ေန႔သစ္တစ္ခုတို႔ေရာက္လာၿပီးတိုင္း
ေန႔ရက္ေဟာင္းတစ္ခုတို႔က်န္ခဲ့ေလၿပီ။ မ်ားျပားလွတဲ့လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကို ပိုင္ဆို္င္ ထားတဲ့ကၽြန္မမွာေတာ့
ညေနပိုင္းေလးစာသင္ေပးရတဲ့ ကေလး(11)ေယာက္လည္း ရွိပါေသးတယ္။
ပညာေရးခ်ဳိ႕တဲ့လွတဲ့မိသားစုေတြအမ်ားႀကီးရွိတဲ့
ကၽြန္မရဲ႕ပတ္၀န္းက်င္မွာ ပညာလိုခ်င္တဲ့ကေလးေတြအမ်ားႀကီးပါ။ ဘ၀ကိုညွိဳးငယ္စြာနဲ႔ရပ္တည္ေနၾကရတဲ့ေက်ာင္းသားေလးေတြလည္း
မ်ားစြာရွိပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔ညီမႏွစ္ေယာက္ႏိုင္ရာတာ၀န္ယူၾကရင္းနဲ႔
ေလာကကိုအလွဆင္လာတာ ခုဆုိ အေတာ္ေလးခရီးေပါက္လွပါၿပီ။
စာေတြေမးလိုက္၊
ရိုက္လိုက္၊ ဆူလိုက္နဲ႔ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ၂ နာရီစာ အခ်ိန္ေလးမွာ အသံေတြကဆူညံလို႔….။
“မႀကီး………သူ႔ကို
အစားပုစာၦေလးေတြေျပာျပလိုက္ပါဦး……သူ နားမလည္ဘူးထင္တယ္…”
“ ဟုတ္လား..သား……လာလာ
ဒီဘက္လာ”
ႏွစ္တန္းေက်ာင္းသားေလးရဲ႕ အမွားမ်ားစြာနဲ႔ အစားပုစာၦေတြက
ကၽြန္မကိုရင္ေမာသြားေစပါတယ္၊ သခၤ်ာအလီေတြ မရတာမ်ဳိးမဟုတ္ပဲ နားမလည္လို႔မွားေနတယ္ဆိုတာ
ကၽြန္မသိလိုက္ရပါတယ္။
တျခားကေလးေတြခဏထားလို႔
ကၽြန္မစြမ္းႏုိင္သေလာက္ေလး နားလည္ေအာင္ရွင္းျပေပးလိုက္ရပါတယ္။ ပုစာၦအေရအတြက္ ကလည္းလိုေသးတာမို႔
ကေလးနာလည္လြယ္မယ့္ ဂဏန္းမ်ဳိးေလးေတြနဲ႔ ခပ္မ်ားမ်ားေလးေပးလိုက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေလး တြက္ေနေလရဲ႕…
“ သားတြက္ထားေနာ္.မရရင္ေျပာဟုတ္လား.
ထပ္ရွင္းျပေပးမယ္”
“ အငယ္မေရ..ငါထားခဲ့ၿပီေနာ္……”
ေငြေၾကးတက္ႏိုင္တဲ့သူေတြကိုသာသီးသန္႔သင္ေပးရတဲ့တစ္ဖက္လမ္းသို႔ကၽြန္မထြက္လာလိုက္ရင္း
ႏွစ္တန္းေက်ာင္းသားေလး သခၤ်ာေတြနားလည္ပါ့မလားလို႔ု စိတ္ကေတြးေနမိပါတယ္။
သိပ္မၾကာပါ။
လမ္းမထက္မွကေလးမ်ားရဲ႕ေျပးလႊားသံကိုကၽြန္မၾကားလိုက္ရပါတယ္။ လက္မွနာရီကိုၾကည့္လိုက္ၿပီး
“အငယ္မေတာ့ ကေလးေတြကို လႊတ္လိုက္ၿပီလို႔’’
အသီးသီးေျပးလႊားသြားၾကတဲ့ကေလးငယ္ေတြကို
အေပၚထပ္ကေနလွမ္းၾကည့္ေနရင္း၊ ေဟာ..ဟိုမွာ ႏွစ္တန္းေက်ာင္းသားေလး……
“ ေမႀကီး…သား
ဒီေန႔အကုန္မွန္တယ္..သခၤ်ာေတြ ဒီမွာ၊ သားျပမယ္”“ ဟုတ္လား…ေအးေအး..အိမ္ေရာက္ရင္ ေမေမ့ကို
ျပေနာ္”
ၾကားလိုက္ရတဲ့စကားသံ၊
ျမင္လိုက္ရတဲ့ပံုရိပ္ေလး…….. “သားတို႔သမီးတို႔ခဏေနာ္”
ကေလးေတြကိုခဏထားခဲ့ၿပီး
၀မ္းသာအားရျဖစ္မႈနဲ႔အတူ ကၽြန္မအိမ္ေပၚထပ္ကေနေျပးဆင္းၾကည့္ေတာ့ ႏွစ္တန္းကေလးက အေ၀းကိုေတာင္ေရာက္ေနၿပီ။
သူ႔အေမလက္ကို ကိုင္ဆြဲထားရင္း စာရသြားလို႔ ေပ်ာ္ေနတဲ့ေျခလွမ္းေတြက ကၽြန္မရဲ႕ ေျပာမျပႏိုင္တဲ့
ပီတိေလးေပါ့။
ကေလးဆီကအသံကို
ၾကားလိုက္ရတဲ့ခဏတာေလးအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ဘာျဖစ္သြားမွန္းမသိေအာင္ကို ပီတိျမစ္သြယ္ေလးေတြ
ခႏၶာကိုယ္အႏွံစီးဆင္းသြားတာအမွန္ပါ။
အေပၚထပ္ဆီသို႔ျပန္ေရာက္လာေတာ့
“ ဆရာမ.ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“ ဟင့္အင္း.ဘာမွျဖစ္ပါဘူး။
ကေလးေတြလမ္းမွာရန္ျဖစ္ၾကမွာစုိးလို႔ထြက္ၾကည့္တာ”
ကၽြန္မရင္ထဲေပါ့ပါးသြားေလရဲ႕၊
ကၽြန္မမ်က္ႏွာေပၚမွာစြန္းထင္းေနတဲ့ ၾကည္ႏူးရိပ္ေလးကေတာ့ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေနရာယူထားဦးမွာပါ………..။
ဒီေန႔ကေတာ့
အခ်ဳိၿမိန္ဆံုးေန႔တစ္ေန႔ပါလားလို႔..ေတြးလိုက္ရင္းကပဲ ေနာက္ရက္အတြက္ အားအင္သစ္ေတြ ေမြးဖြားျပန္ရပါေတာ့တယ္။
ႀကိဳးစားလွ်က္
စိမ့္စမ္းေရ
13.8.2013
0 comments