သင္းေခြခ်ပ္(Pangolin)သည္ အေၾကးခြံပါေသာ သတၱဝါတစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ သင္းေခြခ်ပ္မ်ား၏ခႏၶာကိုယ္ကို မာေက်ာေသာ အေၾကးခြံမ်ားျဖင့္ ဖုံးအုပ္ထားသည္။ ထိုအေၾကးခြံမ်ားသည္ တခုနွင့္တခု ထိစပ္ေနၿပီး ခႏၶာကိုယ္ကို အျခားျပင္ပအႏၱရာယ္မ်ားမွ ကာကြယ္နိုင္ရန္ သံခ်ပ္ကာဝတ္စုံသဖြယ္ ဖန္တီးေပးထားသည္။ အႏၱရာယ္ႏွင့္ႀကံဳလာေသာအခါ သင္းေခြခ်ပ္မ်ားသည္ ေဘာလုံးသဖြယ္ ကိုယ္ကိုလုံးလိုက္ျခင္းအားျဖင့္
မာေက်ာေသာ အလုံးႀကီးျဖစ္သြားသည္။
သင္းေခြခ်ပ္တို႕သည္ ဤနည္းအားျဖင့္ အသက္ရွင္ရပ္တည္ေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ သင္းေခြခ်ပ္မ်ားသည္ သစ္ပင္တက္တတ္ေသာ္လည္း အမ်ားစုမွာ မတက္တတ္ၾကေပ။ သင္းေခြခ်ပ္သည္ ႏႈတ္သီးရွည္၍
ပုရြက္ဆိတ္စားေကာင္ (Anteater)ႏွင့္ သ႑ာန္တူသည္။ ပုရြက္ဆိတ္စားေကာင္ (Anteater)သည္ အေၾကးခြံမပါပဲ အေမႊးမ်ားသာပါရွိသည္။
သင္းေခြခ်ပ္သည္ အေမရိကတိုက္တြင္ေတြ႕ရေသာ ေမ်ာက္ပ်င္း၊ ပုရြက္စားေကာင္၊ အာမာဒီလိုေကာင္တို႕ႏွင့္အတူ ေဖာ္လီဒိုးတားမ်ိဳးဝင္ မရွိသည့္ ႏို႕တိုက္သတၱဝါခ်င္းတူေသာ္လည္းမ်ိဳးရင္းကားမတူေခ်။ သင္းေခြခ်ပ္သည္ မင္နီဒီးမ်ိဳးရင္းတြင္ပါဝင္၍ ပါဏေဗဒ အလိုအရ ေမနစ္ကရပ္စီေကာ္ေဒးတား ဟုေခၚသည္။
သင္းေခြခ်ပ္မ်ားကို ျမန္မာႏိုင္ငံအပါအဝင္ အေရွ႕ေတာင္အာရွ၊ အေရွ႕အိႏၵိယကၽြန္းစုနွင့္ အာဖရိကတိုက္ရွိ ဆာဟာရသဲကႏၱာရ ေတာင္ပိုင္းေဒသ မ်ားတြင္ေတြ႔ရသည္။ သင္းေခြခ်ပ္သည္ ဦးေခါင္းမွကိုယ္ထည္အထိအၿမီးမပါဘဲ ႏွစ္ေပမွႏွစ္ေပခြဲအထိရွည္၍ ၿမီးသပ္သပ္သည္တစ္ေပခြဲရွည္သည္။
သင္းေခြခ်ပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိရာတြင္ အခ်ိုဳ႕အမ်ိဳးတြင္အၿမီးသည္ ကိုယ္ထည္တစ္ခုလုံးထက္တို၍ အခ်ိဳ႕အမ်ိဴးတြင္ႏွစ္ဆမ်ွ ရွည္သည္လည္းရွိတတ္သည္။ သင္းေခြခ်ပ္၏ ဝမ္းပိုက္ပိုင္းမွတစ္ပါး အျခားကိုယ္ထည္တစ္ခုလုံးသည္ အိမ္အမိုးတြင္အုတ္ႂကြပ္ျပားမ်ား မိုးထားဘိသကဲ့သို႕မာေက်ာေသာအေၾကးခြံႀကီးမ်ားျဖင့္ တစ္ခုနွင့္တစ္ခု
အနားခ်င္းထပ္ကာ ဖုံးအုပ္လ်က္ရွိေနေလသည္။
အေရာင္မွာအညိုရင့္ေရာင္ျဖစ္သည္။ ႏွာတံရွည္၍ခၽြန္သည္။ အျပင္သို႔ထုတ္ႏိုင္ေသာ ရွည္၍ေစးကပ္သည့္လ်ွာလည္း ရွိသည္။ ေျခလက္တိုသည္။ သင္းေခြခ်ပ္သည္ မိမိကိုယ္ကိုယ္မိမိ
ခုခံကာကြယ္သည့္အခါ တစ္ကိုယ္လုံးကို ေဘာလုံးကဲ့သို႔ လုံးေနေအာင္ေကြးလိုက္ရာ ေတာ္ရုံအားျဖင့္ျပန္၍မဆန္႔နိုင္ေခ်။
အေၾကးခြံမ်ားသည္ အကာအကြယ္လက္နက္သဖြယ္ ႀကံ႕ႀကံ႕ခံႏိုင္ေလသည္။
ဝမ္းဗိုက္ပိုင္းတြင္အေမြးၾကမ္းမ်ား က်ိဳးတိုးက်ဲတဲေပါက္၍ အေၾကးခြံမ်ားၾကားတြင္လည္း အနည္းငယ္စီရွိၾကသည္။
သင္းေခြခ်ပ္မ်ားသည္မ်ားေသာအားျဖင့္ ေျမတြင္းေအာင္း၍ေနၾကၿပီးလွ်င္
ျခႏွင့္ပုရြက္ဆိတ္ ေတာင္ပို႔မ်ားကိုတူးကာ ျခ၊ ပုရြက္ဆိတ္ႏွင့္ ယင္းတို႔၏ဥမ်ားကိုသာ အဓိကထား၍ စားေသာက္ၾကသည္။ ဤသို႔ေတာင္ပို႔မ်ားကိုတူးနိုင္ရန္ ရွည္၍အနည္းငယ္ေကာက္ေနေသာ လက္သည္းေျခသည္းမ်ားရွိသည္။ ေျမတူးရာ၌ေရွ႕လက္နွင့္တူးေသာေၾကာင့္
ေရွ႕လက္သည္းမ်ားသည္ ေနာက္ေျခသည္းမ်ားထက္ရွည္သည္။
ျခေတာင္ပို႔တစ္ခုကိုေတြ႕သည့္အခါ ေရွ႕လက္ရွိ သန္မာေသာလက္သည္းမ်ားနွင့္ ၿပိဳေအာင္ၿဖိဳၿပီးလွ်င္ ျခအုံရွိရာတြင္းထဲသို႔ ၎၏ ခၽြန္ေနေသာႏွာတံကိုထိုးသြင္း၍ ေစးကပ္လ်က္ရွိေသာ လ်ွာရွည္ျဖင့္လ်က္ကာလ်က္ကာ ျခမ်ားကိုမ်ိဳသြင္းေလသည္။
လမ္းေလွ်ာက္သည့္အခါ သင္းေခြခ်ပ္သည္ ခါးကို အနည္းငယ္ကုန္းထားၿပီးလွ်င္ အၿမီးကိုေထာင္ထားတတ္သည္။
ေနာက္ေျခမ်ားျဖင့္မတ္တပ္ရပ္၍ အဘက္ဘက္သို႔ၾကည့္ႏိုင္သည္။ သင္းေခြခ်ပ္သည္ ေျမႀကီးေပၚ၌က်က္စားေလ့ရွိေသာ္လည္း
သစ္ပင္ေပၚသို႔လည္း အလြယ္တကူတက္နိုင္သည္။
သစ္ပင္ေပၚ၌လည္း ပုရြက္ဆိတ္မ်ားကိုလိုက္လံစားသည္။ သစ္ပင္တက္ရာ၌ ဝက္ဝံကဲ့သို႔
ေရွ႕လက္သည္းမ်ားနွင့္ကုပ္တြယ္၍ ဖက္တက္သည့္အျပင္ အၿမီးျဖင့္လည္း သစ္ကိုင္းတြင္လိမ္ထားေသးသည္။
သင္းေခြခ်ပ္၏မ်က္စိမ်ားသည္ငယ္၍ နားရြက္မွာမရွိသေလာက္ျဖစ္သျဖင့္ ျမင္မသန္သည့္အျပင္
ေကာင္းေကာင္းလည္း မၾကားေခ်။
အေရွ႕ေတာင္အာရွတိုင္းျပည္မ်ားတြင္ ေတြ႕ရေသာ သင္းေခြခ်ပ္မ်ားသည္ ညဥ့္အခါမွသာတြင္းမွထြက္၍ လာက်က္စားတတ္ေသာေၾကာင့္ေန႔တြင္ေတြ႕ရခဲသည္။
ေန႔အခ်ိန္၌ကား ေျမတြင္းထဲ၌ျဖစ္ေစ၊ ေက်ာက္တုံး ေက်ာက္ေဆာင္မ်ားၾကားတြင္ျဖစ္ေစ
ေကြး၍ေနတတ္ၾကသည္။
အိပ္သည့္အခါ ေခါင္းကိုလုံးေနေအာင္ ေကြးထားသည့္ ေရွ႕ေျခနွင့္အၿမီးၾကားတြင္ထား၍အိပ္သည္။
ေမြးခါစသင္းေခြခ်ပ္ကေလးမ်ားသည္အႀကီးျမန္၍ အေၾကးခြံကေလးမ်ားမွာ ေပ်ာ့ေနသည္။
၁၈ လက္မခန္႔ရွည္ေသာသင္းေခြခ်ပ္သားငယ္ကေလးသည္ အမိႏို႔ရည္ကိုစို႔ရင္း ေလးလအတြင္း အေလးခ်ိန္နွစ္ဆအထိ တိုးလာေလသည္။ မိခင္သင္းေခြခ်ပ္သည္ သားကေလးအား
အၿမီးေပၚတင္၍ သြားရာသို႔သယ္ေဆာင္သြားေလ့ရွိသည္။
သားငယ္ကလည္း မိခင္၏အၿမီးတြင္ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ထိုင္၍ လက္သည္းမ်ားျဖင့္ ကုပ္တြယ္ထားသည္။ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ ထိတ္ထိတ္လန္႔လန္႔ျဖစ္ခဲ့ေသာ္ မိခင္သည္ လုံးေနေအာင္ေကြးလိုက္ၿပီးလွ်င္ သားငယ္ကိုရင္ခြင္တြင္ထား၍ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္တတ္သည္။
သင္းေခြခ်ပ္အသားသည္ အလြန္ေကာင္းသည္ဆိုကာ အခ်ိဳ႕လူမ်ားႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၾကသည္။
Ref > wikimyanmar
