ဟိုင္းေ၀းကားႀကီးမို႔ထင္သည္ မွတ္တိုင္တစ္ခုေရာက္တိုင္း
ဆင္းၾကတဲ့ခရီးသည္ေတြကမနည္းပင္၊ ခုလည္း ကၽြန္မဆင္းတဲ့ မွတ္တိုင္မွာ အေတာ့္ကိုအမ်ားသားပင္။
ကိုယ့္ေရွ႕ကေန တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆင္းေနတဲ့ တျခားခရီးသည္ေတြကို ကၽြန္မ စိတ္ရွည္ လက္ရွည္
ေစာင့္ေနလိုက္ၿပီး ေနာက္ဆံုးမွဆင္းခဲ့ေလသည္။ အပိုတန္ဆာပလာေတြမပါတဲ့ကၽြန္မအတြက္ေတာ့
ခရီးေဆာင္အိတ္ငယ္ေလး တစ္လံုးတည္းပင္။
“ဟူး………ရင္ထဲကိုေအးသြားတာပဲ”
ကားေပၚကဆင္းဆင္းခ်င္း ေအးျမၿပီးသန္႔ရွင္းတဲ့ေလႏုေအးက ကၽြန္မကိုဆီးႀကိဳေပြ႕ဖက္ေလေတာ့သည္။
ေဘးဘီ၀ဲယာမွာ ကုိယ့္အသိေတြမ်ား ေတြ႔ေလမလားလို႔ ဟိုဟိုဒီဒီရွာၾကည့္ေပမယ့္ တစ္ေယာက္တစ္ေလမွ
မျမင္မိေပ။ ႀကိဳတင္အေၾကာင္းၾကားထားရင္ေတာ့ လာႀကိဳေပးမယ့္သူေတြရွိႏိုင္ေပမယ့္ အေမ့ကိုလည္းအံ့ၾသေစခ်င္တာေၾကာင့္
ဘယ္သူမွအသိမေပးဘဲ တစ္ေယာက္တည္းျပန္လာခဲ့ျခင္းပင္။
“အမ…ကယ္ရီ ေခၚဦးမလား….”
ဆိုင္ကယ္ကို ကၽြမ္းက်င္စြာေမာင္းႏွင္လာတဲ့ ေကာင္ေလးက ကၽြန္မဆီသို႔
၀ူး…..ဆို ရုတ္တရက္လာရပ္ေလသည္။ အၿပံဳးတစ္ပြင့္ႏွင့္အတူ ကၽြန္မ ေခါင္းကိုညင္သာစြာရမ္းျပလိုက္ေတာ့
စိတ္ပ်က္သြားတဲ့ သူ႔ဟန္ေလးက အားနာဖို႔ေတာင္ ေကာင္းေလသည္။ မေတြ႔ထိတာ ၾကာသြားၿပီျဖစ္တဲ့ ေတာသဘာ၀အလွအပေတြကို
ကၽြန္မေျခဆန္႔လို႔ၾကည့္ခ်င္ေသးသည္ေလ။
ကားေပၚမွာ ၅ နာရီနီးပါး အေညာင္းမိလာသမွ် ခုမွ ေျပစမို႔ထင္သည္
လမ္းေလွ်ာက္ရတာ ဒီတစ္ခါ အရသာအရွိဆံုးလို႔ ကၽြန္မ ေျပာလိုက္ခ်င္ေသးသည္။ ေတာလမ္းခရီးမဟုတ္ေပမယ့္
သြားသူလာသူ ရွိမေနပါ။ ေဘးဘီ၀ဲယာမွာေတာ့ လယ္ကြင္းေတြက စိမ္းစိမ္းစိုစို၊ လယ္တစ္ခ်ဳိ႕
ေကာက္စိုက္ၿပီးေပမယ့္ တစ္ခ်ဳိ႕အကြက္ေတြ က်န္ေနေသးသည္။ လူသြားလမ္းမထက္မွာေတာ့ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းသာ။
“…ေနေရာင္ျခည္လည္း
ေႏြးပါေစ၊ ေလျပည္ေအးပါေစ……ခ်စ္မိတ္ေဆြေပါင္းေဖာ္မ်ား…က်န္းမာၾကေစသား………”
တစ္ရြာနဲ႔တစ္ရြာၾကား ေရာက္ေနတာမို႔ ၾကားလိုက္ရတဲ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕
ကဗ်ာရြတ္ဆိုသံေၾကာင့္ ကၽြန္မ ေဘးဘီ၀ဲယာကို အသာငဲ့ေစာင္းၾကည့္မိလိုက္ပါတယ္၊ အရင္က ကြင္းျပင္ေတြခ်ည္းသာရွိခဲ့ရာမွ
ခုေတာ့ ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကား အိမ္ငယ္ကေလးေတြ တိုးပြားေနသည္မို႔ ဒီအစုထဲကသာျဖစ္ရမယ္လို႔
ကၽြန္မေတြးထင္လိုက္ေလသည္။
အားမာန္အျပည့္န႔ဲအဆံုးသတ္သြားတဲ့ ကဗ်ာေနာက္ဆံုးပိုဒ္ေလးကို
ကၽြန္မ သံေယာင္လိုက္ျပဳရင္းက အသံထြက္၍ပါ ဆိုမိေခ်ၿပီ။ မၾကာခင္ေရာက္ရွိျမင္ရေတာ့မယ့္
ကၽြန္မရဲ႕ခ်စ္ေသာေမေမအပါအ၀င္ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုး က်န္းမာလို႔ခ်မ္းသာစြာ
ရွိၾကပါေစလို႔ ကၽြန္မ ရင္ထဲကေန လႈိက္လိႈက္လွဲလွဲကို ဆုေတာင္းမိေလေတာ့သည္………….။
***-----***-----***-----***-----
“ ဟဲ့ ဟဲ့…………ဟဲ့…ညည္း ေမဦး မဟုတ္လား……………”
“ဟင္…….ေဒၚေလးေရႊ….”
“ညည္းေအ….အေၾကာင္းမၾကားဘာမၾကားနဲ႔.ဒါ ကားဂိတ္ကေန တစ္ေယာက္တည္းလမ္းေလွ်ာက္လာတာေပါ့ေလ..
ဟုတ္လား… ၾကည့္စမ္းၾကည့္စမ္း…ကားဂိတ္နဲ႔ရြာကို အနီးေလးမ်ားထင္ေနသလား ေမဦးရယ္… လူႀကီးေတြကို
၀မ္းသာရေအာင္ ႀကိဳေတာ့ ေျပာသင့္တာေပါ့….. ညည္းလာလည္တာ ဘယ္သူက ၀မ္းမသာပဲ ရွိမလဲ….တကတည္း
မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး…… ေပးေပး….ညည္းလက္ထဲက အထုပ္ ….”
“ရပါတယ္ ေဒၚေလးေရႊရဲ႕ ေပါ့ေပါ့ေလးပါ.. ေမဦး ကိုယ့္ဘာသာ
သယ္ခဲ့ပါ့မယ္..”
“ေပါ့ေပါ့ေလးေလးေအ………ေပးဆိုေပးလိုက္ေပါ့……….”
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ကၽြန္မလက္ထဲကအထုပ္ကို ေဒၚေလးေရႊက ေခါင္းေပၚပင့္တင္လိုက္ၿပီး
ေရွ႕ကေနဦးေဆာင္လို႔ သြားေခ်ၿပီ။ ရြာေနာက္ပိုင္းေလာက္က်တဲ့ ကၽြန္မတို႔အိမ္က ကၽြန္မေျခလွမ္းနဲ႔ဆို
အနည္းဆံုးေတာ့ မိနစ္ 20 ေလာက္ ေလွ်ာက္ရေပဦးမည္။ ျမန္လည္းျမန္ သြက္လည္းသြက္လွတဲ့ ေဒၚေလးေရႊရဲ႕
ေျခလွမ္းေတြကို ကၽြန္မလိုက္မမီွတာမို႔ အေနာက္ကေန ခပ္ေအးေအးနဲ႔သာ ေလ်ာက္ေနလိုက္ပါတယ္။
“ဟိတ္……….…”
“အမေလး…..လန္႔လိုက္တာ မပုတိုရယ္………ေျဖးေျဖးသာသာလုပ္ပါ…..”
“ၾကည့္စမ္း…ငါကဘယ္သူမ်ားလဲလို႔ ေနာက္ကေနလိုက္ၾကည့္ေနတာ၊
မွတ္ေတာင္မမွတ္မိပါလား ေမဦးရ… တစ္ေသြးတစ္ေမြးႀကီးကိုျဖစ္လို႔ တို႔ရြာက သူစိမ္းလက္မခံဘူးဆိုတာ
မသိဘူးလား…..…”
“ဟယ္……….မပုတိုု……ၾကည့္စမ္း လူမေရာက္ေသးဘူး ေလသံန႔ဲတင္
ၿခိမ္းေျခာက္ေနတာမ်ား….ေၾကာက္လွေခ်ရဲ႕ေနာ္….”
ပခံုးတြန္႔ကာ ေၾကာက္ဟန္ေဆာင္ျပလိုက္ေတာ့ မပုတိုက တ၀ါး၀ါးနဲ႔ေအာ္ရယ္ေလေတာ့သည္။
သူရယ္ေတာ့ကၽြန္မလည္းလိုက္ရယ္မိေလသည္။ ဒါဟာ ကိုယ့္ဇာတိေမြးရပ္ေျမရဲ႕ ခ်စ္ခင္ဖြယ္ရာ ႏႈတ္ဆက္ဟန္ဆိုရင္လည္း
မမွားႏိုင္ဘူးေပါ့။ ႏွစ္ေယာက္သား လက္ခ်င္းခ်ိတ္၊ ပခံုးဖက္လို႔ တက္ၾကြတဲ့ေျခလွမ္းေတြနဲ႔
အေမ့အိမ္ဆီသို႔သာ အျမန္လွမ္းလိုက္ၾကပါတယ္။
***-----***-----***-----***-----
ေဖာ္ေရြကာခင္မင္ရင္းႏွီးၾကတဲ့ ေတာဓေလ့သဘာ၀ကို ကၽြန္မ စာမဖြဲ႕တတ္ပါ။
ၿမဳိ႕ေရာက္သြားတာ 6 လေလာက္သာရွိေသးတဲ့ကၽြန္မကို ၀ိုင္းအံုၾကည့္လိုကၾကည့္၊ ေမးတဲ့သူကေမးနဲ႔
ကၽြန္မေေမေမဧည့္ခံတဲ့ ေရေႏြးၾကမ္းအိုးေတာင္ တည္လို႔ပင္ မႏိုင္ေခ်။ မ်က္ႏွာေပၚက အၿပံဳးပန္းကို
အလွဆံုးပန္ဆင္ထားတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ေမေမကေတာ့ ၿမိဳ႕ေပၚမွာေနရတဲ့ သမီးအလိမၼာေလးအတြက္ ဂုဏ္ယူမဆံုးႏိုင္ေၾကာင္း
လာသမွ်လူေတြကို ေျပာမကုန္ႏိုင္ရွိေနခဲ့ေလသည္။
ဧည့္သည္ေတြကိုဧည့္ခံလိုက္၊ ညေနစာအတြက္ ျပင္ဆင္လုပ္ေနတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ေမေမက ဒီေန႔မွပိုလို႔
ရႊင္လန္းေနသေယာင္ပင္။ ေမေမ့ရဲ႕ပီတိအၿပံဳးေတြၾကားမွာ ကၽြန္မလည္းပဲ အၿပံဳးေလးေတြ ကူးစက္ေနလို႔သာေပ့ါ။
အေမ့အတြက္ရယ္လို႔ ဘာတစ္ခုမွ ျပန္မေထာက္ပံ့ေပးႏိုင္ေသးတဲ့ကၽြန္မက ခု ေမေမ့ဆီက အားေပးစကားေတြနဲ႔
အသံုးစားရိတ္ကို လာျပန္ယူတာလို႔ဆိုရင္ ေမေမစိတ္ခ်မ္းသာပါဦးမလား…………..။
“သမီး…………ေမဦး………”
“ရွင္..ေမေမ….လာၿပီလာၿပီ”
“င့ါသမီးႏွယ္……ဒီမွာ
ေမေမေခၚေနတာျဖင့္ၾကာလွရွိေနၿပီ။ လာ……ညေနစာစားရေအာင္ ေတာ္ၾကာ သမီးသူငယ္ခ်င္းေတြ လာခ်င္လာေနၾကဦးမွာ
”
စားပြဲေပၚျပင္ဆင္ေပးထားတဲ့ ဟင္းေတြကအမ်ဳိးစံုလွေလသည္။ ေတာထမင္း
ေတာဟင္းမိ႔ု အရသာေတာ့ ဘာနဲ႔မွမလဲႏိုင္ေခ်။ ခ်က္ခ်င္းခူးလို႔ ခ်က္ခ်င္းစားၾကေလ့ရွိတဲ့
သဘာ၀မို႔ ဟင္းသီးဟင္းရြက္အားလံုးက လတ္ဆတ္လွသည္။ ငါးငါးပိခ်က္၊ တို႔စရာအစံု၊ အာလူးဟင္း၊
ဆူးပုတ္ရြက္ဟင္းခ်ဳိ အကုန္လံုးက ကၽြန္မအႀကိဳက္ေတြပါပဲလား ေမေမရယ္………….။
“ေမေမ………….ဟင္းေတြကလည္း မ်ားလိုက္တာ……….သမီးအတြက္ အဲ့ေလာက္မလိုပါဘူးေမေမရယ္……..ေနာ္”
“အရင္တုန္းကေတာ့ မလိုေပမယ့္ ခုလိုတယ္သမီးရဲ႕၊ ေနာက္ဆို
ငါ့သမီးက ေမေမ့အိမ္မွာေတာင္ ထမင္းစားႏိုင္ပါဦးမလားကြယ္….ၿမိဳ႕မွာက အစားအေသာက္ေတြေကာ
တျခားပစၥည္းေတြေကာ စံုလို႔ပဲမဟုတ္လား…...”
“ဟာ……မဟုတ္တာပဲေမေမကလည္း…သမီးက ဘာမို႔လို႔ ေမေမ့ဆီမွာ ထမင္းမစားႏိုင္ရမွာလဲ…ေမေမေနာ္……အ့ဲလိုမ်ဳိးေတြေျပာတာ
သမီးမႀကိဳက္ပါဘူး…...”
“ကဲပါ ဟုတ္ပါၿပီ၊ ေမေမက ကိုယ့္သမီးေလးကို ခ်စ္လို႔ စတာပါ…..ကဲကဲ
စားစား ပူတုန္းေလး……”
ကၽြန္မရဲ႕ထမင္းပန္းကန္ထဲကို ဟင္းေတြခပ္ထည့္ေပးေနတဲ့ အေမ့ရဲ႕လႈပ္ရွားဟန္ေတြတိုင္းမွာ
ကၽြန္မအေပၚ ေစတနာေတြ၊ ေမတၱာေတြ အျပည့္နဲ႔ သက္၀င္လႈပ္ရွားေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မအသိဆံုးပါ။
မစားရတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ အေမ့လက္ရာေလးေတြကို ခံတြင္းၿမိန္စြာနဲ႔ အားရပါးရစားမိတဲ့အခါ ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ေနရွာတဲ့
ေမေမ့ကို မ်က္ရည္ေတြၾကားက ၀ိုးတ၀ါးနဲ႔ ျမင္လိုက္ရေလသည္။
“ေမဦးေရ………………ေဒၚေလးေရ………..၀င္လာၿပီေနာ္……..”“ေဟာ……ေမေမမေျပာလား……..ပုတိုမတို႔
ခ်ီတက္လာၾကၿပီ……..ကဲကဲ…စားစားျမန္ျမန္….”
***-----***-----***-----***-----
“ေမဦးေရ..ေမဦး…….
ျမန္ျမန္လာစမ္းပါဦး…..”
ဘုရားပန္းအိုးထိုးေနရာမွ
မမခ်ဳိရဲ႕ေခၚသံေၾကာင့္ ေမဦးေကာ မိပုပါ ေခါင္းေတြအလိုလိုတည့္မတ္သြားေလသည္။ ပံုမွန္ထက္
ပိုမို က်ယ္ေလာင္ေနတဲ့အသံေၾကာင့္ ဘာမ်ားျဖစ္လို႔ပါလိမ့္လို႔ စိုးရိမ္စိတ္က ေမဦးရင္ကို
ဒိိုင္းခနဲ ၀င္ေရာက္ေလေတာ့သည္။
“ရွင္………..မမခ်ဳိ.....ဘာ….ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္”
“
လာစမ္းပါျမန္ျမန္ …ဒီမွာ ေမေမဗိုက္ဆာေနလို႔တဲ့ အဲဒါ လာလုပ္ေပးဦး”
“ဟုတ္….လာၿပီ
လာၿပီ မမခ်ဳိ……”
အိမ္ေအာက္ထပ္ဆီသို႔
ၾကားေအာင္လွမ္းေအာ္ေျပာလိုက္ရင္း လုပ္လက္စေလးေတြကို မိပုလက္သို႔အပ္လိုက္ရေလသည္။
“မိပု…….ဘုရားပန္းေတြကို
ေသခ်ာလွလွေလးထိုးေနာ္။ ေရလည္းေသခ်ာေဆးသိလား………. မမ မၾကာဘူး ခဏေနရင္ျပန္လာခဲ့မယ္”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ
မမေလးရဲ႕……….ေျဖးေျဖးလည္းဆင္းသြားဦး….”
“ေအးပါ
………”
“ဟြန္း……
ကိုယ့္အေမစားဖို႔ေတာင္ မလုပ္ခ်င္ဘူး ၊ ဒါေလး လုပ္ေပးလိုက္ရတာမ်ား ဘယ္ေလာက္ၾကာတာမွတ္လို႔
မမေလးကိုပဲ အကုန္လံုး လိုက္ခိုင္းေနတယ္”
ဘုရားပန္းအိုးေတြကို
ေဆးေနရင္းမွ ပြစိပြစိအသံထြက္ေနတဲ့ မိပုေခါင္းေလးကိုအသာပုတ္လုိ႔ ေမဦး ေအာက္ထပ္သို႔
အေျပးကေလးဆင္းလာလိုက္ပါတယ္။ ၀ရန္တာလက္ရမ္းမပါတာမို႔ သြားေနလာေနက်မဟုတ္တဲ့ကၽြန္မ အနည္းငယ္ေတာ့
အခ်ိန္ယူရေလသည္။
“ေမဦး….နင္ကလည္း ၾကာလိုက္တာ……..ဒီမွာ ကိုင္ထားရတာေတာင္
ေညာင္းေနၿပီ…”
ဆီေပမွာစိုးလို႔
လက္မနဲ႔လက္ညွိဳးသာ အားျပဳကိုင္ထားရတဲ့ မုန္႔ဟင္းခါးအထုတ္ေလးက မမခ်ဳိအတြက္ေတာ့ အေတာ္ေလးတဲ့
ပစၥည္းတစ္ခုလိုပင္။
“ေအာ္…မမခ်ဳိကလည္း
ပန္းကန္ထဲထည့္ထားေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ဒါေလးမ်ား ေမဦးကို လွမ္းေခၚေနရေသးတယ္.. ေပးေပး…”
ပါးစပ္ကလည္းေျပာ၊
လက္ကလည္းလွမ္းယူၿပီး ေမဦး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ၀င္သြားလိုက္ပါတယ္။ သင့္ေတာ္မယ့္ ပန္းကန္ထဲထည့္လိုက္ၿပီး
ေမေမႀကီးအတြက္ အျခားျပင္ဆင္စရာရွိတာေလးေတြကိုပါ တစ္ခါတည္း ျပင္ဆင္လာလိုက္ေလသည္။
မုန္႔ဟင္းခါးပန္းကန္၊
ေကာ္ဖီပူပူနဲ႔ ေပါင္မုန္႔မီးကင္တစ္ခ်ပ္၊ နံနက္ေဆးတစ္ဖံု ထည့္ထားတဲ့ စတီးဗန္းေလးကိုင္ၿပီး
မီးဖိုခန္းထဲကအထြက္
“သမီး…………ေမဦး…….သမီး….သမီး….”
“ဟင္…..ေမေမ…….သမီး…သမီး..
ရန္ကုန္အိမ္ကို စိတ္စြဲၿပီး အိမ္မက္ မက္ေနတာထင္တယ္..………”
“ဟုတ္မွေပါ့..ပါးစပ္ကလည္း
ဘာေတြေျပာေနမွန္းမသိဘူး………မိပုေတြေကာ မိစုေတြေကာ စံုေနတာပဲ……….”
ဟင္
ဆိုၿပီး ရုတ္တရက္ ထထိုင္မိလိုက္တဲ့ ကၽြန္မ ရုတ္တရက္မို႔ အာရံုေတြကို မနည္းစုစည္းလိုက္ရေလသည္။
ကၽြန္မစိတ္ေတြ မိပုတိ႔ုဆီ ေရာက္သြားတာပဲျဖစ္ရမည္။ ခုခ်ိန္ဆို သူတို႔ေလးေတြ ေမေမႀကီးကိစၥေတြနဲ႔
အလုပ္ရႈပ္ေနၾကေရာေပါ့……..ၿပီးေတာ့…ဒီေန႔က အဂၤါေန႔… ဆရာ၀န္အိမ္ကိုလာၾကည့္မယ့္ေန႔……….ၿပီးေတာ့………ၿပီးေတာ့…….ဟာ……….။
“သမီး…….ဘာျဖစ္ေနတာလဲ…..ဘာလဲ
အိပ္ေရးမ၀ေသးဘူးလား…ညက အိပ္မေပ်ာ္ဘူးလား..…ျပန္အိပ္ခ်င္ေသးလို႔လား……..ဟုတ္လား….”
“ဟာ……မဟုတ္ပါဘူးေမေမကလည္း……….”
“ဒါဆိုလည္း
ထ…ထမင္းၾကမ္းစားရေအာင္၊.. ပုတိုမတို႔ လာေခၚၾကမွာဆို……..သမီးပဲ သူတို႔နဲ႔လယ္ထဲခဏလိုက္မယ္ဆို၊
”
“အယ္……..ဟုတ္သား………”
***-----***-----***-----***-----
ကန္သင္းရိုးတစ္ေလွ်ာက္
စီတန္းၿပီးသြားေနၾကတဲ့ မပုတိုတို႔အသုိက္ကိုမီွဖို႔ ေမဦး မနည္းကိုေျပးလိုက္ရေလသည္။
သနပ္ခါးကို ျခစ္ခ်ရေလာက္ ေအာင္ၿဖီးလိမ္းထားၿပီး အေပၚထပ္လက္ရွည္အက်ႌ၀တ္၊ လံုခ်ည္တိုတိုနဲ႔၊
ခေမာက္ေဆာင္းထားတ့ဲ ေမဦးသူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕အလွက တစ္ကယ့္ကိုေတာသဘာ၀အလွေတြပင္။ ပ်ဳိးပင္ေလးေတြ
အစုလိုက္ အစုလိုက္ခ်ထားဟန္၊ ေကာက္စိုက္သူေလးေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားဟန္ေတြက ေမဦးတို႔လို ေတာသူေတာင္သားေတြသာ
ျမင္ရတဲ့ သဘာ၀ရဲ႕အလွတစ္ခုပင္။
ေက်ာင္းသူဘ၀မွသည္
တကၠသိုလ္တက္၊ ေနာက္ အိမ္ေထာင္က်သည္အထိ ေမဦး ေကာက္မစိုက္ဖူးခဲ့ပါ။ လယ္ပိုင္မရွိတာလည္းတစ္ေၾကာင္း၊
ေမေမ့ေစ်းဆိုင္ေလးေၾကာင့္တစ္ဖံုနဲ႔ ေမဦးက ေတာသူဆိုေပမယ့္ ေတာအလုပ္ေတြကို မလုပ္ကိုင္ဖူးခဲ့ေပ။
တစ္ခါတစ္ေလ အနည္းငယ္ ၀ိုင္းကူတာကလြဲလို႔ ေမဦးက ေန႔စားအျဖစ္ ေကာက္မစိုက္ခဲ့ရေပ။ ေမဦးဘ၀ကို
အားၾကေၾကာင္း မပုတိုက ခဏခဏေျပာခဲ့ေပမယ့္ မိစံုဖစံုမရွိတဲ့ဘ၀က ဘာမ်ားပိုေကာင္းလို႔လည္း
မပုတိုရယ္လို႔ ေမဦးက ျပန္ေျပာခဲ့ျခင္းသာ။
“ေမဦးေရ…ေနပူတယ္ဟ ျမန္ျမန္လာ..……….ဟိုဘက္က ပတ္လာခဲ့”
“ဟုတ္ ဟုတ္ မပုတိုေရ………..”
လယ္ကြက္ထဲကေနလွမ္းေအာ္ေျပာေနတဲ့ မပုတိုကို ေမဦး လက္လွမ္းျပလိုက္ပါတယ္။
ေလွ်ာက္ေနမက်တဲ့လမ္းေတြမို႔ ေမဦးအတြက္ေတာ့ ယိုင္နဲ႔နဲ႔ေျခလွမ္းေတြျဖစ္ေနခဲ့ေလသည္။
“ဟူး……….ေမာလိုက္တာ…..ေနကလည္းမထြက္ေသးဘူး ပူလိုက္တာလြန္ပါေရာ….”
“မယ္မင္းႀကီးမ….အျဖစ္သည္းျပမေနနဲ႔၊ သူမ်ားေတြၾကားရင္ ညည္းကို
အတင္းေျပာၾကလိမ့္မယ္……ဘ၀ေမ့တယ္ဘာျဖစ္တယ္နဲ႔…”
“အဲ့လိုသေဘာမဟုတ္ပါဘူး မပုတိုရယ္ ေမဦးက …….”
“ေအးပါေအးပါ…..သြား ဟိုနားသြားထိုင္ေန၊ ငါတို႔အလုပ္စလိုက္ဦးမယ္…..ဒီအကြက္က
ေထာင့္ကြက္မို႔ ငါ သက္သက္ခ်န္ထားခဲ့တာ။ အမွန္ဆို တေန႔ကတည္းက ၿပီးရမွာ….”
“ေအာ္…”
ေလကၾကမ္းတယ္ဆိုေပမယ့္ ခပ္သုန္သုန္ေလးတိုက္ခတ္ေနေတာ့ ေနလို႔ပင္အေကာင္းသား။
ဟိုိဟိုဒီဒီၾကည့္စရာလည္း သိပ္မရွိတာမို႔ ေကာက္စုိက္ေနသူေတြထံသို႔သာ အာရံုစိုက္ထားလိုက္ေလသည္။
တက္ညီလက္ညီနဲ႔ ေကာက္စုိက္ေနၾကတဲ့ မပုတိုတို႔က ေန႔စားမဟုတ္ပဲ အကြက္လိုက္၊ ဧကလိုက္ ယူစိုက္ၾကသူေတြပင္။ ကိုယ္ျမန္ျမန္စိုက္ရင္လည္းရသလို၊
တစ္ရက္ႏွစ္ရက္နားၿပီးမွ စိုက္ရင္လည္းရသည္။ တစ္ခ်ဳိ႕က ႏွစ္ေယာက္တြဲ၊ သံုးေယာက္တြဲ စသည္ျဖင့္
အမ်ားဆံုးကေတာ့ ငါးေယာက္တစ္ဖြဲ႕ပင္။
တစ္ေနကုန္ ကုန္းထားရတဲ့ခါးေတြ မေညာင္းဘူးလားလို႔ ကၽြန္မ
ေမေမ့ကိုေမးၾကည့္ဖူးသည္၊ ရႊံ႕ဗြက္ေတြက ေျခမ်က္စိျမဳပ္သည္အထိ တစ္ခါတစ္ေလ ေျခသလံုးတစ္၀က္ေက်ာ္သည္အထိ
ရုန္းရသည္။ မိုးရြာရင္ပိုၿပီးအလုပ္မတြင္က်ယ္ဘူးလို႔ ေမေမေျပာျပသမွ်ေတြက ေမဦးအတြက္ေတာ့
ဘယ္ေတာ့မွ လက္ေတြ႔ျဖစ္မလာခဲ့ေပ။
ေမဦးတို႔ရြာမွာက မိုးတြင္းဘက္ ေကာက္မစိုက္ရင္ တျခားဘာအလုပ္မွမရွိေပ။
၀င္ေငြတစ္ခုရဖို႔ ေကာက္စိုက္အလုပ္ကိုသာ အလုအယက္ လုပ္ရေလသည္။ ကိုယ့္လယ္ၿပီးသူမ်ားလယ္၊
တစ္ခ်ဳိ႕မ်ားဆို တျခားရြာေတြအထိ သြားေရာက္စိုက္ၾကရသည္။ တစ္ခုခု ပင္ပန္းတာျမင္ရတိုင္း
ေမေမ့ေက်းဇူးေတြကိုသာ အထပ္ထပ္ေအာက္ေမ့မိေလေတာ့သည္။
“ေဟး……..ၿပီးၿပီဟ………..ၿပီးၿပီ…….….”
လယ္ကြက္ထဲကေန အားရပါးရ ေအာ္လိုက္သံေၾကာင့္ ကၽြန္မ မပုတိုတို႔ဆီ
လွမ္းၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္သား ကၽြန္မဆီ လာေနဟန္မို႔ ဘာမ်ားပါလိမ့္လို႔သိခ်င္ေနေပမယ့္
ခဏေတာ့ ေစာင့္ေနလိုက္ပါတယ္။
“ဟူး……ေမာလိုက္တာေမဦးရာ…ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ေန႔တ၀က္နဲ႔တင္ ၿပီးသြားလို႔…..”
“အဲ့ဒါေၾကာင့္ေျပာတာ…..ဘာတဲ့…လယ္ႀကီးေထာင့္လည္းမစိုက္နဲ႔………….အိမ္ႀကီးရွင္လည္း
မလုပ္နဲ႔ဆိုတာ..”
“အမယ္ ေအးစိန္မ….ဒါကို ဘယ္ကၾကားလာရျပန္တာတုန္း၊ အဲ့လိုသာဆို
လယ္ကြက္တိုင္းမွာ ေထာင့္ကြက္ေတြခ်ည္း က်န္ေနေတာ့မေပါ့… ကဲကဲ ရွင္းစမ္းပါဦး…...”
“အဲ့လိုမဟုတ္ဘူး မပုတိုရဲ႕…လယ္ႀကီးေထာင့္ကေန စစိုက္မိရင္
ေတာ္ေတာ္နဲ႔မၿပီးႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့၊ ခု မပုတိုက ယူထားတဲ့လယ္ကြက္က အႀကီးႀကီး၊ ၿပီးေတာ့
တစ္ေယာက္တည္း၊ စ စိုက္ေတာ့လည္း ေထာက္ျဖတ္ အဲ့လိုအဲ့လို……အိမ္ႀကီးရွင္လုပ္မိရင္လည္း
လုပ္ပါေလဦး အိမ္အလုပ္ေတြ၊ မနက္နဲ႔ည နားရတယ္ကို မရွိဘူးတဲ့…..မယုံရင္ ေမဦးေမၾကည့္ပါလား….”
“ဟာ…. မေအးစိန္ကလည္း ေမဦးမွ ေကာက္မစုိက္ဘူးတာ…..”
“ေအးစိန္မေရ……ေတာ္ၿပီ…..ထမင္းစားမယ္….ခု ၿပီးၿပီမဟုတ္လား၊
ဘာမွအပိုေတြေျပာမေနနဲ႔ေတာ့.. တို႔ေတြစားေသာက္ၿပီး ခဏနားမယ္၊ ၿပီးရင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဘက္ကေန
လွည့္ျပန္ၾကမယ္…ေဒၚေလးေရႊတို႔ အ သံုးလံုး သင္ေနတဲ့ဆီ သြားၾကမယ္ေလ…မေကာင္းဘူးလား..”
“ေဒၚေလးေရႊက အရမ္းရီရတာ ေမဦးရဲ႕…….ဟိုရက္က ဘာတဲ့ (ရေကာက္)ကို
မေရးခ်င္လို႔ ပတ္ေျပးေနတာဆိုလားပဲ။ ဒါေတာင္သူကေျပာေသးတယ္….စပါး တစ္တင္းသာ ေျပးေထာင္းလိုက္ခ်င္တယ္…..အဲ့ဒါ
ရွည္ရွည္ေကာက္ေကာက္ကို မေရးခ်င္ဘူးတဲ့……”
“ ဟားဟားဟား… ေဒၚေလးေရႊကေတာ့ လုပ္ၿပီ…….”
***-----***-----***-----***-----
ဆက္ရန္
စိမ့္စမ္းေရ
0 comments