ေရာင္နီပ်ဳိ႕၍ ပီျပင္ခါစ နံနက္ခင္းေပမယ့္ ေမာဟိုက္စြာပင္ပန္းေနတဲ့ ေအာင္တိုးကေတာ့ ေႏြပူပူက ေလပူမိထားသလိုပင္။ ခပ္ေအးေအးတိုက္ခတ္ေနတဲ့ ေလေျပေလညွင္းကေလးေတာင္ ေအာင္တိုးအနားသို႔မကပ္ႏိုင္ခဲ့ေပ။
ေက်ာေျပာင္ေျပာင္ေပၚ
စီးက်ေနတဲ့ ေခၽြးစက္ေတြကို ေအာင္တုိးမသုတ္အား၊ ဘယ္ဘက္ပခံုးေပၚကထမ္းထားရတဲ့ ၀ါးစည္းကိုပင္
ညာဘက္သို႔မေျပာင္းအားခဲ့။ ရြာသို႔ အခ်ိန္မီေရာက္ေရးကိုသာ အားစိုက္ထားတာမို႔ အျမန္ေရာက္ခ်င္ေနမိသည္။
သို႔ေသာ္လည္း မခံႏုိင္တဲ့အဆံုးေတာ့…….
“မင္းေအာင္…ခဏနားရေအာင္ကြာ၊
ငါေညာင္းေနပီ”
“ ဟ ေအာင္တိုး၊
ဒါက ခဏနား တစ္ေရးအိပ္ၿပီး ေနေစာင္းမွ ထသြားလို႔ရတဲ့ဟာ မဟုတ္ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ အရိပ္မရွိဘာမရွိနဲ႔။
ရြာကိုအခ်ိန္မီေရာက္မွ ငါတို႔ေန႔တြက္ ကိုက္မွာေပါ့ကြ၊ ၿပီးေတာ့ ေစာေစာေရာက္မွ ေစာေစာနားရမွာေလကြာ”
တကၽြီကၽြီနဲ႔
ျမည္ေနတဲ့ ပခံုးထက္က ထမ္းပိုးထားတဲ့၀ါးလံုးေတြနဲ႔အၿပိဳင္ စီးခ်က္ညီညီ ကိုယ္ဟန္ႏြဲလို႔
ေျဖးေျဖးမွန္မွန္နဲ႔ ေအာင္တိုးတို႔ရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြက အျပန္အလွန္စကားေျပာေနၾကေပမယ့္ မရပ္ၾကပါ။
ေရွ႕ေနာက္တန္းလို႔ အၿပိဳင္လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ဟန္က ဟိုးအေ၀းကေတာင္တန္းေတြနဲ႔အၿပိဳင္ သဘာ၀ရဲ႕အလွပင္။
ဒီေတာ၊
ဒီေတာင္နဲ႔ ဒီလိုအလုပ္ေတြက ေအာင္တိုးတို႔အတြက္ေတာ့ သာမာန္မွ်သာ။ နဖူးကေခၽြး ေျခမက်တယ္ဆိုတာ
မယံုဘူးသူမ်ား လာၾကည့္စမ္းေစခ်င္ပါတယ္။ အာ႐ံုတက္ကတည္းက ထမ္းပိုးလာရတဲ့ ၀ါးလံုးေတြက
ေတာင္ေပၚကေန ေအာင္တိုးတိ႔ုရြာထိကို မနားတမ္းထမ္းပါမွ မနက္ 7 ခြဲေလာက္ကို အေစာဆံုးေရာက္တတ္သည္။
ရြာေရာက္ၿပီးခဏနား၊ တစ္ေရးတေမာအိပ္ပီးလို႔ ေနေစာင္းေတာ့တစ္ခါ ေတာင္ေပၚျပန္တက္၊ အကုန္လံုးက
ေျခလွ်င္မွ်သာ။ တစ္ခါတေလ ေတာထဲသြားတဲ့ ကားႀကံဳရွိရင္ေတာ့ ေအာင္တိုးတို႔အနည္းငယ္သက္သာရပါတယ္။
မလုပ္ဖူးတဲ့
အလုပ္ထူးကို ပထမဆံုးလုပ္မိတဲ့ေအာင္တိုးကေတာ့ မင္းေအာင္ေလာက္ေတာ့ မမာႏိုင္။ 10 ေက်ာ္သက္အရြယ္ကတည္းက
ဒီလိုအလုပ္ေတြနဲ႔ ယဥ္ပါးလာတဲ့ မင္းေအာင္ကေတာ့ အလုပ္ေပါင္းစံုလုပ္ဖူးသည္။ ခုလည္း မင္းေအာင္ရဲ႕ဦးေဆာင္မႈေနာက္သို႔
ေအာင္တိုးတစ္ေယာက္ အျမည္းသေဘာနဲ႔လုပ္ၾကည့္ရင္းသာ။
“အားတင္းထားကြ
ေအာင္တိုး.ေရာက္ေတာ့မယ္”
ေအာင္တိုးဘာမွျပန္မေျပာမိ။
ငံု႔ထားတဲ့ေခါင္းကိုသာ ပို၍တိုးလို႔ ရြာကိုအျမန္ေရာက္ေအာင္သာပဲ အားစိုက္ထားလိုက္ပါတယ္။
ပခံုးေပၚက
၀ါးစည္းကို ေျမျပင္ေပၚသို႔ ၀ုန္းခနဲ ျမည္ေအာင္ပစ္ခ်လိုက္ေတာ့ ေပါ့ပါးသြားတဲ့ခႏၵာကိုယ္က
ေလထဲပင္ေျမာက္တက္သေယာင္ေယာင္။ ပါလာတဲ့၀ါးေတြကိုေရတြက္ၿပီး လက္ထဲကိုပိုက္ဆံေရာက္လာေတာ့
တမနက္လံုး ပင္ပန္းမႈေတြက ၾကက္ေပ်ာက္၊ ငွက္ေပ်ာက္။ ေအာ္…..ဒါက သဘာ၀တရားပါလားလို႔ ဘယ္သူေတြကမွ
စာထိုင္မဖြဲ႕ေနပါ။
“ငါျပန္ၿပီ
မင္းေအာင္….ညေနက်လာေခၚကြာေနာ္”
မင္းေအာင္န႔ဲေအာင္တိုးတို႔
၀ါးဒိုင္မွာပဲလမ္းခြဲလို႔ ကိုယ့္အိမ္ကို အသီးသီးျပန္ၾကေလၿပီ။ လူအားနဲ႔ရင္းလို႔ရတဲ့ေငြက
အသားတင္ ဆိုေပမယ့္ အက်င့္မရွိေသးေတာ့ မခ်ိမဆန္႔ပင္ပန္းတယ္လို႔ေအာင္တုိးထင္မိသည္။ မနက္
7 နာရီဆို ကိုယ္စီကိုယ္စီလုပ္ငန္းခြင္၀င္ေနၾကေပမယ့္ ေအာင္တိုးတို႔လုပ္ငန္းက တစ္ေန႔တာေတာ့ၿပီးဆံုးခဲ့ၿပီမဟုတ္ပါလား…………………။
***-----***-----***-----***-----***-----***-----***-----***-----
“ေအာင္တိုးေရ…ေအာင္တိုး…”
“ဟာ..မင္းဟာကလည္းကြာ
အေစာႀကီးရွိေသးတဲ့ဟာကို”
“ညေနေတာထဲမသြားဘူးကြ၊
တျခားအလုပ္တစ္ခုရွိလို႔ အဲဒါ မင္းကိုလာေျပာတာ၊ မနက္ဖန္မနက္ေစာေစာ ငါ့အိမ္လာခဲ့”
“ဘာအလုပ္လဲ”
“ေရာက္ေတာ့သိရမယ္ကြာ”
ဟင္းစားလည္းရ၊
သံုးစရာေငြလည္းရတဲ့ဒီအလုပ္ကို မင္းေအာင္လာဆြယ္လို႔သာ ေအာင္တိုးပါလာခဲ့ရသည္။ စိတ္ထဲကေတာ့
သိပ္မလုပ္ခ်င္။ ေတာသဘာ၀ေပမယ့္ ဒီလိုကိစၥေတြက ေအာင္တိုးနဲ႔အေ၀းႀကီးဟုထင္မိသည္။ ၀က္သားကို ေအာင္တိုးအရမ္းႀကိဳက္ေပမယ့္ ခုလို ေျခေတြလက္ေတြကို
တုတ္ၿပီး မီးၿမိဳက္ထားတဲ့ ၀က္ကို ကိုယ္ေတြ႔ျမင္လိုက္ရေတာ့ ေအာင္တိုးရင္ထဲတစ္မ်ဳိးတမည္ေတာင္
ခံစားသြားရပါသည္။ ပါးေစာင္ထဲကထြက္လာတဲ့ တံေတြးကို အသာမ်ဳိခ်လိုက္ၿပီး၊ မင္းေအာင္ကိုလွမ္းၾကည့္ရင္းက
“ဒါ
..ဒါေတြကို ငါတို႔ကဘယ္ရြာကိုသြားေရာင္းရမွာလဲ၊ မင္းေအာင္ကြာ…မင္းကေတာ့လုပ္ၿပီ”
“ေရွ႕ကရြာတင္ပါကြ၊
မင္းကလည္းကြာ..ေယာက္်ားမဟုတ္တဲ့အတိုင္းပဲ၊ ငါလဲအစတုန္းက မင္းလိုေပါ့ကြာ၊ ခုေတာ့လည္း
ေအးေဆးေပ့ါ၊ ေနာက္ေတာ့လည္း အဆင္ေျပသြားတာပဲ၊ ဒါကလည္း ေန႔တိုင္းလုပ္ရတာမွမဟုတ္တာ”
ေအာင္တိုးဘာမွျပန္မေျပာမိ၊
အဆင္သင့္ေရာင္းလို႔ရေအာင္ တစ္ပိႆာတြဲစီတြဲေနၾကတာကို ခပ္လွမ္းလွမ္းကေနပဲ ေအာင္တိုးရပ္ၾကည့္ေနမိသည္။
မင္းေအာင္ကေတာ့ ၀ိုင္း၀န္းလုပ္ကိုင္ေပးေနတာ တစ္ကယ့္ ၀ါရင့္တစ္ေယာက္လိုပင္။
ရြာထဲကထြက္သည္အထိ
ေခါင္းကိုသာတြင္တြင္ငံု႔လို႔ ေျခလွမ္းေတြမယိုင္ေအာင္ပဲ မနည္းႀကိဳးစားၿပီး မင္းေအာင္ေနာက္က
လိုက္ပါခဲ့ရျပန္ပါသည္။ မညီမညာလမ္းေတြထက္က ခပ္ယိုင္ယိုင္ေျခေထာက္ေတြရဲ႕ ေလးတြဲေထာက္ကန္မႈၾကားမွာ
ပခံုးထက္က ကိုေရႊ၀က္ရဲ႕ အသားတြဲေတြကေတာ့ ေသၿပီးတာေတာင္ ဇိမ္နဲ႔ပါလား…………………။
***-----***-----***-----***-----***-----***-----***-----***-----
“ ေအာင္တိုး..လာ
ငါတို႔ ရြာစြန္ကိုခဏသြားရေအာင္”
“ ဟာ…ဘာလုပ္မလို႔လဲကြာ၊
ေနပူရတဲ့အထဲ၊ ဟင္းဖိုးေတြက ေနေစာင္းမွရမွာဆို”
“ လိုက္မွာသာလိုက္ခဲ့စမ္းပါကြာ”
“ အိမ္ရွင္တို႔….အိမ္ရွင္တို႔..
ဗ်ဳိ႕…အဘေမာင္၊ အဘေမာင္”
“ ေဟ ဘယ္သူေတြလဲကြ”
“ ကၽြန္ေတာ္ပါ
မင္းေအာင္ပါ။ ေတာင္ကုန္း ရြာကပါ၊ ဦးရီးအတြက္ ဟင္းစားပို႔ခိုင္းလိုက္လို႔ပါ။”
“ ဘာ….ဘာဟင္းစားလဲ…မစားဘူး…သြား…….ထြက္သြား၊
“ ဗ်ာ…..အဘေမာင္…ကၽြန္ေတာ္ေလ…မင္းေအာင္ေလ၊
ေသခ်ာၾကည့္ပါဦး အဘေမာင္ရ”
“ငါဘယ္သူမွမသိဘူး..သိလဲမသိခ်င္ဘူး…..၊သြား…..မယူဘူး၊
ထြက္သြားၾက၊
ငါ……တယ္…မင္းတို႔မသြားၾကေသးဘူးလားကြ ”
“ ဟဟ မင္းေအာင္
ဘာျဖစ္တာလဲ လာ လာကြာ သြားရေအာင္ အေျခအေနမေကာင္းဘူး။”
“ ဟာ..မဟုတ္ေသးပါဘူး
ေအာင္တိုးရာ”
“ မဟုတ္လဲ
မင္းပဲသြားေတာ့၊ ဟိုမွာ ဘီလူး သရဲလို ျဖစ္ေနတာကို၊ ေနာက္မွ အက်ဳိးအေၾကာင္းေမၿပီးထပ္လာေပါ့ကြာ”
ကိုယ္တစ္ျခမ္းေစာင္းငန္း
ေစာင္းငန္းန႔ဲ ေအာင္တိုးဆြဲေခၚရာေနာက္ကိုလိုက္သာလိုက္ခဲ့ရေပမယ့္ မယံုႏိုင္စရာ ၾကားခဲ့ျမင္ခဲ့ရတဲ့
ဒီအေျခအေနကို မင္းေအာင္တစ္ကယ္ပဲမယံုႏို္င္ခ့ဲပါ။ မင္းေအာင္တို႔ငယ္ငယ္ကတည္းက ဒီဘက္ရြာက
အဘေမာင္ဆီ ခဏခဏ ေရာက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ မင္းေအာင္တို႔ရြာက ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ ဟင္းေပၚခ်င္ရင္
ဖင္ေပါ့လို႔ခိုင္းေအာင္တဲ့မင္းေအာင္ကိုပဲ ကေလးဘ၀ တုန္းကေတာ့ မုန္႔ဖိုးေပး၊ အသက္ႀကီးလာေတာ့
အရက္ဖုိးေပးနဲ႔ပဲ ခိုင္းၾကလို႔ မင္းေအာင္က ရြာႏွစ္ရြာရဲ႕ ဆက္သြယ္ေရးႀကီး တစ္ေယာက္ပင္။
ခုက မေရာက္ျဖစ္တဲ့ေလးငါးႏွစ္ေလးအတြင္းမွာကိုပဲ
ဘာေတြကဘယ္လိုေျပာင္းလဲကုန္သည္မသိေတာ့ေပ။ မေတြ႔ဖူး၊ မျမင္ဖူးတာေတြ ျမင္လိုက္ရတဲ့သူလို
မင္းေအာင္တစ္ေယာက္အႀကီးအက်ယ္အံ့ၾသေနမိပါတယ္။
“ညီေလးတို႔၊
မင္းတို႔ ဟင္းလာေရာင္းတဲ့သူေတြထင္တယ္”
“ဟုတ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အလုပ္ရွင္က အဘေမာင္တြက္ ဟင္းတစ္တြဲ၀င္ပို႔လိုက္ပါဆိုလို႔ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္တို႔လာပို႔ၾကတာ၊
အရင္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္လာဖူးပါတယ္ဗ်ာ။ ဒီလိုမဟုတ္ပါဘူး၊ ခုေတာ့ဗ်ာ….”
“ ေအာ္……သိပ္အံ့ၾသသြားတယ္ထင္တယ္၊
ငါတို႔ရြာကလည္း အဘေမာင္ကို အေတာ္ေလး ႀကိဳးစားၿပီးနားလည္ေပးလိုက္ရတယ္။ ဒါ နဲနဲေတာ္သြားတာ အရင္ကဆို သူ႔အိမ္ေရွ႕ကေနေတာင္
ဘာမွယူမသြားရဲဘူးေလ။ ငါ့ညီတို႔ကအေၾကာင္းစံုမသိပဲကိုး…….ျဖစ္ပံုက ဒီလိုကြ…………………………”
***-----***-----***-----***-----***-----***-----***-----***-----
“ေအးမိ၊……..ေဟ့.ေအးမိ….ငါ..တယ္..ဒီမိန္းမေတာ့…..”
“ရွိပါတယ္
ကိုဘေမာင္ရယ္…ေပးေပး…….လက္ထဲကဟာေတြ၊ ရွင္ေနာက္က်လွေခ်လား၊”
“ ငါ့ကို
ျပဳစုေနၾကလို႔ပါကြာ၊ ေရာ့…..”
ပုဆိုးစထဲ
လိမ္က်စ္ထားရာမွ ထုတ္ေပးလာတဲ့ ကိုဘေမာင္ဆီက ေငြနည္းနည္းကို ေအးမိ လွမ္းအယူမွာ ကိုဘေမာင္မ်က္ႏွာကို
ေအးမိၾကည့္လုိက္မိပါတယ္။ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ပင္ပန္းတဲ့ပံုေပၚေနေပမယ့္ တစ္ခါမွမ်က္ႏွာမပ်က္ခဲ့တဲ့
ကိုဘေမာင္ကို ေအးမိ နားအလည္ဆံုးမဟုတ္လား။
“ ေရသြားခ်ဳိးလိုက္ဦး၊
ေတာ္ ညစ္ပတ္လာတယ္မဟုတ္လား”
“ ေအးပါ။”
ပုဆိုးစုတ္ေလး
ပခံုးေပၚတင္လို႔ ေခ်ာင္းထဲေရခ်ဳိးဆင္းသြားတဲ့ ကိုဘေမာင္ကို ေအးမိ သတိထားၾကည့္လိုက္ပါတယ္။
ေလးေလး ကန္ကန္ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုဘေမာင္ခႏၶာကိုယ္က အနည္းငယ္ေတာင္ ပိန္သြားသလားလို႔။ “ ေအာ္….ကိုဘေမာင္ေတာင္
အသက္ကေလးရလာပါလား”
ဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀း
အသားေပၚဖို႔လာေခၚတယ္ဆိုရင္ ညႀကီးမင္းႀကီးလည္း ကိုဘေမာင္ထလုိက္သြားတတ္ပါတယ္။ ေန႔ခင္းဘက္လည္း
ေနဘယ္ေလာက္ပူပူ ထ လိုက္သြားတတ္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ၀ါသနာလိုျဖစ္လာေတာ့။ ဟင္းေပၚတယ္အသံၾကားရင္ကို
ကိုဘေမာင္က အေရာက္သြားတတ္သည္။ ၾကာလာေတာ့ လက္ရွိအလုပ္ေလးက
လက္မဲ့ျဖစ္လာေလၿပီ။ အစပိုင္းကေတာ့ ခဏတစ္ျဖဳတ္လိုက္လုပ္ေပးရင္းကေန ခုေတာ့ ကိုဘေမာင္က
နာမည္ႀကီး ျဖစ္ေနခဲ့ေလၿပီ။
အလုပ္အားလံုးၿပီးေအာင္
စိတ္ရွည္လက္ရွည္လုပ္ေပးတဲ့အျပင္ အခေၾကးေငြရယ္လို႔ မယူတတ္တဲ့ ကိုဘေမာင္ကို ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ကလူေတြက
သိေနၾကပါၿပီ။ အေဖာ္အေပါင္းမပါဘဲ အေကာင္ဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး တစ္ေယာက္တည္းသာ လုပ္တတ္တဲ့ကိုဘေမာင္က
လက္ကလည္းသြက္သည္။ ျမန္လည္းျမန္သည္။ တိက်ေသခ်ာတဲ့ကိုဘေမာင္ကို ဒါ့ေၾကာင့္ အားလံုးက သေဘာက်ေနၾကတာပါ။
လုပ္အားခအျဖစ္
၀မ္းတြင္းကလီစာအားလံုးရတဲ့အျပင္၊ အသားတစ္တြဲ ရလာတတ္တာဆိုေတာ့ ေအးမိတို႔ရြာမွာ ေအးမိတို႔က
အသားဟင္းမျပတ္ခဲ့ေပ။ အရင္က သူရင္းငွားဘ၀မွာ အသားဟင္းဆိုတာက အိမ္မက္လိုပင္။ ရြာထဲအလွဴရွိမွ၊
မဂၤလာေဆာင္၀ိုင္းကူမွ စားရတဲ့၀က္သားကို တစ္ရြာလံုးႀကိဳက္ၾကသည္။ ဒါေပမယ့္လည္း ၀က္သားဘယ္ေလာက္ႀကိဳက္ႀကိဳက္
ငါးပိရည္နဲ႔ေတာ့မလဲႏိုင္ေပါင္။
ေအးမိတို႔လို
လယ္လုပ္ငန္းဆိုတာက ျပစရာဘာမွမရွိေပမယ့္ သူရင္းငွားဘ၀က တစ္ခါမွ နားေနရတယ္လို႔မရွိခဲ့ပါ။
စပါးခ်ိန္တန္စပါး၊ ပဲခ်ိန္တန္ပဲဲနဲ႔ ေႏြဘက္က်ေတာ့ စက္ထဲလုပ္ရျပန္ေသးသည္။ လင္ကထမ္းေတာ့
မယားကရြက္ဆိုသလို ေအးမိတို႔လည္း တစ္ခါမွေခါင္းေပါင္းမခၽြတ္ခဲ့ရေပ။ အေပၚကထပ္၀တ္ထားရတဲ့
အကႌ်လက္ရွည္ဆိုတာကလည္း အၿမဲတမ္းလိုလိုပင္။
ကေလးေတြတျဖည္းျဖည္းအရြယ္ေရာက္လာေလေလ၊
က်ပ္တည္းေလေလနဲ႔ ဒီလိုပဲေနလာခဲ့ၾကရာက ခုေနာက္ပိုင္းက်မွ ကိုဘေမာင္ရဲ႕ၾကားျဖတ္၀င္ေငြေလးက
မိသားစုကိုထိန္းႏိုင္ခဲ့ေလၿပီ။ မိုးတြင္းတစ္ခ်ိန္ေလးပဲ လယ္ထဲဆင္းလို႔ ေႏြဘက္ဆိုရင္ေတာ့
ကိုဘေမာင္က လက္ကိုမလည္ႏိုင္ေအာင္ အလုပ္ေကာင္းခဲ့ေလသည္။ ခုေတာ့ ေအးမိတို႔တျဖည္းျဖည္း
စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္ျဖစ္လာခဲ့ၿပီမဟုတ္လား။ ဒါေတြအားလံုးက ကိုဘေမာင္ေၾကာင့္ဆိုတာ ေအးမိ
မသိပဲေနမလား။ မျမင္ဘဲေနမလား၊ မေတြးဘဲေနမလား။
“ ေရသြားခ်ဳိးတာၾကာလိုက္တာ…ကိုဘေမာင္
ဘာမ်ားျဖစ္ေနပါလိမ့္”
စိတ္ထဲကေတြးပူမိတာနဲ႔
အပူလံုးက ရင္ကိုလာရိုက္ေလၿပီ။ အမွန္ဆို ၾကာစရာအေၾကာင္းမရွိ၊ အိမ္ေနာက္ေဘးကေခ်ာင္းက
အိမ္နဲ႔ဘယ္ေလာက္မွမေ၀းလွ။ လမ္းမွာလဲစကားရပ္ေျပာစရာအေၾကာင္းမရွိ၊
ေအးမိတို႔ရြာေခ်ာင္းက
ေႏြဘက္ဆိုေရမရွိေတာ့။ ေခ်ာင္းထဲမွာ ဖ်ာခင္းၿပီးတစ္ခ်ဳိ႕ဆို ညဘက္မွာေတာင္လာအိပ္လို႔ရေပသည္။
ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြနဲ႔ သဲေျမျပင္က ခပ္ေအးေအးေလးျဖစ္ေနတတ္သည္။ လက္ယက္တြင္းကေလးေတြတူးထားလို႔
ေရပဲခ်ဳိးခ်ဳိး၊ ေသာက္ေရပဲခပ္ခပ္ အိမ္တိုင္းအတြက္အဆင္ေျပေစေအာင္ သဘာ၀ကပဲ ဖန္တီးေပးထားတာမဟုတ္လား။
“မျဖစ္ေသးပါဘူး။
ငါ လိုက္သြားဦးမွပဲ”
ဟင္းအိုးကိုလက္စသတ္လိုက္ၿပီး
ဓါတ္မီးတစ္လက္နဲ႔ ေအးမိတစ္ေယာက္ အိမ္ေနာက္ဘက္ေခ်ာင္းထဲကို နားစြင့္ရင္းဆင္းသြား လိုက္ပါတယ္။
“ ကိုဘေမာင္..ကိုဘေမာင္…
ရွင္ဘယ္မွာလည္း… ရွင္အဲဒါဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ သြားတာၾကာၿပီဆိုၿပီး ကၽြန္မလို္က္လာခဲ့တာ၊ တကတည္းေတာ္
စိတ္ကိုပူသြားတာပဲ။..”
“ ငါ. ေညာင္းလို႔ခဏထိုင္ေနတုန္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ
ဘယ္လိုျဖစ္မွန္းေတာင္မသိလိုက္ဘူး၊ ခု ေရေတာင္မခ်ဳိးရေသးဘူး”
“ ကဲကဲ..လုပ္လုပ္
ကၽြန္မတစ္ခါတည္းေစာင့္ေနမယ္..ျမန္ျမန္ခ်ဳိး”
***-----***-----***-----***-----***-----***-----***-----***-----
“အဘေမာင္၊
အဘေမာင္၊ ……အရီး.အရီး…”
“ ဟဲ့၊
ဘယ္သူတုန္း…လာလာ၀င္လာခဲ့…………………..ေအာ္…ေမာင္မင္းေအာင္ကိုး၊ ဆို..ဘာကိစၥ”
“ ဘာကိစၥရွိရမလဲ
အရီးရယ္၊ ထံုးစံအတုိင္းေပါ့၊ အဲဒါ မနက္ 6 နာရီေလာက္အေရာက္လာခဲ့ေပးပါတဲ့”
“ ေအးပါ၊
အရီးေျပာျပထားလိုက္မယ္၊ ထမင္းစားသြားပါဦးလား”
“ မစားေတာ့ပါဘူးအရီး၊
ကၽြန္ေတာ္ တျခားကိစၥေလးေတြရွိေသးလို႔ သြားလိုက္ဦးမယ္။ မနက္ဖန္ ဆက္ဆက္ေနာ္အရီး”
“ ေအးပါ…ေအးပါကြယ္”
မင္းေအာင္ျပန္သြားေတာ့မွ
ေဒၚေအးမိသတိရသြားသည္၊ ခုတေလာ ကိုဘေမာင္သိပ္မွေနမေကာင္းဘဲ။ ဘာရယ္မဟုတ္ တေရွာင္ေရွာင္ျဖစ္ေနတာၾကာၿပီ။ ဟိုေဆးေလးေသာက္၊
ဒီေဆးေလးေသာက္နဲ႔။ လယ္ထဲကျပန္လာတဲ့ရက္ေတြဆို အရမ္းပင္ပန္းတဲ့ပံုေပါက္ေနတာ ေအးမိသတိထားမိသည္ပဲ။
“ကိုဘေမာင္မွ
အိမ္မွာမရွိတာ၊ ငါ တစ္ခါတည္း ျငင္းလို္က္ရမွာ၊ ခုေတာ့မွလည္း ေနပါေစေတာ့…”
တစ္ကုိယ္တည္းေတြးေတာေနတဲ့
ေဒၚေအးမိတစ္ေယာက္ ေလးတြဲစြာနဲ႔ပဲ သက္ျပင္းကိုခ်လိုက္မိပါတယ္။ တစ္ရက္တမနက္ပဲ လုပ္ရတဲ့အလုပ္ဆုိေပမယ့္
အႏၲရယ္မ်ားၿပီး တစ္ေယာက္တည္းလုပ္ရတဲ့ ဒီအလုပ္ကို ေအးမိမလုပ္ေစခ်င္ေတာ့။ ၿပီးေတာ့ ေသြးညွီနံ႔ေတြနဲ႔
ျပန္လာတဲ့ ကိုဘေမာင္ကို အရင္ကေတာ့သတိမထားမိေပမယ့္ ေနာက္ပို္င္းေတာ့ ေအးမိသတိထားမိလာတယ္။
ေရခ်ဳိးၿပီးေပမယ့္လည္း
အနံ႔မေပ်ာက္သြားတဲ့ ဒီအနံ႔ကို ကိုဘေမာင္စိတ္ဆိုးမွာစိုးလို႔ ေအးမိ မေျပာပဲေနလာခဲ့တာၾကာခဲ့ၿပီ။
တစ္ခါတစ္ခါဆို ၂လ၊ ၃လေလာက္အထိ ဘာမွမလုပ္ပဲနဲ႔ေတာင္ အနံ႔တို႔ကေပ်ာက္မသြားခဲ့။ အရင္ကေတာ့
ေခါင္းအစ ေျခအဆံုး စားခဲ့တဲ့ ေအးမိတစ္ေယာက္ ခုဆို တာ၀န္အရ ခ်က္ေပးယံုရလဲြလို႔ မတို႔မထိခ်င္ေတာ့။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ကို စားခ်င္စိတ္ေတြ ေလ်ာ့ပါးလာခဲ့ေလၿပီ။
“ ဟဲ့၊
ေအးမိ၊ ဘာေတြေတြးေနတာလဲ။ ငါ မင္းေအာင္ကို ရြာထိပ္မွာေတြ႔လိုက္ရတယ္၊ ဒီေကာင္ အိမ္ကိုလာသြားတာလား၊”
ေဒၚေအးမိမတက္ႏိုင္ေတာ့၊
ေတြးလက္စအေတြးတို႔ရပ္ကာ ျပန္ေျပာမိတာက “ မနက္ဖန္မနက္ ဆက္ဆက္လာခဲ့ပါတဲ့”
***-----***-----***-----***-----***-----***-----***-----***-----
“ေအးမိေရ……ေအးမိ…ျမန္ျမန္လာစမ္းပါဦး”
“ ဟင္……ကိုဘေမာင္၊
ကိုဘေမာင္ဘာျဖစ္လာတာလဲ ကၽြန္မကိုေျပာျပစမ္းပါဦး၊”
“ငါတို႔လည္းမသိဘူးဟ၊
ငါတို႔က ကိစၥနဲ႔ ေတာင္ကုန္းရြာကိုခဏသြားတာ လမ္းမွာ ဘေမာင္ လဲေနတာျမင္လို႔၊ ၿပီးေတာ့
ကိုယ္ေတြလည္းျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေနတာ။ အက်ဳိးအေၾကာင္းေမးၾကည့္တာ ဘာမွေမးမရတာနဲ႔ ထမ္းေခၚလာတာ”
“ဒ့ါေၾကာင့္
ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ ထင့္ေနတာ။ မနက္အေစာကတည္းကထြက္သြားတာ၊ ပံုမွန္ဆို ေန႔ခင္းေလာက္ဆို ျပန္ေရာက္ေနၾက၊
ခုေတာ့…ခုေတာ့……ကၽြန္မကိုအိမ္ေပၚတင္ေပးၾကပါဦး၊ ဆရာ့ကိုလည္း သြားေခၚေပးၾကပါဦး”
ေျခမကိုင္မိ၊လက္မကိုက္မိျဖစ္ေနတဲ့
ေအးမိကို ရြာသားေတြ၀ိုင္း၀န္းဖ်န္ေျဖေပးလို႔ ဆရာ၀န္သြားေခၚတဲ့သူကေခၚ၊ ဟိုအရြက္ ေျပးေထာင္းသူကေထာင္းနဲ႔
ရြာသားေတြအလုပ္႐ႈပ္ေနၾကေပမယ့္။ ကိုဘေမာင္ကေတာ့ အိမ္ေပၚမွာ အသံတိတ္၊ ႏႈတ္ဆိတ္လို႔ သတိမရခဲ့ေပ။
“ကိုဘေမာင္….ကိုဘေမာင္…ကၽြန္မကိုစကားေလးထေျပာစမ္းပါဦးလား
ကိုဘေမာင္ရဲ႕…..ဦးႀကီးတို႔ရယ္ ကိုဘေမာင္ကို ကယ္ေပးၾကပါေနာ္”
“ေအးပါ
ေအးမိရယ္။ နင္လဲစိတ္ကိုေလ်ာ့ထားပါဟာ။ ခုဟာက ခပ္ရိုးရိုးပဲ သတိေမ့ေနတာေနမွာပါ၊ ကဲ..ကဲ..
ငါတို႔လည္းျပန္ဦးမယ္၊ နင္လဲ ေနေကာင္းေအာင္ေန”
“ဟုတ္……………ဟုတ္…ေက်းဇူးႀကီးလွပါတယ္ဦးႀကီးတို႔ရယ္…..”
***-----***-----***-----***-----***-----***-----***-----***-----
အဲဒါပဲ
င့ါညီတို႔ေရ…..
ရြာကေဆးဆရာေဆးထိုးေပးၿပီး၂
ရက္ေလာက္ၾကာမွ သတိျပန္ရလာတဲ့ကိုဘေမာင္က အိမ္မက္ဆိုးေတြမက္သလို ညဘက္ညဘက္ ထထေယာင္လာတယ္၊
နဂိုအသံေျပာင္းသြားၿပီး အသံၾသၾသႀကီးနဲ႔ ျဖစ္သြားတဲ့ ကိုဘေမာင္က ခါးလည္းကံုးသြားတယ္။
ျမင္ေလရာကို တုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ လိုက္ရိုက္ေနတတ္ၿပီးေတာ့ ဘာအသားမွလည္း မစားေတာ့ဘူးေလ။
အဲဒါ ေတာင္ကုန္းရြာကေနာက္ဆံုးျပန္လာခဲ့အေခါက္ကတည္းကပဲ။ ရြာထဲမွ တစ္ခြန္းတစ္စ ေျပာၾကတာေတာ့
ကိုဘေမာင္ ေနမေကာင္းတုန္းကဆို သူ႔အသံက ႏြားညည္းသံလိုျဖစ္ေနတာဆိုပဲ။ အကိုလည္းအိမ္ကရြာေနာက္ပိုင္းဆိုေတာ့
အနီးကပ္ေတာ့ သိပ္မသိဘူးျဖစ္ေနတာ…
ငါ့ညီတို႔လည္း
ကုိဘေမာင္ကို စိတ္ထဲမထားပါနဲ႔၊ ေဗြလည္းမယူပါနဲ႔ ၊ ၿပီးေတာ့ စိတ္မေကာင္းလည္းမျဖစ္နဲ႔ေတာ့။
အားလုံးက သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔သူပဲ မဟုတ္လား……….
***-----***-----***-----***-----***-----***-----***-----***-----
“ သား
ေအာင္တိုး ျပန္လာၿပီလား”
“ ဟာ အေမ
မအိပ္ေသးဘူးလားဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္က်မယ္လို႔ေျပာထားခဲ့တာကို”
“ေအးပါ
အေမသိပါတယ္။ မအိပ္ခ်င္ေသးလို႔ကို ငါ့သားကို ထိုင္ေစာင့္ေနတာ၊ ဘယ္လိုလဲ ပထမဆံုးလိုက္သြားတာ
အဆင္ေျပခဲ့ လား။”
အေမ့ကို
ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိွပ္ျပလိုက္ၿပီး ရလာတဲ့ ေငြနည္းနည္းကို အေမ့လက္ထဲသို႔ အသာထည့္လိုက္ရင္းက
ေရခ်ဳိး၊ ထမင္းစားဖို႔ ေအာင္တိုးထလာခဲ့လိုက္ပါတယ္။ နားထဲမွာေတာ့ အေမ့ေျပာစကားမ်ားထက္
ဟိုဘက္ရြာက အဘေမာင္ အေၾကာင္းသာ တစ္ရစ္၀ဲ၀ဲ။
ထမင္းစားဖို႔
ျပင္ဆင္ေပးေနတဲ့ အေမ့ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္းက“ အေမေရ… ပထမဆံုးအေခါက္က ေနာက္ဆံုးအေခါက္ျဖစ္ေနၿပီထင္တယ္”လို႔
ေအာင္တိုးဘာသာ တီးတိုးေရရြတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။
***-----***-----***-----***-----***-----***-----***-----***-----
အဲ့ဒိညက
ေအာင္တိုးအိပ္ယာ၀င္ေနာက္က်ခဲ့သည္။ ေခါင္းထဲမွာျပည့္ေနတဲ့အေၾကာင္းအရာအားလံုးကို တစ္ခုခ်င္းစီတန္း၍
ျဖန္႔ၾကည့္မိသည္။ အိမ္မက္တစ္ခုကလည္း မက္လိုက္ေသးသည္။ အိမ္မက္ထဲမွာေတာ့ ရြာထဲက ကေလးေတြလက္ထဲမွာ
စာရြက္ေလးေတြကိုင္လို႔ တစ္အိမ္၀င္တစ္အိမ္ထြက္ လိုက္ေ၀ေနေလသည္။ အိမ္ေရွ႕က သစ္ပင္ေတြမွာလည္း
လိုက္ကပ္ေနေလသည္။
အိမ္ထဲမွာထို္င္ေနမိတဲ့ေအာင္တိုးက
အဘေမာင္နဲ႔စကားထိုင္ေျပာေနခဲ့ေလသည္။ ဟိုဘက္ရြာမွာေတြ႔ခဲ့သလို ေဒါသထန္ေနတဲ့ အဘေမာင္မဟုတ္ဘဲ
ခပ္ေအးေအးအမူအယာနဲ႔ ေရေႏြးေသာက္လိုက္ စကားေျပာလိုက္လုပ္ေနၾကသည္။
“ေအးမူ….ေအးမူ….ဟဲ….ေအးမူ
လက္ထဲကစာရြက္ေတြက ဘာေတြလဲ”
“ေအာ္…ကိုေအာင္တိုး….ေရာ့…ဖတ္ၾကည့္ေလ။”
ေအးမူကမ္းေပးတဲ့စာရြက္ကို
လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ စာေလးကႏွစ္ေၾကာင္းတည္း။ အဘေမာင္က ဘာမ်ားလည္းဆိုတဲ့ဟန္နဲ႔ ငဲ့ၾကည့္ေတာ့
ေအာင္တိုးက အသံထြက္လို႔ဖတ္ျပလိုက္တာက-
“ဇီ၀ိတဒါန
လွဴထားတဲ့ ငါတို႔တေတြ၊
ကၽြဲ၊
ႏြားေတြအသက္ကို ကယ္တင္ၾကမေလ” တဲ့။
စာဖတ္ၿပီးတဲ့ေအာင္တိုးက
အဘေမာင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဘေမာင္ရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာ မျမင္ဖူးတဲ့အရာတစ္ခုကို ေအာင္တိုးျမင္လိုက္ရေလသည္။
ႏွစ္ၿခိဳက္ေက်နပ္ျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ ၿပံဳးေနတဲ့ အၿပံဳးေလးက ကမၻာေပၚမွာ အလွဆံုးအၿပံဳးပန္းေလးပါလားလို႔
ေအာင္တိုးထင္လိုက္မိပါေတာ့တယ္။
စိမ့္စမ္းေရ
26.4.2014
http://www.takkathoyahanpyo.blogspot.com/
တကၠသိုလ္ ရဟန္းပ်ဳိ ဓမၼစာေစာင္ အတြဲ(၂)၊ အမွတ္ (၁၀) တြင္လည္း ဖတ္ရႈ အားေပးႏိုင္ၾကပါတယ္။
0 comments