စိမ့္စမ္းေရ

“ေဒါက္ေဒါက္..ေဒါက္ေဒါက္...”
“ေဒါက္..ေဒါက္...........ေဒါက္..”
ဒီအသံ..ဒီအသံ....

ထမင္းစားခန္းအျဖစ္သီးသန္႔ထားတဲ့ အခန္းထဲက ဒီအသံထြက္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ စာရို္က္ေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေတြ
အလုိလုိေနရင္းကို ခပ္မတ္မတ္ျဖစ္ကုန္ပါၿပီ။ ဖြင့္ထားသမွ် အင္တာနက္၀က္ဆုိက္ေတြအကုန္ပိတ္...........။

ဘယ္ဘက္မ်က္လံုးမ်ားနဲ႔အသာငဲ့ေစာင္းၾကည့္ရင္း..ကၽြန္မတို႔ေတြ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မ်က္ရိပ္ျပၾကပါၿပီ။............
သတိ....(အႏၱရာယ္) ရွိသည္ေပါ့။

အလုိက္သိစြာ သတိေပးလာတဲ့အာရုဏ္ေၾကာင့္ အလိုလိုတိတ္ဆိတ္သြားတဲ့ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕အလုပ္ခန္းေလးကေတာ့ အခ်က္ျပမီးေပါင္းမ်ား
စြာနဲ႔................။

ပက္လက္ကုလားထိုင္နဲ႔ ေနာက္ေက်ာမွီထိုင္ေနၿပီး မ်က္လံုးမွိတ္ထားေပမယ့္ တစ္ခုခုကို စဥ္းစားဟန္ေၾကာင့္ တေဒါက္ေဒါက္ေခါက္သံက
အဆက္ျပတ္သြားတယ္လို႔ကုိမရွိ........။ စိတ္အလိုမက်တာလား...... ျဖစ္ခ်င္တာေတြမလုပ္ရတာလား........လား..လား.....
လား...ေပါင္းမ်ားစြာထဲက တစ္ခုခုပါပဲ။ အဲ့ဒိလုိပုံစံျဖစ္ေနၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဦးထြန္းတစ္ေယာက္ သုန္မႈန္ေနတဲ့မ်က္နွာထားကို
အသင့္ျပင္ထားၿပီးေလာက္ပါၿပီ။ နဂိုညိဳတဲ့အသားအေရက ပိုၿပီးမဲလာသေယာင္ေယာင္..။

ဒီလိုအသံၾကားရၿပီးေနာက္ကြယ္မွာ ဘာေတြဆက္ျဖစ္လာမလဲဆိုတာ...ကၽြန္မတို႔အားလံုး တစ္ခုခုကို တြက္ဆမိၾကေပါ့။
ကုလားထိုင္နဲ႔ေက်ာ ထိေနသမွ်ေတာ့ စိတ္ကသိပ္ပူစရာမလို... အင္း..အကယ္၍မ်ား ခႏၶာကိုယ္ေလး မတ္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့....
ဆိုရင္ေတာ့........ဆိုရင္ေတာ့..........။

*****-----*****-----*****-----

ပညာေတြသိပ္တတ္လြန္းရင္ အရူးျဖစ္ႏုိင္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္မေတာ့မျဖည္းျဖည္းမွန္တယ္လို႔ ထင္တတ္လာၿပီေလ။ ကေလးအရြယ္ကတည္းက
လိုခ်င္တာလဲရခဲ့ လုပ္ခ်င္တာေတြျဖစ္ေအာင္လုပ္ေနတဲ့ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ဦးထြန္းလို႔ေခၚတဲ့ ပိုင္ရွင္တစ္၀က္ေခါင္းေဆာင္တစ္၀က္လူၾကီးကိုေတာ့
ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသေပါ့။

သမ႐ိုးက်လမ္းေၾကာင္းထဲကေန ခြဲထြက္စျပဳေနတဲ့ သူ႔အေတြးေတြၾကားမွာ ကၽြန္မတို႔ေတြလည္း ခဏခဏေခါင္းစားခံေန၇တာ.....
ၾကာေတာ့လည္း ရိုးေနပါၿပီေပါ့။ ဦးထြန္းေခါင္းစားခံထားရေတာ့ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ဦးေနွာက္ေတြက အလုိလုိေနရင္း ကြက္ေက်ာ္ျမင္တတ္ေနၿပီ။

“သူဇာပု.....”
”ရွန္႕”
အသံကေနာက္ လူကဦးထြန္း အနားသို႔ေရာက္ရျပန္ၿပီ။
“ေရာ့.... ဒီစာရြက္ကို ၂ လက္မအက်ယ္ညွပ္”
“ဟုတ္”
“ၿပီးရင္ ဟုိဘက္ထိပ္၊ဒီဘက္ထိပ္ကို  တစ္ခ်က္လိမ္ၿပီး ေကာ္နဲ႔ကပ္....ၿပီးရင္ေျပာ”

က်င့္သားရေနၿပီျဖစ္တဲ့လက္က ခပ္ျမန္ျမန္ပဲလုပ္ရပါတယ္။ ကတုန္ကရင္ျဖစ္ခဲ့ေပါင္းကလည္းမ်ားေနၿပီဆုိေတာ့။ ေကာ္ကပ္ေနရင္းနဲ႔
ေတြးမိျပန္ပါၿပီ။ ဘာလို႔မ်ားစာရြက္ကို ကြင္းေလးျဖစ္ေအာင္ အတည့္မကပ္ခိုင္းရတာလဲလို႔..........။

“ကဲ.........အားလံုးဒီနားကိုလာၾက.........”
“ ခု စာရြက္ကြင္းေလးမွာ မ်က္ႏွာျပင္ ဘယ္ႏွခုရွိလဲ...........”

ကၽြန္မတို႔လည္း စာရြက္ကြင္းေလးကို ဟိုကိုင္ၾကည့္၊ ဒီကိုင္ၾကည့္....နဲ႔ အားလံုးၿပိဳင္တူေျဖလိုက္ၾကတာ......... “ ၂ ခု............”
“မွားတယ္......လံုး၀မွားတယ္..၊ ေရာ့......ကတ္ေၾကးနဲ႔အလည္ကေနညွပ္သြားစမ္း.... စမွတ္နဲ႔ဆုံးမွတ္ ထိရင္ရပ္ ”
“ ဒါေလးမ်ား ဘာခက္တာမွတ္လို႔......” စိတ္ထဲကေနေရရြတ္လိုက္ရင္း ကတ္ေၾကးယူၿပီး ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ပဲ အလည္ကေနညွပ္လိုက္ပါတယ္။ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးၾကည့္ေနတဲ့ ဦးထြန္းကေတာ့
ကေလးမေလးေတြ ခုမွသိရတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။ အလည္ကေနညွပ္ေနရင္း စ ညွပ္ခဲ့တဲ့နားေရာက္ေတာ့ ကတ္ေၾကးရာေလးဆက္မလားမွတ္တယ္.......လံုး၀ကိုမဆက္ဘူး.......... ကၽြန္မတို႔လည္း.
အရမ္းထူးဆန္းသြားၾကၿပီး တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္အသံေတြထြက္ေတာ့မွ......
“ ကေလးေတြ မွတ္ထားၾက.........အဲဒါ မ်က္ႏွာျပင္တစ္ခုတည္းရွိတယ္ ။ ကဲ........သိၾကၿပီလား....”
“ဟုတ္.....၊”
ပုစၦာတစ္ပုဒ္ကို လံုး၀နားလည္စြာသိသြားတဲ့ ကေလးငယ္ေတြလိုပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔အားလံုး ဦးထြန္းကို ရိုေသေလးစားမႈနဲ႔ၾကည့္လိုက္ၾကၿပီး ကိုယ့္ေနရာကို ျပန္ၿပီးေနရာယူလိုက္ရပါတယ္။

ဓါးသြားလို႔ထက္ျမက္ေနတဲ့ အေတြးေပါင္းမ်ားစြာကို ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ ဦးထြန္းလိုလူမ်ဳိးက ကမၻာေပၚမွာ တစ္ေယာက္ပဲရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးျဖတ္သန္းလာမႈက
သာမာန္လူေတြနဲ႔မတူဘဲ တစ္မူထူးျခားေနတာေၾကာင့္ပါ။ ေမတၱာ၊ေစတနာေတြနဲ႔သင္ျပေပးေပမယ့္ အထစ္အထစ္ေလးေတြနဲ႔ေျပာျပတတ္တဲ့ အက်င့္ေလးေၾကာင့္သာ ကၽြန္မတို႔
စိတ္ရႈပ္မႈကို ခံစားရတာ.......။

မိသားစုရဲ႕ေႏြးေထြးမႈေတြေပ်ာက္ေနတဲ့ အထီးက်န္ အတၱဆန္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို စာနာနားလည္မႈေတြနဲ႔ပဲ ကၽြန္မတို႔နာမည္ေပးထားတာ....... လြတ္လပ္စြာအက်ဥ္းက်သူလို႔............။

15.7.2013
စိမ့္စမ္းေရ