ေနသာတဲ့ေန႔ေလး တစ္ေန႔ေပါ့....
ပံုမွန္ျဖစ္ေနတဲ့ ေျခေထာက္ေတြက ကားမွတ္တိုင္ဆီသို႔သာ..............။
သိပ္မေ၀းလွတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ အလုပ္ရွိရာကို အခ်ိန္ကိုက္သြားတတ္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ပံုမွန္ခ်ိန္က ဘာလို႔မ်ား တစ္စံု တစ္ေယာက္နဲ႔ သြားတူေနပါလိမ့္...။ မေတြးဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားေပမယ့္ အတားအဆီးမဲ့စြာ ၀င္ေရာက္လာမႈကိုေတာ့ ကၽြန္မ မျငင္းပယ္မိေပ။
အမွတ္တမဲ့ကေန... အမွတ္တရလည္း ျဖစ္ခ်င္စိတ္မရွိတာေၾကာင့္ ခပ္ေစာေစာ ထြက္လာမိေတာ့လည္း ..... ကိုယ့္ထက္ အခ်ိန္ပိုတိက်တဲ့ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ စီးေနက် လိုင္းကားကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ပံုမွန္ခ်ိန္သာ............။
တစ္ေန႔မဟုတ္ ေန႔တိုင္းနီးပါး ေတြ႔ဆံုမႈက သူ႔တြက္ေတာ့ ျမွားနတ္ေမာင္မ်ား ဖန္တီးေလသလားလို႔ ေတြးမ်ားေတြးေနလား.............. ။
အလုပ္တူတဲ့ မိတ္ေဆြေတြကို အေၾကာင္းစံုေျပာျပရင္း............... ရက္ေတြကေတာ့ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္သာ...။
တစ္ေန႔လံုးနဲ႔ တညလံုး မ်ားျပားလွတဲ့ အိမ္တာ၀န္ေတြနဲ႔ အလုပ္တာ၀န္ေတြ ေခါင္းထဲရႈပ္ေနေပမယ့္ မနက္ေစာေစာ အလုပ္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ ေခါင္းထဲကို မသိမသာ တိုး၀င္လာတတ္ေနၿပီ။
10 ေက်ာ္သက္အရြယ္ထက္ မကေတာ့တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ အသက္အရြယ္၊ အေနအထားေတြက မငယ္ေတာ့တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။
သပ္ရပ္စြာ ၀တ္စားတတ္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ဗီဇေၾကာင့္လဲ ခဏခဏ အထင္မွားစရာေတြက ၾကံဳတတ္ပါတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ ေပါ့ပါးစြာေနတတ္မႈေၾကာင့္လည္း လြပ္လပ္သူလိ႔ု ထင္ခ်င္စရာ..........။
“ မမ......... ခင္ခ်င္လိ႔ုပါ............”
အရဲစြန္႔ၿပီး ေျပာသြားတယ္ထင္ပါရဲ႕............... ေျပာၿပီး ေျပးေတာ့တာပဲ........။
မရုိးသားမႈေတြ ပါ၀င္ေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မက ဘာလို႔မ်ား ႀကိဳသိေနပါလိမ့္..။ တက္သစ္စ လူငယ္ကေလးကတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ အားနာပါတယ္။
ကၽြန္မရဲ႕ ခင္မင္ဖြယ္အၿပံဳးေလးကေတာ့ ၿပံဳးလ်က္မိသား..............။ ေခါင္းေလးပါ ညိမ့္မိလိုက္ေလသလား........ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာ့ မေသခ်ာလိုက္ေပ။
ဘယ္တက္ႏိုင္ပါ့မလဲ...........အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ေတာ့...သားတို႔ေဖေဖကို ဒီအေၾကာင္းေျပာျပမိမယ္ထင္တယ္...
ထံုစံအတိုင္း..ကၽြန္မရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြကေတာ့ ပံုမွန္ျဖစ္စြာနဲ႔..................ေလွ်ာက္လွမ္းလ်က္သာ........။
