ေ၀ါကနဲထိုးရပ္လာတဲ့ လိုင္းကားေပၚကေန အတင္းတိုးေ၀ွ႔ၿပီး ဆင္းလာတဲ့ လူအုပ္ႀကီးက မနည္းပါ။ ဆင္းတဲ့လူေတြ အတင္းတိုးဆင္းသလို တက္တဲ့သူေတြကလည္း အတင္းကိုတိုးတက္ၾကေတာ့ပဲ။ မ်က္စိေရွ႕
ျမင္ေနရေတာ့လည္း မၾကည့္ခ်င္လဲၾကည့္ေပေတာ့ေပါ့။ ကိုယ္စီးရမယ့္ကား မလာမခ်င္းေတာ့ ခုလိုပဲ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔ ေစာင့္ေနရပါတယ္။ သူလိုကိုယ္လို အေၾကာင္းေပါင္းစံုနဲ႔ လႈပ္ရွားသြားလာေနၾကတာ
ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းမွ မဟုတ္တာပဲေလ။ ကိုယ့္ဘာသာေျဖသိမ့္စကားဆိုလိုက္ရင္း...
ရုတ္တရက္……ရိပ္ခနဲ ျမင္လိုက္ရတဲ့အရိပ္……
ခင္… ခင္ခင္…ဟုတ္ပါတယ္.. ခင္…ပါ။ အရမ္းကို လွပေနတဲ့ခင္…။
ကားလမ္းမတစ္ဖက္ကေန လမ္းသြယ္ထဲခ်ဳိး၀င္သြားတဲ့ တစ္ခ်ိန္ကသူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခဲ့သူခင့္ကို ကၽြန္မလွမ္းျမင္လိုက္တာေၾကာင့္ လည္ပင္းကေလးေထာင္မတ္၊ ေျခေထာက္ကေလးၾကြၿပီး အသာပဲလွမ္းၾကည့္လိုက္ရပါတယ္။ တ၀ီ၀ီသြားေနတဲ့ကားၾကားထဲကေန အတင္းေျပးလုိက္ရင္ေတာင္ ကၽြန္မ ခင့္ကို မွီမယ္မထင္။ ေအာ္ပဲေခၚလိုက္ရမလား။ လပ္ခုပ္တီးၿပီးပဲ ေခၚလိုက္ရမလား ေဘးဘီ၀ဲယာကို အသာငဲ့ၾကည့္လိုက္ရင္း ေ၀ခဲမရစိတ္ေတြက ခင့္ကို အေ၀းေရာက္သြားေစခဲ့ေလၿပီ။
*****-----*****-----*****-----
“နင္ေနာက္က်လိုက္တာ…”
“ေအးဟာ.. ကားေတြအရမ္းၾကပ္ေနလို႔…။”
အိမ္ကိုေရာက္ေရာက္ခ်င္း နီလာရဲ႕စိုးရိမ္သံ အရင္ထြက္လာပါတယ္။ ေန႔တိုင္းေျပာေနက်စကားဆိုေပမယ့္ ဒီစကားေလးကိုပဲ ေျပာေစခ်င္ၾကတာမဟုတ္လား။ နီလာနဲ႔ကၽြန္မ အလုပ္ခ်ိန္က ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ပါ။
ေရာက္ေနက်အခ်ိန္ထက္ နဲနဲေလး ေနာက္က်ၿပီဆိုရင္ေတာ့ လည္ပင္းတဆန္႔ဆန္႔နဲ႔ကို ေမွ်ာ္ေနတတ္ၾကၿပီ။ ညီအမရင္းသဖြယ္ျဖစ္ေနၾကေတာ့လည္း အေသးအဖြဲ႕ကအစ ဂရုတစုိက္နဲ႔ ၾကည့္ေနတတ္ၾကၿပီေလ။ ဘာလိုလုိနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ေနလာတာ ခုဆို ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ေရာေပါ့။
“ငါတို႔အလုပ္နားမွာ ခင့္ကို ေတြ႔လိုက္သလားလို႔…………..”
“ဟုတ္လို႔လားဟယ္…မ်က္စိမွားတာေနမွာပါ။”
“ငါလဲအဲဒါပဲစဥ္းစားေနတာ….. ငါ..တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ ရွာၾကည့္္ခ်င္ေသးတယ္။”
“ေတာ္ပါေတာ့ဟယ္…. ပထမတစ္ခါတုန္းကလည္း သူ႔အေမကိုသနားလို႔သာ….ငါတို႔ေတြ ဘယ္ေလာက္အရွက္ရခဲ့လဲ။ အလကား တန္ဖိုးမဲ့တယ္… အတူတူေနခဲ့တာကိုမွမေထာက္ လုပ္ရက္လိုက္တာ။
ငါကေတာ့ေတြ႔လဲ လံုး၀ကိုမေခၚဘူး… ဒီကေျပာင္းသြား တာကို ေက်းဇူးေတာင္တင္ရဦးမယ္”
“နီလာကလည္းဟယ္…ေအးပါေအးပါ…နင္မေခၚပါနဲ႔..ငါပဲေခၚပါ့မယ္…ဟုတ္ပီလား..ကဲပါ…လာလာ…
ထမင္းစားၾကမယ္”
နီလာ့ရင္ထဲက ေဒါသစိတ္ကေလး ေျပးထြက္ခဲ့ေလၿပီ။ မထြက္ပဲလဲမခံႏိုင္ေတာ့ေပ။ ခင့္ကိုအျပစ္မေျပာရက္သလို နီလာ့ကိုပဲ နားလည္ေပးလိုက္ေတာ့သည္။ ခင္နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး စိတ္ဆိုးေနတဲ့ နီလာကေတာ့ ဒီကိစၥကို လံုး၀ေမ့မယ္မထင္။ ခင္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားတာ 2 ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိခ့ဲပါၿပီ။ ခင့္ရဲ႕ေနာက္ဆံုးပံုရိပ္အခ်ဳိ႕ ကၽြန္မတို႔မွာက်န္ခဲ့ေပမယ့္ သိမ္းထားလို႔ မေကာင္းတဲ့ အရာေတြဆိုေတာ့ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပဲ
ေနခဲ့ၾကပါတယ္။ ခုေတာ့ အေတြးတို႔က တစ္ဖန္သစ္ေလၿပီ။ ဘာေတြျဖစ္ဦးမယ္မသိ။ ခင္တစ္ေယာက္ေတာ့ အလုပ္ေကာင္း၊ ေနရာေကာင္းေလးမွာ အဆင္ေျပေနမွာပါဟုသာ………………။
*****------*****----*****-----
“ မိခင္ခင္….ညည္း..အမိုက္မ….ဘယ္ႏွယ့္ေအ.. လူၾကားလို႔မေကာင္း ဒီလိုအလုပ္မ်ိဳးလုပ္ရတယ္လို႔
ငါေသေတာင္ ညည္းျပန္မလာနဲ႔………”
“လာပါ အန္တီေမရယ္….. လာပါ”
“နီလာ…နီလာ… လာလာ..အန္တီ့ိကုိလာေခၚ…..”
ေဘးဘီ၀ဲယာကို အသာငဲ့ေစာင္းၾကည့္လိုက္ရင္း ကၽြန္မမ်က္ႏွာေတြထူပူလို႔ေနပါၿပီ။ ေဒါသေၾကာင့္
တစ္ကုိ္ယ္လံုးတုန္ေနတဲ့ အန္တီေမ့ကို နီလာ့ဆီပို႔ေပးခဲ့ၿပီး ကၽြန္မ ခင့္ဆီအေျပးကေလးျပန္၀င္လာခ့ဲပါတယ္။
ေနရာသစ္တစ္ခုမွာ အလုပ္အဆင္ေျပပါတယ္ဆိုတဲ့ခင္က ကာလာစံုမ်က္ႏွာန႔ဲ။ နဂုိရည္ေလးနဲ႔ယဥ္စစခင္က ခုေတာ့ ပံုစံေျပာင္းေနခဲ့ၿပီ။ မေတြ႔ရတဲ့အခ်ိန္အတြင္းမွာ ေက်းဇူးတင္ရမွာက လိပ္စာအတိအက်ေပးထားျခင္းပင္။ မိဘေတြကို အဆက္အသြယ္ျဖတ္ထားၿပီး လြတ္လပ္စြာေနလိုတဲ့ခင္က သူေဌးမေလးက့ဲသို႔ပင္။ ခင္တို႔လို ၀န္ထမ္းေတြက အမ်ားသားမို႔ ျပဴတစ္ျပဴတစ္ ထြက္ၾကည့္ေနၾကတာကလည္းရွိေသးသည္။
ဘယ္အခန္းထဲ ၀င္သြားမွန္းမသိတဲ့ခင့္ကို ကၽြန္မမ်က္ႏွာပူပူနဲ႔ပဲ အခန္းေပါက္ေစ့ေမးျမန္းရပါတယ္။ အခန္းတို္င္းလုိလို အ၀တ္ပံုေတြနဲ႔.အမႈိက္သ႐ိုက္ေတြနဲ႔. ေလ၀င္ေလထြက္ကလည္းမေကာင္းေပ။ ပံုစံတူ
အခန္းေတြထဲမွာ တစ္ခန္းကို ၂ေယာက္စီ။ မူးေနာက္ေအာင္ ရႈတ္ရွက္ခတ္ေနတဲ့ အ၀တ္တန္ဆာပလာေတြ
ၾကားထဲမွာေတာ့ ခင္..
“….ခင္…ခင္ခင္…. နင္ ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲဲ…. ကိုယ့္အေမတစ္ေယာက္လံုးလိုက္လာတာ
ကိုေတာင္…..”
“နင္ ငါ့ကို အရွက္လာခြဲတာလား.. ငါဘာေျပာထားလဲ င့ါဆီမလာၾကပါန႔ဲဆိုတာကို….ေတာ္ၿပီ နင္တို႔လဲမလာနဲ႔ င့ါအေမကိုလည္း ေနာက္တစ္ခါေခၚမလာနဲ႔…သြား..ထြက္သြားၾက..”
နားႏွစ္ဖက္ကိုလက္နဲ႔ပိတ္ရင္းေအာ္ေနတဲ့ ခင္..
ရွက္ျခင္း၊ေၾကာက္ျခင္းေတြရင္ထဲကိုဒိန္းခနဲေနေအာင္ခံစားလို္က္ရတဲ့ကၽြန္မ..
စပ္စုတတ္တဲ့လူေတြရဲ႕အက်င့္နဲ႔ခင့္ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြ……
ကာလာစံုမ်က္ႏွာေပးေတြက လူကိုမခံခ်င္စရာ။
……အန္တီေမ့ ကို တြဲကူထားတဲ့ နီလာက စိတ္ေတြတို…။
မေမ့ႏိုင္ပါ..ဘယ္ေတာ့မွေမ့ေပ်ာက္မရပါ။ ဒါေတြက အတိတ္တဲ့လား….. အတိတ္ကဆိုရင္က်န္ခဲ့ၿပီလား.. ဟင့္အင္း မက်န္ခဲ့ပါဘူး ကၽြန္မတို႔နဲ႔ ခုထိထပ္တူရွိေနဆဲပါ။ ကုန္လြန္ခဲ့တာေန႔ရက္ေတြၾကားမွာ အေၾကာင္းတရားေတြက ေနာက္ကလိုက္ေနဆဲပါ။ မေမ့ႏိုင္တဲ့အရိပ္ေတြလည္း ရွင္သန္ေနၿမဲျဖစ္မွာပါ…………။
*****-----*****-----*****
သူဇာ…သူဇာ… လာ လာ…ျမန္ျမန္…
နီလာ…ဘာလဲ..ဘာျဖစ္လာတာလဲ….အေရးတႀကီးနဲ႔………
လာလာ. အ၀တ္အစားမလဲနဲ႔ေတာ့….. လာလာ……
"တကၠစီ……တကၠစီ…."
"ငါ့ကိုလည္းေသခ်ာေျပာျပပါဦးဟယ္…. ဟူး….ေမာလိုက္တာ….အိမ္ေပၚေတာင္မေရာက္ေသးဘူး"
"ဟုိေရာက္ေတာ့ နင္သိရမယ္"
“ေတာက္……..”
ေတာက္တစ္ခ်က္ ေခါက္လိုက္သံေၾကာင့္ ကၽြန္မ နီလာ့ကို လွည့္ၾကည့္မိလုိက္ပါတယ္။ မခံမရပ္ႏိုင္ျခင္း
အံ့ၾသျခင္းအျခင္းအရာေတြ အထင္းသားေပၚေနေပမယ့္ အေၾကာင္းစံုကိုေမးလည္း ခုခိ်န္ေျပာမည္မဟုတ္။ နီလာေျပာတဲ့ေနရာသာ ျမန္ျမန္ ေရာက္ပါေစ လို႔သာ ရင္ထဲက်ိတ္ၿပီး ဆုေတာင္းေနရံုကလဲြလို႔ ဘာမ်ားတက္ႏိုင္ဦးမည္နည္း.။
“ကားဆရာ…ေရွ႕နားနဲနဲ….” “ရၿပီ…. ရၿပီ”
"သူဇာ မဆင္းနဲ႔.. ဒီကေနပဲ…..ၾကည့္…"
စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုရဲ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ရပ္ထားတဲ့ကားထဲမွာေတာ့ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္၊ နီလာညႊန္ျပရာမွာေတာ့ ဘာမွမျမင္…. အလ်ဳိအလ်ဳိသြားေနၾကတ့ဲလူေတြ.. ဘာမ်ားထူးျခားေနလို႔ပါလိမ့္…အေၾကာင္းမဲ့ သက္သက္ေတာ့ နီလာ ဒီကိုေခၚခဲ့မွ မဟုတ္။
“ဟယ္.. ခင္ခင္….ဟိုမွာ ဟိုမွာ…နီလာ.. ဟိုမွာခင္ခင္….”
“ေအး…ၾကည့္ေန….ေဟာ..ေဟာ… ျမင္ၿပီမဟုတ္လား”
“ဟင္း……………….”
“ သက္ျပင္းမခ်နဲ႔မမ….ငါကသိေနတာၾကာၿပီ။ မေသခ်ာမွာစိုးလို႔ နင့္ကိုမေျပာတာ. တခင္ခင္လုပ္မေနနဲ႔။
ခု ျမင္ၿပီမလား။ ဟိုက ေပ်ာ္ေနတာ မိုးမျမင္ ေလမျမင္”
“ေအးဟာ….ခုလိုေပၚတင္ႀကီးကေတာ့ ဘယ္ေကာင္းမလဲ။ အန္တီေမကို ငါတို႔ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။
ခင္ေတာ့ နာမည္ပ်က္ပါၿပီဟယ္၊ စားေသာက္ဆိုင္မွာ သီခ်င္းဆိုတယ္ဆိုလဲ ခပ္႐ိုး႐ိုးဆုိေပါ့။ တြဲခ်င္တယ္ဆိုလည္း ၾကည့္တြဲေပါ့။ ဒီေလာက္ႀကီးနဲ႔မ်ားတြဲရတယ္လို႔…. တြဲစရာဒီေလာက္ေတာင္ရွားလားမသိဘူး..။
“ပြစိ ပြစိ ေျပာမေနနဲ႔ လာျပန္မယ္”
စကားသံတို႔ တိတ္ဆိတ္သြားရင္း….. အိမ္အျပန္လမ္းေလး အဓိပၸါယ္ပည့္စံုခ့ဲၿပီ။ ဆိုဖာခံုကို မီွၿပီးမ်က္လံုး
မွိတ္ထားေပမယ့္ ခင့္ပံုရိပ္ေတြ ေဖ်ာက္လို႔မရခဲ့။ ေဘးဘီ၀ဲယာကပံုရိပ္တို႔တရိပ္ရိပ္နဲ႔က်န္ေနခဲ့ေပမယ့္ ခင္ရဲ႕ပံုရိပ္အခ်ဳိ႕ကို ကၽြန္မဘယ္ခ်ိန္မွ ေမ့ေပ်ာက္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ စားေသာက္ဆိုင္ထဲ တြဲသြားတဲ့ခင္.. ရယ္ကာေမာကာနဲ႔ နင္..တစ္ကယ္ေပ်ာ္ေနတာလား၊ မေရရာတဲ့ဒီဘ၀ႀကီးမွာ နင္ ဘယ္ေလာက္ထိေပ်ာ္ေနႏိုင္မလဲဆိုတာ ငါတို႔အသက္ရွိသေရြ႕ေတာ့ ျမင္ခ်င္ပါေသးတယ္။
ခင္ေရ….. နင္ကေတာ့ နင္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ဘ၀ကို ရေအာင္ႀကိဳးစားလိုက္တာ။ ေတာ္လိုက္တာလိ႔ု ငါတို႔မေျပာဘူးေနာ္။ ဒီလိုျပည့္စုံမႈအတြက္ အားရ၀မ္းသာမ်က္လံုးေတြ နင့္အေမမွာ မရွိဘူးဆိုတာ နင္သိေလာက္ပါရဲ႕။
ခင္….
တစ္ခ်ိန္က ငါတို႔ေျပာခဲ့ၾကတဲ့ ႀကိဳးစားမႈက ဒီလိုမဟုတ္ဘူးေလ။ နင္ေျပာေတာ့ ရိုးသာမွႀကီးပြားတာဆို….
နင္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵေတြ တစ္ကယ္ျဖစ္လာတဲ့အခါ နင့္ဘ၀ႀကီး လွပသာယာလာမယ္ဆိုတာ
နင္…. ယံုၾကည္ႏိုင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးရံုကလြဲလို႔ ငါတို႔ဘာမ်ား တက္ႏိုင္ဦးမလဲဟယ္……..။
စိမ့္စမ္းေရ
130410
0 comments