သူလိုခ်င္တာ ရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ကေလးရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်က္လံုးေလးေတြက ကိုေအာင္ေမာင္းရဲ႕တံခ်ဳထိပ္က ျခင္းေလးထဲမွာပင္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်က္လံုးေလးေတြက မ်က္ရည္စို႔ေနေပမယ့္ အေရာင္ေလးေတြက တလက္လက္ေတာက္ပလို႔သာ။ စူးစမ္းၿပီးေရွ႕တိုးလာတဲ့ ကေလးရဲ႕လက္ေသးေသးေလး ျခင္းထဲအေရာက္…..
“အား…ေမေမ….ေမေမေရ…အီးဟီးဟီး….ပူတယ္ ပူတယ္….ေမေမ”
ျခင္းထဲကလက္ကို ႐ုတ္ခ်ည္းထုတ္ၿပီး သူ႔အေမရွိရာဆီေျပးသြားတဲ့ကေလးေနာက္ကို ကိုေအာင္ေမာင္းက တံခ်ဳကိုင္ၿပီး ေျပးလိုက္လာတဲ့အခါ ကေလးက မိတင္အုန္းရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲက မထြက္ေတာ့ေပ။
“လူေလး..ဒီမွာ ေနမင္းႀကီးေလ..ေရာ့ေရာ့ ကိုင္ပါဦးကြ”
မိတင္အုန္းရဲ႕ရင္ခြင္ထဲ မ်က္ႏွာအပ္ရာကေန ကိုေအာင္ေမာင္းဘက္ကို လွည့္၍မလာေတာ့ေပ။
“ကိုေအာင္ေမာင္း ရွင္ ဘာႀကီးထည့္လာတာလဲ ကၽြန္မကို ျပစမ္းပါဦး”
“ဟဲဟဲ ငါ့အႀကံမပိုင္လား…ဒီမွာၾကည့္” ဟုဆိုကာ ျပလာတဲ့ ျခင္းေတာင္းထဲ ၾကည့္လိုက္မိတဲ့အခါ ျပာဖံုးေနတဲ့ မီးခဲေလးေတြ။
“ေနာက္ဆို နင့္သား သိပ္ပူဆာရဲမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး နင္လဲ သိပ္မလုိမလိုက္နဲ႔ဟ၊ အလိုလိုက္ေတာ့ ကိုယ္ပဲပင္ပန္းတာေပါ့၊ တစ္ခါတစ္ေလ လည္း နဲနဲပါးပါးေၾကာက္ေအာင္လုပ္ထားဦးမွေပါ့။ နင္က လူခြဲရွိတာမဟုတ္ဘူး.. ငါက ေစတနာနဲ႔ေျပာတာေနာ္”
“အင္းပါ ကိုေအာင္ေမာင္းရယ္…. ကၽြန္မ နားလည္ပါတယ္။ ျပန္လိုက္ဦးမယ္”
မိညွက္ကိုေတာင္ ႏႈတ္မဆက္ဘဲ ထြက္လာခဲ့တဲ့ မိတင္အုန္းတစ္ေယာက္ ရင္ထဲေတာ့မေကာင္းလွေပ။ မီးခဲကိုသြားကိုင္မိတဲ့သားေလးရဲ႕ လက္ကေလးကို ပါးစပ္န႔ဲ ငံုေပးလာရင္းက သက္ျပင္းအရွည္ႀကီးသာ ခ်လိုက္မိပါေတာ့တယ္
“ဟင္း…………………”
“အမေလး မိတင္အုန္းရယ္…ဒီေလာက္ရွည္တဲ့ သက္ျပင္းခ်သံမ်ား ငါျဖင့္ တစ္ခါမွကို မၾကားဖူးပါဘူးေအ ”
ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို စိတ္ထဲအရွိအတိုင္းေျပာခ်တတ္တဲ့ဖြားညွက္က ဖြားအုန္းဘာေတြေတြးေနျပန္ၿပီဆိုတာ အတတ္သိလိုက္ေလသည္။
“ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြေပါ့ အညွက္ရယ္….”
ဒီေလာက္ဆို ဖြားညွက္ သေဘာေပါက္ေလသည္။ ဒီစကား ဒီမွာတင္ရပ္ကာမွ ေတာ္ေပလိမ့္မည္။ အေၾကာင္းတစ္ခုခုတိုက္ဆို္င္တိုင္း သားႏွစ္ေယာက္ကို သတိရကာ မ်က္ရည္က်တတ္တဲ့ ဖြားအုန္းအၾကာင္းကုိ ဖြားညွက္မသိဘဲေနပါ့မလား….။
“ကဲကဲ ငါ ျပန္ဦးမယ္ မ်က္ရည္လည္ရြဲလုပ္မေနနဲ႔ဦး”
“ေအးပါ အညွက္ရယ္… ေဟာေျပာရင္းဆိုရင္း မ်က္ရည္ေတြက သူ႔အလုိုလိုက်လာျပန္ပါၿပီ…..”
တသြင္သြင္စီးက်လာတဲ့မ်က္ရည္ေတြၾကားမွာ ဖြားအုန္းရဲ႕အၿပံဳးေလးက အားအင္ခ်ိနဲ႔စြာ။ သားသမီးေတြဆီစိတ္ေရာက္လိုက္တာနဲ႔ ထိန္းမရတဲ့ မ်က္ရည္ေတြက သူ႔အလုိလိုစီးက်လို႔သာ။ ဘ၀တစ္ခုအဆင္ေျပဖို႔ အျခားဘ၀တစ္ခုရင္းႏွီးၾကရတာ သဘာ၀ေပလား၊ နိယာမေပလား ဖြားအုန္းမသိ၊ သားသမီးတို႔ရဲ႕ ဘ၀အဆင့္ဆင့္ျမင့္မားေစဖို႔ ဖြားအုန္းရင္ကြဲခံလာတာ ႏွစ္ေပါင္းကမွ မနည္းေတာ့တာ။
ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ တစ္ေယာက္တည္းရင္ကြဲခံကာ ႀကိတ္မွိတ္ခံစားခဲ့ရျခင္းက အရာထင္တယ္လို႔ဆုိရေပမည္။ ဆံုးပါးသြားတဲ့ ခင္ပြန္းျဖစ္သူရဲ႕ေဆြမ်ဳိးေတြမွတစ္ဆင့္အဆက္အသြယ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့ဖြားအုန္းရဲ႕သားႏွစ္ေယာက္လံုးက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ အေခ်က်ခဲ့ေလသည္။ တစ္နွစ္တစ္ေခါက္အလွည့္က်ေရာက္လာၾကေပမယ့္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးကတည္းက အဆက္အသြယ္ေတြက်ဲခဲ့ေလေတာ့သည္။ ကိုယ္စခဲ့တဲ့ “ဇာတ္လမ္းပဲေလ…ကိုယ္ပဲခံရမွာေပါ့၊ အိုး ၿမိဳ႕မွာက မပင္မပန္းဘဲ လုပ္ရတာ၊ ေတာ္မွာလိုမဆင္းရဲဘူး…” အဲဒီလိုအမ်ဳိးမ်ဳိးအဖံုဖံု အလံုးစံုနဲ႔ အားတင္းရင္းကပဲ ဖြားအုန္းဘ၀  အထီးက်န္ျဖစ္ေနရျခင္းသာ။ “ငယ္ငယ္က ဒုကၡေပးတဲ့ကေလးေတြ ႀကီးလာေတာ့လည္း မသိတတ္ၾကဘူး” လို႔ အမ်ားကေျပာၾကေပမယ့္ ဖြားအုန္းကေတာ့ အဲ့လိုမခံယူမိေပ။ မိသားစုရယ္လို႔ျဖစ္သြားၾကရင္ေတာ့ ကိုယ့္မိသားစုအေရးက အေရးႀကီးဆံုးပဲ မဟုတ္လား..။ မျမင္ႏိုင္တဲ့လုပ္ေဆာင္မႈေတြၾကားမွာ သားအႀကီးေကာ အငယ္ပါ နစ္ျမဳတ္ေနမွာေတာ့ အေသအခ်ာပင္။
အိမ္စုတ္ေလးနဲ႔ဒီၿခံေလးကိုေတာင္ သံေယာဇဥ္မျဖတ္ႏိုင္တဲ့ဖြားအုန္းက ရင္ကေမြးဖြားထားရတဲ့ သားႏွစ္ေယာက္ကို ဘယ္မွာသတိမရေန မည္နည္း။ အမ်ားေျပာေနၾကတဲ့ သားႏွစ္ေယာက္ရဲ႕သတင္းနဲ႔အၿပိဳင္ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္စြာခံယူထားတဲ့ ဖြားအုန္းရဲ႕အေျခအေနက ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြအတြက္ေတာ့ အတင္းေျပာစရာျဖစ္ေနခဲ့ေလသည္။
အမ်ားေျပာေနၾကတဲ့ အိုဇာတာေကာင္းဖို႔ဆုိသည္ အဘယ္နည္း။ သားသမီးေတြနဲ႔အတူေနရဖို႔လား။ အလုပ္မလုပ္ဘဲထိုင္စားရဖို႔လား။ က်န္းမာေရးေကာင္းတာလား။ အဘယ္ကိုဆိုလိုသနည္း။ အတူေနသားသမီးေတြရဲ႕ဒုကၡေတြကို ေ၀မွ်ခံစားရဖို႔လား….။ အမ်ဳိးမ်ိဳးေသာ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ေတြၾကားမွာအၿပံဳးမပ်က္တဲ့ဖြားအုန္းရဲ႕ခံယူခ်က္ကို ဘယ္သူမွ လက္မခံႏိုင္ပါေခ်။
“ငါက အုိဇာတာ ေကာင္းပါတယ္မိညွက္ရယ္….. ငါ့ကို ဒုကၡေပးမယ့္ ဘယ္သားသမီးမွ ငါးအနားမွာမရွိဘူးေလ။ ထမင္းတစ္လုပ္ကိုလည္း မ်ဳိက်ေအာင္ ၾကည့္ေနရမယ့္ မ်က္ႏွာေတြလည္းမရွိဘူးေလ။ အျမင္မေတာ္လို႔ လိုက္ေျပာေနရမယ့္ ကေလးသူငယ္လည္းမရွိဘူးေလ၊ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴနဲ႔ေပးလာတဲ့ သားသမီးေတြရဲ႕ ေငြေလးက ငါ့အတြက္လံုေလာက္ပါတယ္။ သူတို႔ဘ၀ေလးေတြ ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္ေနတယ္ ဆိုရင္ပဲ ငါ့ဘ၀ရဲ႕အိုဇာတာေလးက ဘယ္ေလာက္မ်ားၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလိုက္သလဲ နင္ ျမင္ၾကည့္စမ္းပါ မိညွက္ရယ္”လို႔ တစ္ခါတုန္းက ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ဒီစကားေလးေတြကို မဟာသူရဲေကာင္းမႀကီး ဖြားအုန္းက မ်က္ရည္အ၀ိုင္းသားနဲ႔ေျပာခဲ့တယ္ဆိုတာ ဖြားညွက္တစ္ေယာက္က လြဲလို႔ တျခားဘယ္သူမွ သိႏိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္ေခ်။
စိမ့္စမ္းေရ

2015၊ မတ္လ၊ တကၠသိုလ္ရဟန္းပ်ဳိစာေစာင္တြင္ပါၿပီး။

Posted by စိမ့္စမ္းေရ on Wednesday, July 6, 2016

1 Responses to အိုဇာတာ (၃)

  1. Unknown Says:
  2. မဂၤလာပါ

     

Post a Comment