စိမ့္စမ္းေရ: တာ၀န္ဟူသည္

တာ၀န္ဟူသည္

***တာ၀န္ဟူသည္***

“ဟူး……….ေညာင္းလိုက္တာ… ေသခ်င္ေတာ့တာပဲ…..”

ကားေပၚကဆင္းဆင္းခ်င္း စတင္ေျပာမိတဲ့ ဒီစကားလံုးေတြက ခင္ေလးအတြက္ေတာ့ ေန႔စဥ္သံုး ေ၀ါဟာရေတြပါ။ ထံုးစံလိုျဖစ္ေနတဲ့ ဒီစကားမ်ဳိးထက္ တျခား ပိုထူးျခား လာမယ့္ စကားမ်ဳိးလည္း ခင္ေလးမသိ၊ မစဥ္းစားဖူးေပ။ ခပ္တိုးတိုးေလး ေရရြတ္လိုက္ရတာကိုပဲ အေညာင္းေတာင္ ေျပသလိုလို ခံစားလိုက္ရတာေၾကာင့္……ဒီစကားလံုးကေတာ့ ခင္ေလးရဲ႕ မိတ္ေဆြတစ္ပိုင္းပင္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လည္ေခါင္နဲ႔အလွမ္းေ၀းလွတဲ့ ခင္ေလးတို႔ၿမိဳ႕နယ္ေလးက တစ္ကယ္ေတာ့ ဆက္သြယ္ေရးလည္း သိပ္မေကာင္းလွ ေပ။ က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္းေနထိုင္ႏိုင္လို႔သာ ေရြးခ်ယ္ထားရေပမယ့္ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ မေနခ်င္ေတာ့တာအမွန္ပင္။ ကားမွတ္တိုင္နဲ႔ အိမ္နဲ႔က အျမန္ဆံုးေတာင္ ၁၅ မိနစ္ေလာက္အသာေလးသြားရေသးသည္ေလ။

“သမီး…..ခင္ေလး………ခင္ေလး……..…”
“အမေလး.လန္႔လိုက္တာ အန္တီျဖဴရယ္”

“ဘာေတြမ်ား ဒီေလာက္ေတာင္စဥ္းစားေနလို႔လဲကြယ္ ………စကၤာပူက သမီးႀကီးႀကီးဆီက ဖုန္းလာတယ္ ညေနက် သမီးကို ဖုန္းျပန္ေခၚ ေပးမယ္ေစာင့္ေနပါတဲ့……အဲ့ဒါေျပာမလို႔”

“ေအာ္…..ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့ အန္တီျဖဴ….ေက်းဇူးေနာ္…ဒါဆို ညေနက် သမီးလာခဲ့ပါ့မယ္”

“ေအးပါ….ေအးပါ”

ဖုန္းဆိုင္က အန္တီျဖဴနဲ႔ စကားစျဖတ္လာခဲ့ေပမယ့္ အေတြးစေလးေတြေတာ့ ခင္ေလးေခါင္းထဲ ေနရာ၀င္ယူခဲ့ေလသည္။ လစဥ္လတိုင္း ႀကီးႀကီးဆီကဖုန္းကေတာ့အျမဲလာေနက်ပါ…တာ၀န္တစ္ခုေလပဲလား ဘာလားေတာ့ ခင္ေလးအတိအက်မသိ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ႀကီးႀကီးက ခင္ေလးတို႔မိသားစုရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ပင္။

***-----***-----***-----***“”

တနဂၤေႏြေန႔ရဲ႕ မနက္ေစာေစာသည္ ထင္ထားတာထက္ပိုလို႔ပင္ ေအးခ်မ္းေနခဲ့ေလသည္။ အလုပ္အတြက္၊ ေက်ာင္းအတြက္ ပ်ာယာခတ္ကာ လႈပ္ရွားေနၾကတဲ့ အရာအားလံုး တိတ္ဆိတ္္ေနေလသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ျဖစ္ေပမယ့္လည္း ေနျမင့္ေအာင္ မအိပ္တတ္တဲ့အက်င့္က ခင္ေလးတြက္ေတာ့ ဂုဏ္ယူစရာအေလ့အက်င့္တစ္ခုပင္။ အိပ္ယာထဲခဏေလာက္ ေနဦးမယ္လိ႔ု စိတ္ကေတြးလိုက္ေပမယ့္ ပံုမွန္လုပ္ေဆာင္ေနက် အရာေတြက ကိုယ့္ကိုေစာင့္ေနသလိုပင္။

“သမီး….ႏိုးၿပီလား………..ညက မျဖဴလာေျပာသြားတယ္………သမီးႀကီးႀကီးထည့္ေပးလိုက္တ့ဲ ပစၥည္းေတြ အဲ့ဒါ ဒီေန႔မနက္ ၉ နာရီေလာက္ သြားယူလိုက္ပါတဲ့၊ သမီးေနရာသိတယ္ဆို………”

“ဟုတ္ ေမႀကီး………….ဒါနဲ႔ေလ…….အင္း…..ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး……..”
“ဟ့ဲ.. ခင္ေလး…..စကားကိုတန္းလန္းလုပ္ျပန္ၿပီလား…..အဲ့လိုေျပာတာ ေမေမမႀကိဳက္ဘူးဆိုတာသိရဲ႕သားနဲ႔…”
“ေအာ္…….ေမႀကီးပါလိုက္ခဲ့ပါလားလို႔ေလ….”

ခင္ေလးကို ဘာစကားမွဆက္မဆိုေတာ့ပဲ အိမ္ေရွ႕ဘက္ကိုထြက္သြားတဲ့ ေမေမ့ကို ခင္ေလး စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ပဲ လွမ္းၾကည့္ မိပါတယ္။ စိတ္ထဲကခံစားခ်က္ေတြကို ဟန္မေဆာင္တတ္တဲ့ ခင္ေလးရဲ႕အေမ၊ ခုေလာက္ဆို ေမေမ့မ်က္ႏွာေပၚက ၀မ္းနည္းရိပ္ ေတြကို ခင္ေလး မျမင္ရေပမယ့္ မွန္းဆလို႔သိႏိုင္ပါတယ္။

ခင္ေလးမွားတာပါ……..ခင္ေလးမွားတာပါ…အမွတ္မရွိတဲ့ ဒီပါးစပ္က ေမေမ့ကို လုိက္ခ့ဲဖုိ႔ ေခၚမိျပန္ၿပီ……ေခၚမိျပန္ပါၿပီ။ ကိုယ့္ေခါင္းကိုယ္ ေခါက္ၿပီး အျပစ္ေပးလိုက္ေပမယ့္ ေမေမစိတ္ေျပာင္းသြားေအာင္ေတာ့ ခင္ေလးလုပ္ရေပဦးမည္။ ေျခလွမ္းေတြကို အိမ္ေရွ႕ဘက္သို႔ဦးတည္လိုက္ရင္းက -

“သမီးက စတာပါေမေမရဲ႕……ေမေမ မလိုက္တာ သမီးသိတာေပါ့……ကိုယ့္အေမအေၾကာင္း မသိပဲေနမလား…. ဟုတ္ဘူးလား”
“ညည္းတို႔ပစၥည္းေတြ…လုိလည္းမလိုခ်င္ဘူး…ျမင္လည္းမျမင္ခ်င္ဘူး.. ဒါပဲေနာ္. .ခင္ေလး…ေနာက္ဆို ေမေမ မႀကိဳက္တာ လံုး၀ မေျပာနဲ႔….”

“ဟုတ္……ေနာက္မျဖစ္ေစရပါဘူးေမေမ”

ေမေမ့ကိုေတာင္းပန္စကားေျပာၿပီး ထြက္လာခဲ့ေပမယ့္ ခင္ေလးရင္ထဲမွာေတာ့ ပေဟဠိေပါင္းမ်ားစြာက ဆီးႀကိဳကာေစာင့္ေန ေလေတာ့သည္။ အရင္ကေတာ့ ေမေမနဲ႔ႀကီးႀကီးတို႔ရဲ႕ဆက္ဆံေရးကို သာမာန္မွ်သာထင္ထားခဲ့ေပမယ့္ ခင္ေလးအသက္ႀကီး လာတာနဲ႔အမွ် အရာအားလံုးကို နားလည္ခဲ့ေလသည္။ ေမေမ့ကိုလည္းနားလည္ေပးရသလို ႀကီးႀကီးဘက္ကိုလည္း သိတတ္ရ ေလသည္။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ၾကားထဲမွာ အသက္ရွင္ေနရတဲ့ ခင္ေလးက ေမေမနဲ႔ႀကီးႀကီးတို႔ရဲ႕ၾကားထဲက အဆက္အသြယ္တစ္ခုပင္။

ခင္ေလးတို႔ရဲ႕ေဖေဖ ဆံုးပါးသြားၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ခင္ေလးတို႔မိသားစုရဲ႕ ေနထိုင္မႈပံုစံေတြေျပာင္းခဲ့ရေလသည္။ ႀကီးႀကီး ေထာက္ပံ့ေပးတဲ့ ပံုမွန္၀င္ေငြတစ္ခုထဲေပၚမွာ အခ်ဳိးက်စြာေနထိုင္ရတဲ့အခါ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္မႈကို ခံစားရသူက ေမေမပင္။ အရင္ကေတာ့ ေဖ့ေဖ့လုပ္စာတစ္ခုတည္းနဲ႔ မေလာက္ငွေပမယ့္ မိသားစုစိတ္ခ်မ္းသာရေၾကာင္း ေမေမမၾကာခဏ ေျပာဖူးခဲ့ေလသည္။

ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာေနတဲ့ ႀကီးႀကီးဆီက လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြ၊ လစဥ္လႊဲေပးေနက် ေငြေတြ ဘာေလးပဲျဖစ္ျဖစ္သြားယူတိုင္း ခင္ေလးတစ္ေယာက္တည္းသာ……၊ ေမေမက ပစၥည္းေတြပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေငြေတြျဖစ္ျဖစ္ အကုန္လံုးကို ခင္ေလးမွတစ္ဆင့္ အသံုးျပဳခဲ့ေလသည္။ အိမ္အတြက္၊ ခင္ေလးတို႔ေမာင္ႏွမေတြအတြက္ ဘာလိုအပ္တယ္ဆိုတာကို ေမေမက တိုက္႐ိုက္ေျပာေလ့ မရွိခဲ့ေပ။ ခင္ေလးကပဲ ဦးေဆာင္က ဘာေလးေတြလုိအပ္တယ္၊ ဘာအတြက္သင့္ေတာ္တယ္နဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာပဲ စဥ္းစားစီစဥ္ၿပီး ႀကီးႀကီးကိုေျပာျပေပးၿပီး ၀ယ္ရျခင္းသာ။

“ခင္ေလး……မၿပီးေသးဘူးလား…ျမန္ျမန္လုပ္…….ေရကိုအၾကာႀကီးခ်ိဳးျပန္ၿပီလား၊ စားမွာနဲ႔ သြားမွာနဲ႔…….ဒီလမ္းနဲ႔ ဒီခရီးက နီးနီးေလးမ်ား ထင္ေနလား”

“ၿပီးပါၿပီ ေမေမရဲ႕…….ၿပီးၿပီ……ၿပီးၿပီေနာ္”

***-----***-----***-----***-----***-----*** “”

“ၾကည့္စမ္း……..ခင္ေလးတို႔မ်ား……..အဲ့ဒါေၾကာင့္ က်န္းမာၿပီး သြက္လက္ေနတာ၊ မႏိုင္ရင္လည္းေျပာေနာ္ တို႔အိမ္မွာ တစ္၀က္ ေလာက္ထားသြားလို႔ ဘာမွမျဖစ္ဘူးသိလား”

လာၿပီ……ဒီလိုစကားမ်ဳိးေတြ…အဲ့ဒါမ်ဳိးေတြမႀကိဳက္တာေပါ့…..ျပန္မေျပာျပန္ရင္လည္းမေကာင္း၊ ေျပာေနျပန္ရင္လည္း စပ္စုစိန္ေတြက ၿပီးေတာ့မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး………..

ဒီစကားေတြက စိတ္ထဲကေျပာျဖစ္သြားေပမယ့္ ခင္ေလးမ်က္ႏွာေပၚက အမူအရာေတာ့ မေျပာင္းခဲ့ေပ။ ဒီရပ္ကြက္၊ ဒီလမ္းနဲ႔ ဒီလူေတြၾကားမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတ့ဲ ခင္ေလးကေတာ့ ဒါမ်ဳိးေတြ ေနာေက်ၿပီးသားပင္။

“တစ္၀က္မဟုတ္ပါဘူး မခ်ဳိရဲ႕……အကုန္လံုးလည္းထားခဲ့လို႔ရပါတယ္ေနာ္ ခင္ေလးတို႔က မတြန္႔တိုတတ္ပါဘူး……ဟဲဟဲ.. ဒါေပမယ့္ ခုက ႏိုင္ေသးတယ္…သြားလိုက္ဦးမယ္ မခ်ဳိေရ…”

စပ္ၿဖီးၿဖီးအမူအယာနဲ႔ ႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီးထြက္လာတာက အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းပင္။ ဘယ္သူေတြဘာလုပ္တယ္၊ ဘယ္သြားတယ္ ဆိုတာကို အလုပ္မရွိထိုင္ၿပီးအတင္းတုတ္ေနတဲ့ မခ်ဳိတို႔လူေတြက ရပ္ကြက္တိုင္းလိုလုိပင္၊ တစ္ခါတစ္ေလ က်ေတာ့လည္း သူ႔တို႔ေတြေၾကာင့္ပဲ သတင္းစံုကို အိမ္မွာထိုင္ေနရင္း သိရတဲ့အခါ ေက်းဇူးတင္ရျပန္ေရာ….။

“အင္း…….သူမ်ားေျပာလည္း ေျပာခ်င္စရာ…….ငါကိုကမွားတာပါ….ခုေတာ့ လူျမင္သူျမင္ ျဖစ္ကုန္ၿပီေပါ့… ဟင္း…. ဖိုးသား လာႀကိဳရင္သိပ္ေကာင္းမွာပဲ……………ေအာ္.ေနပါေစ….သူစာလုပ္ေနတာျဖစ္မွာ….. ငါဘယ္ခ်ိန္ျပန္လာမယ္ဆိုတာ သူကဘယ္သိပါ့မလဲ……..”

တစ္ကိုယ္တည္းေတြးမိ၊ ေျပာမိတဲ့ဒီစကားလံုးေတြက ခင္ေလးရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာေတာ့ အမူအရာအခ်ိဳ႕တို႔ ျဖစ္ေပၚေနေလာက္ပါၿပီ။ ညည္းတယ္၊ အားေပးတယ္။ အားတင္းတယ္……….အစမွအဆံုးတိုင္ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ဇာတ္လိုက္ပင္။

“အမေလး……ခင္ေလး ခင္ေလး…ငါၾကည့္ေနတာၾကာၿပီ…. ညည္းေအ……အ႐ူးက်ေနတာပဲ. ေခါင္းညွိတ္လိုက္ ခါင္းခါလိုက္နဲ႔ စံုလို႔ပါလားေဟ”
“ေဟာ...အန္တီျဖဴပါလား..အင္း….ဟုတ္တယ္… ကိစၥေတြေခါင္းထဲမ်ားေနတာ….အ့ဲဒါေၾကာင့္ အဲဒါေၾကာင့္”

“ေပးစမ္္းပါေအ…ညည္းလက္ထဲက ပစၥည္းေတြ…….ငါလိုက္ပို႔ေပးပါ့မယ္၊ မိန္းကေလးတန္မဲ့ အဲ့ေလာက္ၾကည့္မေကာင္းေအာင္ မသယ္ရဘူးဟဲ့………..ၾကားလား”

“ဟုတ္ အန္တီျဖဴ”

ပါးစပ္ကလည္းေျပာ လက္ကလည္းလွမ္းယူေပးတဲ့ အန္တီျဖဴဆီ ပစၥည္းေတြတစ္၀က္ေလာက္ကို လွမ္းေပးလိုက္ပါတယ္။ အျပန္အလွန္ၾကည့္မိတဲ့ နားလည္မႈမ်က္၀န္းေတြကို ခင္ေလးတို႔ပဲအသိဆံုးမဟုတ္ပါလား။

တစ္ရပ္ကြက္တည္းအတူေနတဲ့ အန္တီျဖဴက ခင္ေလးတို႔မိသားစုအတြက္ေတာ့ မိတ္ေဆြေကာင္းတစ္ေယာက္ပင္။ ခင္ေလးတို႔ မေမြးခင္ကတည္းက ေမေမတို႔အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းသိေနတဲ့ အန္တီျဖဴက တစ္ကယ္ေတာ့ ေဖေဖရဲ႕တစ္ဦးတည္း ေသာ သူငယ္ခ်င္းပါ။ ေဖေဖ့ကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီးမွ ေမေမနဲ႔သိလာရေတာ့ ခုေတာ့ ေမေမ့သူငယ္ခ်င္းလည္း ျဖစ္လို႔လာခဲ့ေလသည္။

မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ စကား၀ိုင္းဆိုတာ စာနာျခင္းတရားေတြနဲ႔အျပည့္ပါလားဆိုတာ ခင္ေလးသေဘာေပါက္ခဲ့ေလသည္။ ျပည့္စံုျခင္းနဲ႔လိုအပ္ျခင္း၊ တည္ၿမဲျခင္းနဲ႔ မတည္ၿမဲျခင္းေတြၾကားမွာ အေမနဲ႔ အန္တီျဖဴတို႔ရဲ႕စာနာမႈဆန္တဲ့ ေျပာဆိုဟန္ေတြက ခင္ေလးအတြက္ေတာ့ ဘ၀ေက်ာင္းကဖတ္စာေတြပင္။ ခင္ေလးတို႔ရဲ႕ မိသားစုအေရးနဲ႔ ပညာေရးကို ႀကီးႀကီးကတာ၀န္ယူသလို တည္ၿငိမ္ၿပီးရင့္က်က္ေစမႈအပိုင္းကိုေတာ့ ခင္ေလးရဲ႕ေမေမက တာ၀န္ယူခဲ့ရတယ္ဆိုတာ ရာႏႈန္းျပည့္ အေသအခ်ာပင္။

***-----***-----***-----***“”

ေက်ာင္းကစားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ လူေတြႀကိတ္ႀကိတ္တိုးစည္ကားေနေပမယ့္ ခင္ေလးတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္သလိုပင္၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူေတြေပမယ့္ ဟိတ္ဟန္မရွိပဲ ခပ္႐ိုး႐ိုးသာေနတတ္တဲ့ ခင္ေလးတို႔အဖြဲ႔က စာလည္း ေတာ္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္မို႔ အၿပဳိင္အဆိုင္ႀကိဳးစားရင္းက ဆရာ၊ဆရာမေတြရဲ႕ အာ႐ံုစိုက္မႈကိုလည္း ရရွိထားသူေတြပင္။

“ခင္ေလး…….ခင္ေလး…..နင္….ငါမွာတာ ပါလာလား………….”
“ပါပါ့ရွင္…………ပါပါ့……… သတိတရနဲ႔ကို ေမေမကိုယ္တိုင္ထည့္ေပးလိုက္တာ……….သူ႔ေခၽြးမေလာင္းေလးအတြက္တဲ့”

“အမယ္အမယ္………နင့္ေယာင္းမေတာ့ မျဖစ္ခ်င္ပါဘူးေနာ္……….ဒါေပမယ့္ ငါ့ေယာင္းမေတာ့ နင့္ကိုျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္..အဲ့ဒါမွ နင့္လက္ရာေလးေတြ ငါစားရမွာေပါ့”

“ဟား ဟား ဟား……….လူလည္မ…ဇင္ေလးလူလည္မ……..”

ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေနတတ္တဲ့ ဇင္ေလးက ခင္ေလးကို တစ္ကယ့္ညီမရင္းလို ခင္ရွာသူပင္။ ေမေမ့လက္ရာ ျမန္မာ့အစားအစာေလး ေတြ၊ ငါးပိေထာင္းေလးေတြနဲ႔ သရက္သီးခ်ဥ္၊ သံပုရားခ်ဥ္သုပ္ အဲ့လိုလက္ရာေလးေတြဆို အရင္က သူတစ္ခါမွ မျမင္ဖူးခဲ့ေပ။ စားလို႔လည္းေကာင္းသလို အိမ္တြင္းျဖစ္ေလးေတြမို႔ ခင္ေလးတို႔မိသားစုကိုခ်ီးလည္းက်ဴးသလို ခင္ေလးကိုလည္း အားက် ေၾကာင္း မၾကာခဏေျပာဖူးခဲ့ေလသည္။

“ဒါနဲ႔ေလ….ခင္ေလး”
“အင္းေျပာေလ……….”

ထမင္းစားေနရင္းမွ သတိတရေမးလာတဲ့ ခိုင့္အေမးကို ကၽြန္မခ်က္ခ်င္းပဲ ျပန္ေမးလိုက္ပါတယ္။

“ငါ့ကိုတစ္မ်ဳိးမထင္နဲ႔ေနာ္”
“ေအာ္…ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ…ခိုင္ရယ္……….ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းေတြပဲဟာကို….ကဲပါ ဘာေျပာမလို႔လည္း ေျပာေလ”
“ဟိုေလ……နင္တစ္ခါကေျပာဖူးတယ္မလား….နင္စာသင္ခ်င္တယ္ဆို……..အဲ့ဒါ ခိုင့္ေမာင္ေလးကို သင္ေပးမလားလို႔..ငါက သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္းဆိုေတာ့ ေျပာရမွာအားနာလို႔ေလ……ၿပီးေတာ့နင္လည္း င့ါကိုတစ္မ်ဳိးထင္မွာေၾကာက္တယ္……အဲ့ဒါ…”

“ေအာ္……….မထင္ပါဘူးသူငယ္ခ်င္းရယ္…….ဒါေပမယ့္ ငါ ဖုိးသားကိုလည္း အနီးကပ္ စာကူလုပ္ေပးခ်င္ေသးတယ္.. သူ…. ဒီႏွစ္ေတာ့ ေအာင္မွျဖစ္မွာဟ………ႀကီးႀကီးကလည္း ဖိုးသားစာေမးပြဲေအာင္ဖို႔ပဲ ငါ့ကိုခဏခဏေျပာေနတာ..ငါ…စာလည္းသင္ ခ်င္တယ္…ဖိုးသားကိုလည္း စာ၀ိုင္းလုပ္ေပးခ်င္တယ္…………ငါေသခ်ာစဥ္းစားလိုက္ဦးမယ္ဟာ…ေနာ္…..”

ထမင္းစားေနရာမွ ခင္ေလးစကားသံတို႔ ပံုမွန္မဟုတ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ဘာစကားမွ ဆက္မဆိုမိ ၾကေခ်။ အားလံုးကအတြင္းသိေတြမို႔ ခင္ေလးတို႔မိသားစုအေၾကာင္းကိုလည္း အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ သိထားၾကေလသည္။ ၁၀ တန္းကို ၃ ႏွစ္ရွိေနၿပီျဖစ္ေပမယ့္ ေမာင္ေလးကိုစိတ္မပ်က္ပဲ အၿမဲပဲအားေပးေနတဲ့ ခင္ေလးကို ခင္ေလးသူငယ္ခ်င္းေတြ ဘယ္ေတာ့မွ နားလည္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ေပ။

ႀကီးႀကီးရဲ႕ေျပာစကားတစ္ခုတည္းကိုပင္ တေသြမတိမ္းလုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ခင္ေလးက မိဘစကားထက္ ႀကီးႀကီးစကားကို ဦးစားေပးတာမ်ဳိးမဟုတ္ခဲ့ပါ။ အက်ဳိးသင့္အေၾကာင္းသင့္ ရွင္းျပေပးလာတဲ့ ႀကီးႀကီးရဲ႕ထိန္းခ်ဳပ္မႈေတြၾကားမွာ ခင္ေလးလည္း စက္႐ုပ္သာသာပါ။

ႀကီးႀကီးနဲ႔ဘ၀တူ ခင္ေလးကို ကိုယ္ခ်င္းစာလို႔ ေမာင္ႏွမေတြထဲမွာ အႀကီးဆံုးျဖစ္ေနတဲ့ ခင္ေလးကို ႀကီးႀကီးခံစားေနရတဲ့အတိုင္း မခံစားရေစဖို႔ အၿမဲပဲေျပာျပျဖစ္တဲ့ ႀကီးႀကီးရဲ႕ စကားေလးတစ္ခြန္းထဲက ခင္ေလးအတြက္ေတာ့ အေလးထားစရာတစ္ခုပင္။ “သမီးမွာ တာ၀န္အရွိဆံုး” ဆိုတဲ့ စကားေလးကို ခင္ေလးတို႔ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ခင္ေလးသူငယ္ခ်င္းေတြ နားမလည္ႏိုင္ေပမယ့္ ခင္ေလးကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ရာႏႈန္းျပည့္ေထာက္ခံေနမယ္ဆိုတာေတာ့ အေသအခ်ာပင္။

***-----***-----***-----***“”

ခိုင္တို႔အိမ္မွာ စာလုပ္ၿပီးမွျပန္ခဲ့မယ္လို႔ ေမေမ့ကိုခြင့္ေတာင္းထားခဲ့တာေၾကာင့္ ခုတေလာ ခင္ေလး အိမ္ျပန္ေနာက္က် ေနေလသည္။ အရင္ရက္ေတြကေတာ့ ခင္ေလးကိုထမင္းစားေစာင့္ေနၾကတဲ့ ေမေမတို႔နဲ႔အတူ ၀ိုင္းဖြဲ႔စားတတ္ေပမယ့္ ခုေနာက္ ပိုင္းေတာ့ ေမေမတို႔ကို ခင္ေလးမေစာင့္ေစလိုေတာ့။

ဗိုက္ထဲကျမည္သြားတဲ့အသံေၾကာင့္ ခင္ေလးေျခေထာက္ကိုသြက္လိုက္ပါတယ္။ အျပင္စာေတြမစားတတ္တဲ့ခင္ေလးက အိမ္က ေမေမ့လက္ရာကိုမွ အေကာင္းထင္သူပင္။

“ဗိုက္ဆာတယ္..ဗိုက္ဆာတယ္..ဗ်ဳိ႕……ေမေမေရ..ခင္ေလးျပန္လာၿပီ…….”
“မမ………ဒီကို..ဒီကို”

ထမင္းစားခန္းထဲကေန လွမ္းေခၚတဲ့ ဖိုးသားအသံေၾကာင့္ ခင္ေလးအံ့ၾသလို႔သြားပါတယ္။ ဒီခ်ိန္က ထမင္းစားခ်ိန္မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ ခင္ေလးသိေလသည္။

“ဟင္……..ဒီခ်ိန္ႀကီးမွ ထမင္းစားေနတာလား ဘာျဖစ္လို႔လည္း ဖိုးသား…ေမေမေကာ….အငယ္ေကာင္ေကာ….”
“ေမေမတို႔အျပင္ခဏဆိုၿပီးထြက္သြားတာၾကာၿပီ၊ အဲဒါ သားလည္းေစာင့္ေနတာ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့တာနဲ႔ ခုေလးတင္ ထမင္းစားေနတာ………..သားကိုလည္း ဘာမွမေျပာသြားဘူး”

“ေအာ္…….ေအးပါ….ေအးေအး……..ဒါဆုိမမလည္းစားမယ္ေလ၊ ေစာင့္ရင္းစားၾကတာေပါ့……ေမေမ ဘယ္မ်ားသြားလဲ မသိဘူးေနာ္………အကႌ်ေတြဘာေတြလဲသြားေသးလား….”

“ဟင့္အင္း”

ဘာမွစကားဆက္မေျပာေတာ့ပဲ ထမင္းကိုသာငံု႔စားေနတဲ့ ဖိုးသားကို ခင္ေလးထပ္မေမးေတာ့ေပ။ ေမေမတို႔ျပန္လာခ်ိန္ကိုသာ ထမင္းစားရင္းေစာင့္ေနလိုက္ပါတယ္။ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာေလးေတြ ခ်က္ျပဳတ္ေပးတတ္တဲ့ ေမေမ့လက္ရာကိုေတာ့ ဘယ္သူ႔လက္ရာ မွ မွီမယ္မထင္။ ေစ်းႀကီးေပးရၿပီး အသားဟင္းစားႏိုင္မွ ခံတြင္းၿမိန္တယ္လိ႔ုထင္ေနတဲ့ ခိုင္တို႔မိသားစုကို ထမင္းစားတိုင္း ခင္ေလး ျမင္ေယာင္တတ္ေလသည္။

အိမ္ေရွ႕ဆီမွ ၿခံတံခါးတြန္းဖြင့္သံၾကားလိုက္မိတာေၾကာင့္ ခင္ေလးအျပင္ကို ကမန္းကတန္းထြက္ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ အငယ္ေကာင္ရဲ႕လက္ထဲမွာ ဆြဲကိုင္လာတဲ့ မုန္႔ထုပ္က ေမေမဘယ္ကိုသြားတယ္ဆိုတဲ့ သက္ေသပင္။

“ေမေမ………..အန္တီျဖဴတို႔အိမ္က ျပန္လာတာမဟုတ္လား……..ဟင္”

ဘာစကားမွမဆိုဘဲ မီးဖိုခန္းရွိရာကို တန္း၀င္သြားတဲ့ေမေမ့ေနာက္ကို ခင္ေလး လိုက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေမေမဘာကိစၥသြားတယ္ ဆိုတာ ခင္ေလးမသိပဲေနမလား…………

“ေမေမ……….…..ခု ေမေမဘာကိစၥ အန္တီျဖဴတို႔အိမ္ကိုသြားရတာလဲ ေမေမ ဘာလိုလို႔လဲ.ဟင္ ..အိမ္မွာဘာေတြကုန္ေနၿပီလဲ၊ ဖိုးသားေက်ာင္းစားရိတ္လား၊ အငယ္ေလးအတြက္လား..ေမေမ့တြက္လား …တစ္ခုခုဆို သမီးကိုအရင္ေျပာပါ ေမေမရယ္ ေနာ္……….”

“ေတာ္စမ္း… ခင္ေလး……နင္က ဘယ္က၀င္ေငြရွိေနလို႔လဲ… သူမ်ားစားရိတ္နဲ႔ေက်ာင္းတတ္ေနရတဲ့သမီးဆီမွာ ကိုယ္လိုတိုင္း ေျပာျပေနရမလား…ငါ့မွာလည္း ေျခနဲ႔လက္နဲ႔ပဲ……….”
“ခင္ေလးက သူမ်ားလား…ႀကီးႀကီးကေကာ.တစိမ္းလား….ေမေမ့ေယာင္းမပဲေလ….. ခုလို ေမေမသူမ်ားအိမ္သြားေနတာ က်ေတာ့ေရာ… ေမေမေအာက္မက်ဘူးလား … ကုိယ့္ေယာင္းမဆီမွာ ကိုယ္ေျပာတာဘာျဖစ္လဲ၊ ကိုယ့္ႀကီးႀကီးဆီမွာ ကိုယ္ေျပာတာ ဘာျဖစ္လဲ…တစ္ခုခုလိုတယ္ဆိုတိုင္း ႀကီးႀကီးဆီက ညည္းသံၾကားဖူးလို႔လား….ဖိုးသား ၁၀ တန္းေအာင္ၿပီးတဲ့အထိ တာ၀န္ယူမယ္လို႔ ႀကီးႀကီးက ေျပာထားသားပဲ ေမေမရယ္”

“ေအး……သူမ်ားအလိုက် ငါကလိုက္ေနရတာ……….. င့ါစိတ္နဲ႔သာဆို ဖိုးသားလဲေက်ာင္းဆက္မထားဘူး၊ နင့္ကိုလည္း အေ၀းသင္ပဲထားတယ္…..ဒီအသက္ ဒီအရြယ္နဲ႔ လုပ္လို႔ရတဲ့အလုပ္ေတြတစ္ပံုႀကီး…..ဘာမွ သူမ်ားဆီသြားၿပီး လက္ျဖန္႔ ေနစရာကို မလုိဘူး၊ ငါ သူမ်ား ေလာင္းရိပ္ေအာက္က လြတ္ခ်င္လို႔ပါ ခင္ေလးရယ္……..လြတ္ခ်င္လို႔ပါ….”

ခင္ေလးနဲ႔ေမေမတို႔ရဲ႕ အျပန္အလွန္ေျပာသံေတြကို အငယ္ႏွစ္ေယာက္လည္း ၾကားေနရမွာပါ၊ အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ဖိုးသားကို ကၽြန္မ အနားကိုလွမ္းေခၚလိုက္ၿပီး စိတ္မေကာင္းတဲ့မ်က္ႏွာေလးျဖစ္ေနတဲ့ဖိုးသားကို အားေပးအၿပံဳးေလးသံုးလို႔

“ ဖိုးသား…..ေမာင္ေလး……ဒီႏွစ္ေတာ့ ၁၀ တန္းေလးကို ေအာင္ေအာင္ႀကိဳးစားေပးပါေမာင္ေလးရယ္ေနာ္……ေမေမ့ကို မသနားဘူးလားဟင္….ေမေမ့ကိုသနားတယ္ဆိုရင္ မမတို႔ ေမေမ့ကို စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထားရမယ္ မဟုတ္လား… ေနာ္… ဖိုးသားေနာ္…”

ဖိုးသားရဲ႕လက္ကိုကိုင္လို႔ ၀မ္းနည္းစြာနဲ႔ေျပာလာတဲ့ ခင္ေလးရဲ႕စကားကို ဖိုးသားက ေခါင္းညွိတ္အသိအမွတ္ျပဳတဲ့အခါ မ်က္၀န္း ထဲကေျပးဆင္းလာတဲ့မ်က္ရည္ေတြကို ခင္ေလး မသုတ္မိပါ။ မိသားစုရဲ႕အတြင္းေရးေတြက အနည္းနဲ႔အမ်ား စိတ္ခံစားမႈ ရႈပ္ေထြး ေစေပမယ့္ ေမာင္ေလးဖိုးသားက…မိသားစုကို နားလည္ေပးလိမ့္မယ္လို႔ ခင္ေလးယံုၾကည္ေနေလသည္။ ဖိုးသားအတြက္ ခိုင္မာတဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုဆိုတာ ႐ုတ္တရက္ခ်ဖို႔ မလြယ္သလို အဲ့ဒီတာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ဖို႔ဆုိတာ ပိုလို႔ပင္ခက္ခဲ ေစပါလိမ့္ မည္။

ခင္ေလး ၉ တန္းေက်ာင္းသူဘ၀၊ ေဖေဖမဆံုးခင္ကတည္းက အျမစ္တြယ္လာတဲ့ ဒီအေျခအေနေတြကို ႐ုတ္တရက္ဘယ္လို အင္အားနဲ႔ ခင္ေလးေျပာင္းေပးႏိုင္ပါ့မလဲ ေမေမရယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ေလးႀကိဳးစားမယ္…ေမေမ၊ ေနာက္ထပ္ဘယ္ေတာ့မွ ေမေမ စိတ္မဆင္းရဲေစရေတာ့ဘူးလို႔……..။

***-----***-----***-----***“”

မေန႔ကညေနရဲ႕အျဖစ္အပ်က္တို႔က ညေနေစာင္းလို႔ေန၀င္ခ့ဲသလို တစ္ခန္းရပ္လည္းၿပီးဆံုးခဲ့ေလၿပီ။ ဘယ္ခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုေတြ ထပ္ျဖစ္လာမလဲဆိုတာ မသိေပမယ့္ မနက္လင္းၿပီဆိုတာနဲ႔ အရာအားလံုးက ပံုမွန္ပင္ လည္ပတ္ခဲ့ေလသည္။ ရင္ထဲက ခံယူခ်က္နဲ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္က လူကိုပိုလို႔ပင္ရင့္က်က္ေစသည္မသိ ဒီေန႔ ခင္ေလးမ်က္ႏွာမွာ တစ္ခုခုေတာ့ထူးျခားေနမွာအမွန္ပင္။

“ခင္ေလး………….ဒီဘက္ေရာက္ေနတာလား……..ဟိုမွာ ခိုင္တို႔လိုက္ရွာေနလို႔”
“ဟုတ္လား…ေအးေအးသူငယ္ခ်င္း……ငါသြားလိုက္မယ္ေနာ္”

အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕စကားကို အလိုက္သင့္ျပန္ေျပာလိုက္ရင္းက ခိုင္တို႔ရွိရာဘက္ဆီသို႔ ခင္ေလးထြက္လာခဲ့လိုက္ပါတယ္။

“အမေလး ခင္ေလးရယ္……..နင့္ကိုေလ…..ငါတို႔ ဟိုး…အေ၀းကတည္းကျမင္တယ္သိလား…..သက္သက္မေခၚပဲ ေစာင့္ေနတာ”
“မိခိုင္…….စိတ္ပုတ္မ……ေအာ္..ဒါနဲ႔ေလခိုင္…ခိုင့္ေမာင္ေလးကို ခင္ေလးစာသင္ေပးမယ္ေနာ္. ေမေမနဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီးသြားၿပီ”

“ဟယ္…….တစ္ကယ္ေနာ္………ခင္ေလး..ဒါဆို ၀မ္းသာတဲ့အထိမ္းအမွတ္အေနနဲ႔…ငါ….အားလံုးကို အေအး၀ယ္တိုက္မယ္..”
“ေဟး……….ေပ်ာ္စရာႀကီးေဟ့…ခင္ေလးကိုအေၾကာင္းျပဳလို႔ ငါတို႔အေအးေသာက္ရေတာ့မယ္…”

ခိုင့္ကိုေခါင္းတစ္ခ်က္ညွိတ္ျပလိုက္ရင္းက ခင္ေလးရဲ႕စိတ္ေတြလည္းေပါ့ပါးလို႔သြားခဲ့ေလသည္။ ခုလိုဆိုေတာ့လည္း အရာ အားလံုးက အဆင္ေျပသားပဲေနာ္။ ခိုင္မာတဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔အတူ လွ်င္ျမန္စြာလႈပ္ရွားသြားတဲ့ ေျခလွမ္းေလးေတြကေတာ့ ခင္ေလးတို႔ရဲ႕ လုိရာခရီးကိုအျမန္ဆံုးပို႔ေဆာင္ေပးႏိုင္ၾကတယ္မဟုတ္ပါလား…။

***-----***-----***-----***“”

တျဖည္းျဖည္းနီးကပ္လာတဲ့ ၁၀တန္းစာေမးပြဲႀကီးကို ဖိုးသားနဲ႔အၿပိဳင္ ခင္ေလးလည္း ရင္ခုန္ေနေလသည္။ ဖိုးသားနဲ႔အတူ စာကူက်က္ေပးတဲ့အခါ ေဘးနားက ပါရမီျဖည့္ဖက္က ေမေမ မဟုတ္လို႔ ဘယ္သူမ်ားျဖစ္ဦးမလဲေလ။ မိဘတိုင္းေတာ့ ကိုယ့္သားသမီးကို ဆင္းစီးလို႔ျမင္းရံေစခ်င္ၾကတာခ်ည္းပင္။

မ်ဳိသိပ္ထားတဲ့ေမေမရဲ႕ဆႏၵေတြကို ခင္ေလးကိုယ္ခ်င္းစာမိပါတယ္။ ၄ ႏွစ္ေက်ာ္ ၅ ႏွစ္ေလာက္ထိ သူမ်ားေထာက္ပံ့မႈနဲ႔ ထိုင္စားေနရတဲ့ ေမေမမွာ မာနဆိုတာေလးေတာ့ ရွိေနဦးမွာပါ။ သားသမီးေတြရဲ႕ပညာေရးေၾကာင့္သာ ေဖေဖတို႔ အသိုင္း၀ိုင္း ၾကားထဲ မ်က္ႏွာငယ္ေနရေပမယ့္ ေမေမ့ဘက္ကအမ်ဳိးေတြရဲ႕ သေဘာသာဆို ခင္ေလးတို႔ပညာေရးလည္း ၿပီးဆံုးခဲ့မွာမဟုတ္ေပ။

မိသားစုထဲမွာ အႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ႀကီးႀကီးရဲ႕တစ္ထစ္ခ် ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ေမေမမွာျငင္းႏိုင္စရာ အင္အားမရွိခဲ့ပါ။ ေမေမန႔ဲႀကီးႀကီးတို႔ရဲ႕ အျပန္အလွန္သေဘာတူညီခ်က္ၾကားမွာ ခင္ေလးက အဆင္ေျပေအာင္ ညွိႏႈိင္းကာ ေနလာခဲ့ရသူပင္။

ခုေတာ့ ေမေမရဲ႕စိတ္အင္အားေတြကို အားျဖည့္ေပးဖို႔ ခင္ေလးနဲ႔ေမာင္ေလးဖိုးသားတို႔ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားေနၾကၿပီေလ။ ဒါမွလဲ ေမေမျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္တည္ႏိုင္တဲ့ လူရည္ခၽြန္ေလးေတြျဖစ္လာမွာမဟုတ္လား……..။

ခင္ေလးကို လူေတြကေမးၾကတယ္……“ ဖိုးသားကို ဘာလို႔ အလုပ္မခိုင္းပဲ စာကိုပဲ အတင္းလုပ္ခိုင္းေနရတာလဲ”တဲ့…… ခင္ေလးမွာလည္း အေၾကာင္းနဲ႔ပါလို႔ ေမေမအပါအ၀င္ လူေတြအားလံုးကို ခင္ေလးရွင္းျပခ်င္တာေပါ့…..။ အမွန္တစ္ကယ္ကေတာ့ ခင္ေလးက ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ေက်ခ်င္႐ံုေလးပါ။ ႀကီးႀကီးရဲ႕ခံယူခ်က္နဲ႔ ခင္ေလးရဲ႕လိုက္နာ မႈေတြၾကားမွာ မသိႏိုင္တဲ့တျခားအေၾကာင္းအရာေတြက အမ်ားသားပင္။

ခင္ေလးတို႔ပတ္၀န္းက်င္မွာက ၁၀တန္းကို ၁ ႏွစ္ေလာက္ထားေပးႏိုင္ၾကေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္း မေသးလွတဲ့ ေက်ာင္းစားရိတ္ ေတြၾကားမွာ ႏွစ္အေတာ္ၾကာ ေတာင့္ခံဖို႔ဆိုတာ ေတာ္ေတာ့္ကိုမလြယ္ကူပင္။ ဖိုးသားနဲ႔အရြယ္တူေတြ ၁၀တန္းကို ဆက္မတက္ ၾကေတာ့ပဲ အလုပ္၀င္ေနၾကခ်ိန္မွာ ဖိုးသားက ၁၀ တန္းကိုပဲ ေအာင္ျမင္ေအာင္ႀကိဳးစားေနရေလသည္။

“မမ…..ဖိုးသား ေက်ာင္းဆက္မတက္ေတာ့ဘူး သူငယ္ခ်င္းေတြလို အလုပ္ပဲလုပ္ေတာ့မယ္” လို႔ ေျပာလာတဲ့ ဖိုးသားကို မ်က္ရည္ေတြ ၾကားထဲကေန နားလည္ေအာင္ မနည္းပင္ေျပာျပခဲ့ရေလသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ ေမးေငါ့မႈန႔ဲ ေမေမ့ရဲ႕ အလုိမက်မႈ ေတြၾကားမွာ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဖိုးသားကို ခင္ေလးပဲ အားေပးေနခဲ့ရတာပါ။

တစ္ခြန္းတည္းေသာ ႀကီးႀကီးရဲ႕စကားကုိ ခင္ေလးဘယ္ေတာ့မွ နားထဲကထြက္မွာမဟုတ္ေတာ့ေပ။
“သမီး….ခင္ေလး…..ႀကီးႀကီးေျပာတာေသခ်ာနားေထာင္ေနာ္……ခု သမီးက ေမာင္ႏွမေတြထဲမွာအႀကီးဆံုး… သမီးက ပညာတတ္ၿပီး အလုပ္အကုိင္ေတြအဆင္ေျပေနခ်ိန္မွာ…..သမီးေမာင္ေလးတို႔ကို ပညာတစ္ပိုင္းတစ္စနဲ႔ သာမာန္ဘ၀ ျဖစ္ေနတာကို သမီးၾကည့္ေနႏိုင္လား………

င့ါသမီးေလး သိသလို၊ ေမာင္ေလးေတြလည္းသိရမယ္၊ သမီးေလး တတ္သလို သူတို႔ေလးေတြလည္း တတ္ရမယ္…အဲ့ဒီအတြက္ သမီးမွာ တာ၀န္အရွိဆံုး…...ဒါမွ ေၾကာင့္ၾကမဲ့ဘ၀နဲ႔ အားလံုးေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနသြားႏိုင္မွာ…” တဲ့။

ႀကီးႀကီးအၿမဲေျပာျပတတ္တဲ့ စကားလံုးေတြက ခုေတာ့ ခင္ေလးအတြက္ အားေဆးတစ္ခြက္ပါ။ အေ၀းထိန္းခလုပ္ေတြနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ ခင္ေလးကို ႀကီးႀကီးက အၿမဲပဲ ခံယူခ်က္ေတြနဲ႔ ေလ့လာစဥ္းစားစရာေတြကို မၾကာခဏသင္ျပေပးခဲ့ေလသည္။

စာၾကည့္စားပြဲမွာ ထိုင္လိုက္တိုင္း ႀကီးႀကီးရဲ႕ဆံုးမစကားေတြက ခင္ေလးရဲ႕နားထဲမွာ ၾကားေယာင္မိသလို ရင္ထဲမွာလည္း စြဲထင္ေနခဲ့ေလသည္။ မၾကာခဏ တီးတိုးေရရြတ္မိသလို အၿမဲမပ်က္ၾကည့္မိတဲ့ ႀကီးႀကီးရဲ႕ဆံုးမစကားေလးတစ္ခြန္းက-

“တာ၀န္ဆိုတာ ရဲရင့္ၿပီး စိတ္ဓါတ္ခိုင္မာတဲ့သူေတြပဲ ယူရဲၾကတာ” တဲ့။ အၿမဲမျပတ္သတိရမႈေတြနဲ႔အတူ ရင္ထဲက တီးတိုး ဆုေတာင္းမိတာက…..ႀကီးႀကီးတို႔မိသားစုလည္း အစဥ္ထာ၀ရ ရႊင္လန္းႏိုင္ၾကပါေစလို႔…………..။

စိမ့္စမ္းေရ

3.12.2014

တကၠသိုလ္ရဟန္းပ်ဳိ ဓမၼစာေစာင္ အတြဲ(၃)၊ အမွတ္(၃) တြင္လည္း ဖတ္႐ႈကာ ေ၀ဖန္ေပးႏိုင္ၾကပါတယ္။

http://www.takkathoyahanpyo.blogspot.com/