဲ႔လိုက္ၾကေပမယ့္ ေရွ႕ခန္းမွာေတာ့ သူတစ္ေယာက္တည္း။

ဆိုင္စဖြင့္ၿပီဆိုကတည္းကေရာင္းလိုက္ရတဲ့ေစ်း၊ လက္ကိုမလည္ဘူး။ စကားစျမည္ေျပာခ်ိန္ေတာင္ မရလိုက္ပါ။ အားလံုးကိုယ္စီအလုပ္နဲ႔မိ႔ုကိုယ့္တာ၀န္ကို ကုိယ္ေက်႐ံုသာ။ ေန႔လည္စားစားခ်ိန္ေလာက္မွပဲလူကနဲနဲပါးသြားပါေတာ့တယ္။ သတိတရနဲ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အကိုေလးကထမင္းေတာင္စားေနပီ။

“ေအးတို႔ ၂ ေယာက္အရင္စားႏွင့္ေနာ္”
လုပ္လက္စကိုလက္စသတ္လိုက္ရင္းပစၥည္းစာရင္းေတြကို ကၽြန္မစစ္ေနလိုက္ပါတယ္။ ထမင္းစားေနတဲ့ ေအးတို႔ ၂ေယာက္ဆီမွ တစ္ခုခုကိုျပခ်င္ဟန္ေၾကာင့္ ကၽြန္မအသာေလး ထ ၾကည့္မိေတာ့….

“ဟယ္…ၾကည့္စမ္း။ ဒါအကိုေလးလက္ခ်က္ပဲ ျဖစ္ရမယ္”
တီးတိုးတီးတိုးသာေျပာလိုက္ရေပမယ့္ စိတ္ထဲေတာ့သိပ္မေက်နပ္ခ်င္။ အိမ္ေရာက္ရင္ေတာ့  ႀကီးႀကီးကိုေမးၾကည့္ရမည္။

မနက္ ၅ခြဲေလာက္ကတည္းက ေလးေက်ာ္ ဘုရားကိုဆြမ္းေတာ္ကပ္ထားတဲ့ ထမင္းေတြကေအးတို႔စားေနတဲ့ ခ်ဳိင့္ထဲပါလာျခင္းပါ။ မာမာေတာင့္ေတာင့္ ထမင္းေတြကိုဘယ္သူမွမစားခ်င္။ ဘယ္သူ႔ခ်ဳိင့္ထဲပါပါ စားရေတာ့မည္သာ။ ႀကီးေမထည့္ေပးလိုက္တဲ့ ငါးဆင့္ခ်ဳိင့္အံကအားလံုးတြက္ တစ္ေယာက္တစ္ခ်ဳိင့္။ဟင္းတြက္ကသက္သက္။

ထမင္းစားခ်ိန္တစ္ခ်ိန္ေလးပဲခဏနားလိုက္ရတယ္။ ညေနထိလည္းေရာင္းေကာင္းလိုက္တာမေက်နပ္တဲ့စိတ္ေလးေတာင္ ဘယ္ေပ်ာက္သြားမွန္းကိုမသိ။ဒီလိုမ်ဳိးမွ တစ္ခါမွမျဖစ္ဘူးတာ။ အရင္ကေတာ့ ဘုရားဆြမ္းေတာ္ေတြကေလးေက်ာ္ျပန္မွ ၾကက္ေလး၊ ငွက္ေလးေတြကိုေၾကြးေနက်။

“ နင္တို႔အရင္ျပန္ႏွင့္ ငါ၀ယ္စရာရွိလို႔”
“ဟုတ္”
ညေနအိမ္ျပန္ခ်ိန္ကားေပၚမွာေတာ့ မနက္ကအေၾကာင္းမေျပာၾကလို႔ တျခားဘာအေၾကာင္းမ်ားေျပာျဖစ္ၾကပါမလဲေနာ္။

“ႀကီးႀကီး……. မနက္ကထမင္းခ်ဳိင့္ထဲဘုရားဆြမ္းေတြထည့္ေပးလိုက္တာလား”
“ ေအးေလ..ဘယ္သူရွိမလဲနင္တို႔အကိုေလးေပါ့။ အပိုကုန္တယ္တဲ့ ဆြမ္းေတြဒီေလာက္အမ်ားႀကီးကပ္စရာလားတဲ့။ေသာက္ေတာ္ေရခြက္ကိုလည္း ႀကီးတယ္တဲ့ ၃ ခြက္ေတာင္ဆိုေတာ့ ေရသန္႔ဗူးဖိုးအပိုကုန္တယ္တ့ဲ။ မနက္ပို္ငး္တိုင္းအဲဒိဆြမ္းေတာ္ကပ္ၿပီးသားထမင္းေတြကိုခ်ိဳင့္ထဲထည့္သြားၿပီးစားတဲ့တစ္ေယာက္စာရလည္းမနည္းဘူးတဲ့”

“ေအာ္၊ အဲ့လိုလား”
တျခားဘာစကားမွ မဆိုျဖစ္ေတာ့။ ဒီထက္ပိုၿပီးဘာမ်ားေျပာႏိုင္မွာလဲေနာ္။
သိပ္မၾကာခင္ အကိုေလးအိမ္ကုိျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ သူ၀ယ္လာတဲ့ပစၥည္း ဘာမ်ားျဖစ္မယ္ထင္ပါသလဲ။ ခက္ခက္ခဲခဲသိပ္မေတြးလိုက္ရပါဘူး။ ဘုရားေသာက္ေတာ္ေရခြက္ အေသးေလး ၃ ခြက္။

ေခါင္းေလးတညိမ့္ညိမ့္နဲ႔ေလးေက်ာ္ကေတာ့ ခြင့္လြတ္ထားၿပီးျဖစ္မွာပါ။ မလြန္ဆန္ႏိုင္တဲ့ကၽြန္မတို႔ေတြကေတာ့ လုပ္ေပးၾက႐ံုေပါ့။ ျဖစ္ေစခ်င္တာကို ျဖစ္ေအာင္ေနေပးလိုက္တာပဲအေကာင္းဆံုးျဖစ္မွာပါ။အကိုေလးစိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္ေလ။

***----   ***----   ***---   ***---
“သီတာငါထမင္းစားေတာ့မယ္ဟာမနက္ကငါဘာမွမစားထားဘူးေလ”
“ေအး..စားေလ….အကိုေလးတြက္အေပၚခ်ဳိင့္ကိုအရယ္ဖယ္ထားလိုက္ဦးေနာ္”
ေအးကိုသတိလွမ္းေပးလို္က္ရင္း ကၽြန္မအာ႐ံုေတြလည္းတျခားဘက္သို႔ ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။

လူပါးတုန္းေလးစားရတာဆိုေတာ့ ကၽြန္မတို႔လည္းမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီးစားရတယ္ကိုမရွိေပ။ သူဦးသူစားဘ၀နဲ႔ပဲ ေနရတာမလား။

“ေတာက္..”
ေတာက္ေခါက္သံခပ္က်ယ္က်ယ္ထြက္လာတာမို႔ ကၽြန္မမသိမသာအသာေလးငဲ့ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ ဘာမ်ားအလုိမက်ျဖစ္လဲေပါ့။တမနက္လံုးအားလံုးအေကာင္းပါ။ ေရာင္းတာ၀ယ္တာ စကားေျပာတာကအစအားလံုးအဆင္ေျပသားပဲကို…..။အသာေလးခပ္မဆိတ္ေနလိုက္ရင္း…………..။
“ရႊတ္..သီတာ..သီတာ…”
“ဘာလဲဟ.ဘာလဲ”
ဟိုဘက္ဆိုင္ခန္းထဲကေနအမူအရာေပါင္းစံုနဲ႔လုပ္ျပေနတဲ့ေအးကို ကၽြန္မနားမလည္ပါ။ဘာေျပာမွန္းလည္းမသိေတာ့ ေအးကိုအနားလာဖို႔ပဲအခ်က္ျပလိုက္ပါတယ္။

“ဟယ္….ဟုတ္လား”
ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္သားစိုးရိမ္ပူပန္မိတာထက္ ရယ္စရာလားဟာသတစ္ခုလားမသိလိုက္ရေအာင္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ အကိုေလးတို႔ခံေပဦးေတာ့ေပါ့။မနက္ပိုင္းတိုင္းဆိုင္ထြက္ခါနီးမွ ဘုရားဆြမ္းေတာ္္စြန္႔ၿပီးခ်ဳိင့္ထဲထည့္လာရတာခုဆိုအက်င့္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အရင္ေန႔ေတြကေတာ့ အေပၚခ်ဳိင့္ကိုဖယ္ၿပီးတျခားခ်ဳိင့္ဘယ္ခ်ဳိင့္မဆိုထည့္ေနက်ပါ။ ဒီေန႔က်မွ မွားၿပီးထည့္မိတ့ဲအျဖစ္ကအကိုေလးကုိမခံႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ေစခဲ့ၿပီ။

ထမင္းခ်ဳိင့္ထဲ ႀကီးႀကီးထည့္ေပးသမွ်ေတြကို ကၽြန္မတို႔ေတြ အကုန္စားရပါတယ္။ ထမင္းအက်န္ေတြမထားရပါဘူး။ အဲဒါအကိုေလးစကားပါ။ ခုေတာ့သူ႔စကားန႔ဲသူထိၿပီ၊ ခ်ဳိင့္ထဲပါသမွ်ကိုအကုန္စားရေတာ့မွာပါ။ ၃နာရီေလာက္ ေလသလပ္သလိုျဖစ္ထားတဲ့ထမင္းမေျခာက္တေျခာက္ေလးေတြကိုသူစားရေတာ့မွာပါ။

ကၽြန္မတို႔လည္းအသာေလးၾကည့္လိုက္၊ ၿပံဳးစိစိလုပ္လိုက္နဲ႔ပဲကဲ..မွတ္ပီလား. သူမ်ားေတြကိုစားခိုင္းခ်င္ဦးဟုစိတ္ထဲကပဲ ၿပိဳင္တူေျပာေနမိပါေတာ့တယ္။ မစားခ်င္ပဲစားေနရတဲ့ အကိုေလးအျဖစ္ကိုေတာ့ ကၽြန္မတို႔ မွတ္တမ္းတင္ထားဦးမွာပါ။

ကပ္ေစးနဲတာနဲ႔စိစစ္တာကြာျခားလြန္းပါတယ္။ တျခားေသာအရာေတြလည္းကပ္ေစးနဲတတ္ေပမယ့္ သဒၵါတရားကိုအေျခခံတဲ့လုပ္ရပ္တိုင္းကိုအကိုေလးကအျပစ္ျမင္တတ္ပါတယ္။ အျပစ္ျမင္တတ္တ့ဲအကိုေလးတစ္ေယာက္ အျပစ္မွလြတ္ကင္းပါေစဟုသာတိုးတိုးေလးဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။

ေအာ္………….အကိုေလးတစ္ေယာက္ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ေလးထားတတ္ပါေစဟုသာ……………..။


စိမ္းစမ္းေရ
28.7.2013










Posted by စိမ့္စမ္းေရ on Wednesday, February 12, 2014

0 comments

Post a Comment